در قرآن کریم براى برپایى قیامت و وقوع رستاخیز نشانه هایى ذکر گردیده است، که از آن ها به «اَشْراطُ السَّاعه» تعبیر مى شود. این نشانه ها عبارتند

بیش از ثلث آیات قرآن، ارتباط با زندگى ابدى دارد: در یک دسته از آیات، بر لزوم ایمان به آخرت، تاکید شده ۱؛ و در دسته دیگر، پى آمدهاى انکار آن،

یکی از نظرها در باره قیامت این است که ثواب و عذاب در قیامت تجسم اعمال انسانها است. یعنی اعمال نیک این جهان در روزگار رستاخیز تغییر شکل داده و به

روایاتى در این خصوص وجود که دلالت دارند بر اینکه در مادّه اعراف، عرفان و معرفت به کار رفته است. و شاید ریشه این نوع تعبیر، از آیه ۴۶ سوره اعراف

در حساب مردم در روز قیامت، ظلم و جورى نیست؛ حساب کسى را از کس دیگر نمی گیرند. «و لا تزرو وازره وزر أخرى ‘» (آیه ۱۶۴ سوره انعام) و از کسى بدون جهت

مهم‏ترین ایرادی که از روزگار کهن تا حال حاضر به عنوان یک حربه زنگ زده! دستاویز منکران معاد جسمانی قرار گرفته است، شبهه تاریخی »آکل و مأکول«

یکی از نظرهای وهابیون این است که مردگان چیزی نمی شنوند وبا همین نظریه اکثر مسلمانان ومخصوصا شیعیان را کافر می دانند وبا همین نظریه طلب حاجت از

آسایش و امنیت، دو نعمت بسیار بزرگى هستند که همگان در زندگى به دنبال آنها می‌باشند و براى دست یافتن به آنها، تلاش فراوانى به کار می‌گیرند. این

قرآن کریم مردم را از نظر عاقبت به سه دسته تقسیم کرده است که مردم سه صنف خواهند بود (یا هستند و خواهند بود): دسته اى که قرآن آنها را ” اصحاب