پیش از اسلام در جزیره العرب به ویژه در مکه بت پرستی رایج بود. قبیله قریش مکه در گذشته موحد بوده اند ولی به استثنای افراد معدود به بت پرستی روی

عَبْدُالمُطَّلِب بن هاشم بن عبدمناف (۱۲۷-۴۵ قبل از هجرت، ۵۰۰-۵۷۹م) جدّ حضرت محمد (صلی الله علیه و آله و سلم)، بزرگ قبیله قریش و از بزرگان مکه. او

قَحْطانیان یا عرب قَحْطانی، یکی از نسب های دور اعراب در کنار عدنانیان است. به آنان عرب عاربه و اصیل نیز گفته می شود. نیای بزرگ آنها قحطان بن عابر

این قبیله از با نفوذترین قبایل در میان عرب بوده و بعد از اسلام نیز تا قرن ها بر جهان اسلام حکومت کرده است. خلفا تا پیش از عثمانیان، همیشه قریشی

در سده‏ های پنچ و شش میلادی، شبه جزیِره عربستان و اعراب آن سامان، از جایگاه نیرومند سیاسی-بازرگانی برخوردار شدند. شناخت این پدیده بزرگ تاریخی،

خُزاعه، از قبایل بزرگ اَزْدی یمن، که در روزگار پیش از اسلام به حجاز مهاجرت کردند. این قبیله، با جُرهُمیانِ حاکم بر مکه جنگیدند و پس از بیرون

تحقیق پیرامون چگونگی و چرایی گسترش نسبتا سریع دیانت اسلام در ایران در قرون اولیه هجری از جمله مباحثی است که هنوز مورد توجه و عنایت پژوهشگران

موقعیت مکانی چاه زمزم زمزم، چاهی مشهور واقع در مسجد الحرام در فاصله ۲۱ متری شرقِ کعبه است. این چاه، بنابر روایات، در آغاز، چشمه ای بوده که به

حلیمه پس از بر عهده گرفتن شیردهی به پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) آثار خیر و برکت را در زندگی‌اش مشاهده کرد. پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله