دلایل خاتمیت و جاودانگی دین اسلام

زمان مطالعه : 3 دقیقه

توسط : رحمت الله ضیایی

0 نظر

خاتمیت از نظر قرآن

در قرآن آیات متعددی به طور مستقیم و یا غیر مستقیم دلالت دارد که دین پیامبر سلام (ص) دین و شریعت پایانی است و این آیین برای هدایت بشر تا روز قیامت است.

به عنوان نمونه:

” ان هو الا ذکری للعالمین ، این (رسالت ) چیزی جز یک یادآوری برای جهانیان نیست.” (۴)

“و اوحی الی هذا القرآن لانذرکم به و من بلغ ، این قرآن بر من وحی شده است تا شما و تمام کسانی را که این قرآن به آنها می رسد بیم دهم.” (۵)

” ما کان محمد ابا احد من رجالکم ولکن رسول الله و خاتم النبیین ، محمد پدر هیچ یک از مردان شما نبوده و نیست ولی رسول خدا و خاتم پیامبران .” (۶)

“و ما ارسلناک الاکافه للناس بشییرا و نذیراً و ما تو را جز برای همه مردم نفرستادیم ، تا آنان را به پاداشهای الهی بشارت دهی و از عذاب او بترسانی” (۷)

تبارک الذی نزل الفرقان علی عبده لیکون للعالمین نذیراً، زوال ناپذیر و پر برکت است کسی که قرآن را بر بنده اش نازل کرد تا بیم دهنده جهانیان باشد. (۸)

“قل یا ایها الناس انی رسول الله الیکم جمیعاً بگو: ای مردم من فرستاده خدا به سوی همه شما هستم. (۹)

“هو الذی ارسل رسوله بالهدی و دین الحق لیظهر، علی الدین کله، او کسی است که رسولش را با هدایت و آیین حق فرستاد ت آن را بر همه آیین ها غالب گرداند. (۱۰)

“و ما هو الاذکر للعالمین، در حالی که این قرآن جز مایه بیداری برای جهانیان نیست.” (۱۱)

“و انه لکتاب عزیز لایاتیه الباطل من بین یدیه و لا من خلفه تنزیل من حکیم حمید، این کتابی است قطعا شکست ناپذیر که هیچ گونه باطلی ، نه از پیش رو و نه از پشت سر به سراغ آن نمی آید. چرا که از سوی خداوند حکیم و شایسته ستایش نازل شده است.” (۱۲)

با دقت در این به خوبی می توان فهمید که دین اسلام دین ابدی است، قرآن کتاب الهی برای هدایت بشر تا روز قیامت است و همیشه اعتبار و ارزش خود را حفظ می کند و به ویژه در آیه چلهم از سوره احزاب با صراحت تمام آمده است که پیامبر اسلام (ص) خاتم پیامبران است.

خاتمیت از نظر روایات

افزودن بر آیات قرآن،از روایات متعددی که از پیامبر اسلام (ص) و اهل بیت آن حضرت رسیده است، می توان برای خاتمیت دین اسلام بهره چسیت. مادر این نوشتار تنها به ذکر چند روایت در این باره اکتفا می کنیم.

حدیث حلال محمد (ص)

امام صادق(ع) : “حلال محمد حلال ابدا الی یوم القیامه و حرامه حرام ابدا الی یوم قیامه لایکون غیره ولا یجیء غیره، حلال محمد همیشه تا روز قیامت حلال است و حرامش همیشه تا روز قیامت حرام است، غیر از حکم او حکم نیست و جز او پیغمبری نیاید”. (۱۳)

حدیث منزلت

در جریان غزوه تبوک، علی (ع) مایل بود که در رکاب پیامبر (ص) در این جنگ شرکت کند، رسول گرامی اسلام(ص) فرمود که تو به جای من در مدینه بمان حضرت به گریه افتاد و گفت: “دوست دارم که خدمت شما باشم. “پیامبر اسلام (ص) در پاسخ فرمود:

“اما ترضی ان تکون منی بمنزله هارون من موسی الا انه لانبی بعدی، آیا راضی نیستی که نسبت به تو به من مانند هارون نسبت به موسی باشی، و همان منزلتی که هارون نسبت به موسی داشت تو نسبت به من داشته باشی، تنها یک فرق بین تو و هارون است. و آن این است که هارون پیامبر بود و تو پیامبر نیستی زیرا پس از من پیامبر دیگری نخواهد بود.” (۱۴)

حدیث تمثیل

پیامبر گرامی اسلام(ص) فرمود: مثل من و پیامبران گذشته مانند این است که شخصی خانه ای زیبا و کامل بسازد، اما آجر یک گوشه ن را کار نگذارد، مردمی که وارد آن خانه می شوند از همه جهت آن خانه، نظرشان را جلب می کند فقط می پرستند و می گویند: چرا آجر این گوشه کار گذاشته نشده است ، همان طور که آن آجر آخرین تکمیل کننده آن خانه است، من هم آن خشت اخرین و ختم کننده پیامبران هستم.” (۱۵)

۴۲۱ روایت اتما نبوت

در نهج البلاغه آمده است که فرمود: “بعث الله سبحانه محمدا رسول الله (ص) لانجازعدته و اتمام نبوته ، خداوند سبحان محمد (ص) رسولش را برای تحقق بخشیدن به وعده هایش و پایان دادن به سلسله نبوت مبعوث نمود.” (۱۶)

۵۲۱ خطبه حجه الوداع:

پبامبر اسلام(ص) در پایان خطبه حجه الوداع فرمود: “الافلیبلغ شاهدکم غائبکم لانبی بعدی ولا امه بعدکم : حاضران به غائبا این سخن را برسانند که بعد از من پیامبری نیست و بعد از شما امتی نخواهد بود.” (۱۷)

افزون بر این چند روایت مذکور دهها روایت دیگر به خاتمیت پیامبر (ص) دلالت دارد که به جهت رعایت اختصار از ذکر آن خودداری می نماییم.

پی نوشتها:

. ۴ انعام، ۹۰

انعام، ۱۹
احزاب، ۴۰
سبأ، ۲۸چ
فرقان،۱
اعراف، ۱۵۸
توبه، ۳۳
قلم ، ۵۲
فصلت ، ۴۲
کلینی، اصول کافی مترجم، ج۱، ص ۷۵
صحیح نجاری جزء ششم ، ص ۳ ، صحیح مسلم جزء هفتم، ص ۱۲۰ ، مسند احمد بن حنبل جزء یکم ، ص ۳۳۱، استیعاب ، ج ۳، ص ۳۴، معانی الاخبار صدوق، ص ۷۴ ، تمامی این مدارک به نقل از کتاب خاتمیت، سبحانی ، ص ۷۹
صحیح بخاری جزء چهارم، ص ۲۲۶، مسند احمد بن حنبل، ج ۳، ص ۳۹۸.
نهج البلاغه ، صبحی صالح، ص ۴۴