مراقبه در مکتب ذن بودایی، راهی برای رسیدن به اشراق و روشن بینی است، همانطور که مراقبه نفس در آموزه های قرآن، راه رستگاری است. این دو سنت معنوی،

مواجهه مسلمانان با تمدن ها و ادیان دیگر به ویژه بوداییان، مانویان، یونانیان و حتى مزدکیان[۱] را می ‌توان عاملی مهم در گرایش برخی از فرق اسلامی

مندله از آموزه های وجره یانه، یکی از طریقت های رازآمیز بودایی است. در این طریقت بودایی مندله، جایگاه مهمی در مراحل سلوک، تفکر و بیداری معنوی

راه رستگاری یکی‌ از مفاهیم‌ بنیادینی‌ است‌ که‌ دغدغه‌ مکاتب‌ مختلف‌ دینی‌ بوده و اساسی ترین‌ هدفی‌ است‌ که‌ ادیان رسیدن به‌ آن را در

گرایش مهایانه، یکی از دو گرایش اصلی بودیسم به شمار می رود، که با سه آموزه «شونیتا»، «بدهی ستوه»‌  «سرسپردگی‌ و اخلاص» شناخته می شود. این گرایش

آموزه بودا و راهی که او برای رهایی و رسیدن به نیروانا تعلیم می داد، بر پایه هستی شناسی خاص او استوار شده بود. راهبانی هم که به دنبال دست یابی به

«بلوهر و بوداسف»‌، داستانی دینی و اخلاقی درباره زندگی بودا و چگونگی رسیدن او به اشراق در پی تعلیمات بلوهر است. داستان‌ «بلوهر و بوداسف»‌ از

بودیسم یکی از چند دین جهان است که مفهوم «متن مقدس وحیانی» را رد می کند، با این حال زندگی بودایی بر مبنای آنچه درون متون مقدس بودایی است می گذرد.

تناسخ، به معنای ورود دوباره روح در جسم های مادی و یا فوق طبیعی (مانند خدایان و فرشتگان) و ادامه حیات آن در آن کالبد جدید است. بنا بر تناسخ، حیات