- زمان مطالعه : 16 دقیقه
- توسط : رحمت الله ضیایی
- 0 نظر
پاکستان، کشوری است با نظام سیاسی جمهوری اسلامی و با جمعیت اکثریت مسلمان در جنوب آسیا که در سال ۱۳۲۶ش/ ۱۹۴۷ میلادی، در پی استقلال طلبی مسلمانان و جدایی از کشور هند تشکیل شد. مردم این کشور از اقوام متعددی تشکیل شده‌اند.
شیعیان در کشور پاکستان، حدود ۲۰ درصد از کل جمعیت این کشور را تشکیل می‌دهند. شیعیان در سراسر این سرزمین پراکنده‌اند و بسیاری از شهرها و روستاهای ایالات پاکستان دارای جمعیت شیعه است. با توجه به رویکرد غیر فرقه‌ای حکومت پاکستان، محدودیتی برای فعالیت شیعیان در سیاست وجود نداشته و بسیاری از سیاستمداران و سران نظامی این کشور از شیعیان بوده‌اند.
علاوه بر این، فعالیت سیاسی شیعیان در قالب سازمان‌های شیعی با هویت مذهبی نیز جریان داشته است. حوزه‌های علمیه و نهادهای آموزشی و دینی شیعی، آموزش شیعیان را بر عهده دارند. در دهه‌های اخیر خشونت‌های فرقه‌ای علیه شیعیان به کشتار و آزار آنان در پاکستان منجر شده است.
جغرافیای طبیعی و انسانی
مساحت پاکستان ۷۹۶,۰۹۵ کیلومتر مربع است و دارای ۶,۷۷۴ کیلومتر مرز از شمال و غرب با افغانستان، از جنوب غرب با ایران، از شمال شرقی با چین و از شرق و جنوب شرق با هند است و از جنوب به اقیانوس هند راه دارد.جمعیت پاکستان بر اساس سرشماری سال ۲۰۱۱-۲۰۱۲ میلادی در این کشور ۱۸۰/۷ میلیون تن بوده است[۱] و در سال ۲۰۱۴ میلادی، ۱۹۶,۱۷۴,۳۸۰ تن برآورد شده است[۲] و از نظر جمعیت هفتمین کشور دنیا است.
گروه‌های عمده قومی پاکستان عبارتند از پنجابی، سندی، پشتون، بلوچی و مهاجر. زبان رسمی این کشور اردو است و انگلیسی کاربرد زیادی دارد. زبان‌های پنجابی، سندی، ساراکی، پشتو، بلوچی، هندکو و براهویی رایج‌ترین زبان‌های این کشوراند.
تاریخ سیاسی
استقلال از هند
کشور پاکستان در سال ۱۹۴۷م./۱۳۲۷ش. با جدایی از هند موجودیت مستقلی یافت. استقلال پاکستان ریشه در مبارزات مسلمانان هند از دوران قیام سیداحمد خان در سال ۱۲۷۴ش/۱۸۵۷م داشت. مبارزات مسلمانان هند هنگامی گسترش بیشتری یافت که ملی‌گرایی هندی در اواخر سده هجدهم و اوایل سده نوزدهم میلادی با حمایت بریتانیا که مسلمانان را عامل اصلی شورش‌های آزادی‌خواهانه هندیان می‌دانست، شدت بیشتر یافت.
در سال ۱۲۸۵ش/۱۹۰۶م حزب «مسلم لیگ سراسر هند» برای پی‌گیری خواسته‌های مسلمانان تشکیل شد و با برآورده نشدن این خواسته‌ها طرح استقلال مسلمانان از سوی این حزب مطرح شد. استقلال‌خواهی مسلمانان با ریاست محمد علی جناح بر مسلم لیگ وارد مرحله تازه‌ای شد، مرحله‌ای که به استقلال این کشور در سال ۱۳۲۶ش/۱۹۴۷م انجامید.
در این زمان پاکستان به صورت یکی از اعضای جامعه مشترک المنافع بریتانیا باقی ماند. در پی جدایی پاکستان و درگیری‌های شدید هندو‌ها و مسلمانان، حدود هشت میلیون مسلمان از هند به پاکستان مهاجرت کردند.[۳]نخستین قانون اساسی این کشور در ۱۳۳۵ش/۱۹۵۶م نگاشته شد. بعد از این تاریخ نیز قانون اساسی این کشور چند بار دستخوش تغییر شد.[۴] با تصویب قانون اساسی پاکستان، ریاست عالیه انگلستان بر دولت لغو و نظام مستقل جمهوری تصویب شد.[۵]
اختلافات مرزی
در سال ۱۹۷۱م./۱۳۵۰ش. در پی اختلافاتی ایالت بنگال با عنوان بنگلادش از پاکستان جدا شد. کشمیر نیز به منطقه مورد اختلاف هند و پاکستان تبدیل شد. [یادداشت ۱] از آن پس کشمیر میان هند و پاکستان تقسیم شد. در حالی‌که سرزمین کشمیر ۲۲۲ هزار کیلومتر مربع مساحت دارد بیشتر از دو سوم مساحت آن با نام ایالت جمو و کشمیر، تحت سلطه هندوستان قرار گرفت و یک سوم آن بنام کشمیر آزاد با مساحت ۸۳۷۱۶ کیلو متر مربع تحت سلطه و حاکمیت پاکستان در آمد. [۶]
نظام سیاسی و احزاب
پاکستان دارای نظام جمهوری فدرالی است که متشکل از چهار ایالت، منطقه مرکزی اسلام‌آباد و مناطق قبیله‌ای خود مختار تحت نظارت و اداره دولت فدرال است. هر ایالت دارای مجلس ایالتی است که اعضای آن از سوی مردم انتخاب می‌شوند. پس از برگزاری انتخابات، حزب برنده مجلس کابینه ایالتی را تشکیل می‌دهند.
قوه قانونگذاری پاکستان متشکل از دو مجلس سنا و ملی است که اعضای مجلس ملی را مردم با انتخابات برای پنج سال تعیین می‌کنند.طبق آخرین قانون اساسی پاکستان، رئیس جمهور بر اساس آراء مستقیم مردم انتخاب نمی‌شود. نمایندگان مجلس ایالتی در چهار ایالت پنجاب، سرحد، بلوچستان و سند همراه با نمایندگان مجالس شورای ملی و سنا در اجلاس مشترک رئیس جمهور را برای یک دوره پنج ساله انتخاب می‌کنند.
رئیس جمهور نخست وزیر را از میان اعضای مجلس ملی انتخاب می‌کند. نخست وزیر به عنوان رئیس قوای اجرایی در دولت صلاحیت و اختیاراتی به مراتب بیشتر از رئیس جمهور دارد.[۷]
از زمان استقلال پاکستان تاکنون، سیاست و حکومت توسط ارتش و احزاب سیاسی رهبری شده است. هر چند احزاب سیاسی در دوره‌های مختلف انتخابات و حکومت نقش و سهم عمده‌ای در سیاست و حکومت پاکستان بازی کرده‌اند، نقش ارتش در جهت‌دهی سیاست و حکومت در پاکستان همواره تعین کننده و سرنوشت ساز است.
مهمترین احزاب سیاسی
قدیمی ترین حزب سیاسی در پاکستان حزب مسلم لیگ است که در سال ۱۹۱۶م. در زمان حضور و سلطه استعمار بریتانیا بوجود آمد و در مبارزات استقلال طلبی به رهبری محمدعلی جناح نقش عمده‌ای داشت.دومین حزب مهم در پاکستان حزب مردم است که ذوالفقار علی بوتو آن را در سال ۱۹۶۷م. تأسیس کرد.
رهبری حزب مذکور پس از اعدام بنیانگذار آن توسط ژنرال ضیاءالحق به دخترش بی نظیر بوتو رسید. پس از دو حزب فوق الذکر، احزاب اسلامی و مذهبی در پاکستان از گروه‌های مهم سیاسی شمرده می شوند که دو حزب جماعت اسلامی و جمعیت العلمای اسلامی شهرت بیشتری دارند. جماعت اسلامی پاکستان در۱۹۴۱م. توسط ابوالاعلی مودودی تأسیس شد. مودودی از تئوری پردازان نهضت اسلامی در شبه قاره هند بود که افکار وی در ایجاد حکومت و نظام اسلامی باافکار و دیدگاه‌های اخوان‌المسلمین مصر شباهت داشت.
جمعیت العلمای اسلام نخست درسال ۱۹۴۵م. توسط مولانا شبیر احمد عثمانی به منظور حمایت از تشکیل کشور مستقل برای مسلمانان شبه قاره هند تأسیس شد.این گروه دارای تفکرات دیوبندی است که از زمان تشکیل خود تا کنون مانند حزب مسلم لیگ دچار انشعاب گردید و از آن، احزاب کوچک دیگر با رهبری‌های جداگانه بوجود آمدند. [۸]
ادیان در پاکستان
اهمیت دین اسلام در ساختار حکومتی این کشور نیز بازتاب یافته و نظام سیاسی آن در قانون اساسی که به سال ۱۹۷۳ میلادی به تصویب رسید، جمهوری اسلامی معرفی شده و برای تطبیق قوانین موضوعه با شریعت اسلامی، شورایی با نام «شورای عقاید و احکام اسلامی» تشکیل شد.[۹] با این حال بیشتر اقلیتهای دینی در این کشور در مجلس شورای ملی پاکستان نماینده دارند و می‌توانند آزادانه آیین‌های دینی خود را اجرا کنند.[۱۰]
۹۶٪ از جمعیت پاکستان مسلمان هستند (۷۷٪ سنی و ۱۹٪ شیعه). به علاوه ۱؛۸۵٪ هندو، ۱؛۶٪ مسیحی و ۰؛۰۴٪ سیک نیز در کشور می‌زیند. اقلیتهای دیگری مانند پارسی (که بازماندگان زرتشتیان هستند)، احمدی و بودایی و قادیانی در پاکستان وجود دارند.[۱۱] مذهب بیشتر مسلمانان این کشور سنی و پیرو مذهب حنفی‌اند و از نظر فکری به سه دسته تقسیم می‌شوند:
بریلویه: بزرگترین فرقه سنی مذهب در این کشور بریلوی‌ها هستند. این فرقه منسوب به «امام احمد رضاخان بریلوی» (۱۹۳۱-۱۸۷۶) است. بریلویه خود را در فقه حنفی و در مذهب کلامی پیرو ماتریدی دانسته‌اند. بریلویان در عین حال به تصوف نزدیک‌اند.[۱۲]
فرقه دیوبندی: این فرقه نام خود را از روستای دیوبند واقع در هند گرفته که بزرگان این فرقه در مدرسه معروف آن “دار العلوم دیوبند» تحصیل کرده‌اند. روحانیان مدرسه دارالعلوم دیوبند، در اعتقادات ماتریدی مذهب و در فقه حنفی مذهب اند. در این فرقه، اگرچه بیشتر گروه‌های صوفی و طرق آنها را احترام می‌کنند، ولی به طریقه چشتیه عمل می‌کنند. این گروه در زمره سلفیه به شمار می‌آیند.[۱۳]
اهل حدیث: فرقه دیگری که شباهت‌های زیادی با دیوبندی‌ها دارند، اهل حدیث‌اند که گرایش به وهابیت دارند و مانند آنان تفسیری سخت‌گیرانه از توحید ارائه می‌دهند.
سابقه تشیع در جغرافیای تاریخی پاکستان
حوزه تمدنی رودخانه سند که بخش عمده ای از آن بر پاکستان امروزین منطبق است، در سده های بعد از ورود اسلام، سکونتگاه برخی گروه های شیعی بوده است.
زیدیه
در دوره خلافت اموی و عباسی سند و مناطق دیگر شبه قاره هند شاهد حضور گروه‌های مخالف خلافت از جمله شیعیان بود. از جمله درباره حضور برخی از گروه های شیعه زیدی در سند، گزارش هایی در منابع تاریخی نقل شده است. یکی از همسران امام علی(ع) کنیزی سندی بود که محمد بن حنفیه فرزند اوست. برخی از منابع این موضوع را یکی از دلایل گسترش زیدیه در سند دانسته اند.[۱۴]
عبدالله اشتر فرزند محمد نفس زکیه در زمان منصور عباسی به سند آمد تا مقدمات قیام علیه عباسیان را در این شهر فراهم آورد. حاکم این منطقه در آن زمان، عمرو بن حفص بود که از عبدالله اشتر حمایت کرد و عبدالله را در قلمرو یک راجه هندی پناه داد. عبدالله اشتر در ۱۵۱ق به دست سپاهیانی که از سوی منصور عباسی ارسال شده بودند، کشته شد.[۱۵]
اسماعیلیه
اسماعیلیان و خلفای فاطمی نیز به تبلیغ آیین خود در نقاط دور از دسترس خلفای عباسی مانند سند اهمیت زیادی می‌دادند. از سوی دیگر منابع اقتصادی این منطقه از عوامل توجه اسماعیلیان به سند بود.[۱۶] از نخستین داعیان اسماعیلی که به تبلیغ آیین اسماعیلی در سند توجه کرد، ابوالقاسم بن حوشب، معروف به منصور الیمن بود که برادر زاده خود هیثم را به سند فرستاد.[۱۷]
مولتان از جمله شهرهایی بود که شاهد حضور عقاید اسماعیلیه بود. منابع اسماعیلی از فعالیت یکی از داعیان فاطمی در این شهر در سال های ۳۳۰ تا ۳۴۸ق خبر داده، که توانست حاکم مولتان را به عقیده اسماعیلی درآورد. العزیز خلیفه فاطمی مصر، در سال ۳۷۳ق در مخالفت باعقاید تبلیغ شده از سوی این داعی که معتقد به توفق امامت بعد از محمد بن اسماعیل بود، سپاهیانی به این شهر فرستاد و مولتان به تصرف فردی به نام جلم بن شیبان در آمد که برای خلیفه فاطمی خطبه می‌خواند و سکه می‌زد.[۱۸]
حاکمان اسماعیلی مولتان به دست محمود غزنوی شکست خوردند و با اینکه در زمان محمود نشانه‌های تشیع در از این منطقه رخت بربست، عقاید اسماعیلی در قالب جذب در گرایش‌های صوفیانه به حیات خود ادامه داد.[۱۹]
حکومت دیگری در شهر منصوره(واقع در ایالت سند) وجود داشت که بر اساس گزارش‌های تاریخی در سال ۴۱۶ق شهری شیعی بوده، و با اینکه در زمان محمود تصرف شد، در زمان مسعود غزنوی بار دیگر شاهد قدرت یافتن اسماعیلیه بود.[۲۰]
امامیه: از جمله مناطقی که سابقه تاریخی زیادی در تشیع دارد، کشمیر است. سابقه ورود تشیع به کشمیر را معمولا به مهاجرت میر سید علی همدانی همراه با تعداد زیادی از سادات ایرانی به این منطقه در سال ۷۷۴ق. باز می گردانند.
با ورود میر سید علی، اسلام در سرزمین کشمیر منتشر شد؛ به دلیل نقش تاریخی او در گسترش اسلام در این منطقه مردم پاکستان او را شاه همدان می خوانند. با اینکه برخی درباره تشیع وی تردید کرده اند، بیشتر محققان وی را از شیعیان برشمرده و کتاب های باقی مانده از وی را شاهدی بر تشیع وی دانسته‌اند.[۲۱]
برخی بعد از وی، سید شمس‌الدین عراقی از سادات موسوی را از جمله مروجان تشیع در کشمیر دانسته‌اند.[۲۲] در بخشی از سال های سده دهم قمری، حکومت چک‌ها (۹۶۲-۹۹۴ق.) که شیعه بودند بر این منطقه سلطه داشتند و در زمان حکومت آنان تشیع در کشمیر از رونق زیادی برخوردار بود.[۲۳]
تصوف و گرایش‌های شیعی: از مهمترین بستر‌های رشد عقاید و گرایش‌های شیعی در پاکستان، تصوف بوده است. با اینکه بیشتر فرق صوفیه در این منطقه مذهب اهل سنت داشتند، علاقه به امام علی(ع) و خاندان اهل بیت(ع) بخشی جدایی ناپذیر از اندیشه و تعالیم آنان بود.
شیعیان پاکستان
تعداد دقیق جمعیت شیعیان در پاکستان دانسته نیست؛ مهمترین دلیل این موضوع نادیده‌گرفتن مذهب در سرشماری‌های پاکستان است که خود ناشی از سیاست دولت پاکستان در عدم توجه به تفاوت فرقه‌ای با هدف حفظ وحدت دینی است.[۲۴]
آنچه به عنوان آمار شیعیان این کشور در منابع مختلف ذکر شده بیشتر بر پایه تخمین و گمانه‌زنی است. منابع مختلف، نسبت شیعیان پاکستان به کل جمعیت این کشور را متفاوت و تا ۲۵ درصد ذکر کرده‌اند؛ [۲۵] آنچه از میان آمارهای مختلف صحیح‌تر به دست می‌آید رقم تقریبی ۲۰ درصد است.[۲۶]
مذاهب و گرایش‌های فکری
مهمترین و پرجمعیت‌ترین گروه شیعیان پاکستان فرقه اثناعشری و پیروان فقه جعفری‌اند که یکی از مذاهب رسمی در پاکستان شناخته می‌شود. دیگر فرق شیعه که در پاکستان پیروانی دارند از این قرارند[۲۷]:
بُهره که اسماعیلیه مستعلیه هستند. بهره‌ها بیشتر در شهر کراچی و حیدرآباد زندگی می‌کنند.
خوجه‌های اثناعشری، پس از جدایی پاکستان و هند در ۱۳۲۶ش/۱۹۴۷م، شماری از خوجه‌های اثناعشری به همراه دیگر مسلمانان، هند را به مقصد پاکستان ترک کردند. آنان از همان آغاز در کراچی سپس حیدرآباد ساکن شدند و بعدها در شهرهای دیگر این کشور نیز اقامت گزیدند. جمعیت خوجه‌های اثناعشری پاکستان حدود ۴۲،۰۰۰ تن است که بیشتر آنان در کراچی زندگی می‌کنند. این گروه سازمانی به نام«جماعت خوجه پیرهای اثنا عشری کراچی» دارند.[۲۸]
آغاخانی این گروه نیز از اسماعیلیان نزاری هستند که منسوب به آغا خان اول(۱۸۰۰-۱۸۸۱م.) هستند. آغاخانیه پاکستان بیشتر در کراچی، حیدرآباد، ملتان، گلگت و هنزه ساکن‌اند.
نوربخشیه منسوب به محمد نوربخش از علمای شیعیه صوفی مسلک زمان خود بود که در بلتستان رهبری شیعیان را بر عهده داشت.
ذکری که به وسیله سید محمد جونپوری (۸۴۷-۹۱۰ق.) که ادعای مهدویت می‌کرد، بنیان گذارده شد. ذکری‌های پاکستان در ایالت بلوچستان در نواحی کیچ مکران، لسبیله، گوادر، تربت و پنج گور زندگی می‌کنند.[۲۹]
در میان شیعیان امامیه پاکستان دو گرایش کلامی و اعتقادی عمده حضور بیشتری دارند:
گرایش موسوم به «شیخیه» یا «موالیه» که منسوب به شیخ احمد احسایی و سید کاظم رشتی است.
گرایش موسوم به «شیعیت خاص» یا «موحدین» که در مقابل گرایش‌های شیخیه قرار گرفته و به نوعی نماینده مکتب اصولیان شیعه هستند و اصلا‌ح‌گران شیعی به شمار می‌آیند و مورد حمایت حوزویان و دانشگاهیان قرار دارند.[۳۰]
پراکندگی شیعیان
ویژگی جغرافیای تشیع در پاکستان، پراکندگی مناطق شیعه‌نشین در شهرها و روستاهای سراسر پاکستان و عدم تمرکز شیعیان در یک یا چند نقطه از این سرزمین است به طوری که در همه ایالات پاکستان جمعیت‌های کوچک و بزرگ شیعه زندگی می‌کنند؛[۳۱]
مهمترین مناطق شیعه نشین پاکستان
مهمترین مناطقی که جمعیت بیشتری از شیعیان را در خود جای داده چنین‌اند:[۳۲]
بلوچستان: کویته، جعفرآباد
سند: کراچی، حیدرآباد
پنجاب: لاهور، مولتان، راولپندی، کچئی، لَیه
خیبر پختونخواه: کوهات، هنگو، دیره اسماعیل خان، پاراچنار
گلگت بلتستان: بلتستان، گلگت، نگر
کشمیر: مظفرآباد
شیعیان در عرصه سیاست
به دلیل سیاست غیرفرقه‌ای در بیشتر دولت‌های پاکستان که از دخالت امور مذهبی در سیاست پرهیز دارند، امکان فعالیت سیاسی و شهروندی برای پیروان فرق مختلف فراهم است. از جمله سیاستمداران سرشناس شیعی که در استقلال این کشور نقش مهمی داشتند می‌توان به محمد علی جناح و ژنرال یحیی خان، رئیس جمهور سال‌های ۱۹۶۸-۱۹۷۱م. و ذوالفقار علی بوتو رئیس حزب مردم و نخست وزیر این کشور در سال‌های ۱۹۷۳- ۱۹۷۷م. اشاره کرد.
ذوالفقار علی بوتو؛ نخست‌وزیر شیعه پاکستان در سال‌های ۱۹۷۳- ۱۹۷۷م.
احزاب و گروه‌های سیاسی
از نخستین نمونه‌های گروه‌های سیاسی شیعه می‌توان به «کنفرانس سراسری شیعیان هند» اشاره کرد که در سال ۱۹۰۷/ ۱۲۸۶ش. و پیش از استقلال پاکستان فعالیت خود را آغاز کرد. «اداره تحفظ حقوق شیعه»، «شیعه مطالبات کمیتی» (کمیته مطالبات شیعیان) و «حزب سیاسی شیعه» از جمله سازمان‌های شیعی است که در مقاطع مختلف فعالیت داشته‌اند.[۳۳]
جعفر حسین حسینی، اولین رهبر نهضت اجرای فقه جعفری تحریک جعفریه: این سازمان که مهمترین گروه سیاسی شیعه پاکستان بوده و فعالیت تاثیرگزاری در تاریخ پاکستان داشته در تاریخ ۱۳۵۸ش/۱۹۷۹م با نام تحریک نفاذ فقه جعفریه (نهضت اجرای فقه جعفری) آغاز به کار کرد و بعدها نام تحریک جعفریه پاکستان یافت.
این حزب سیاسی در واکنش به سیاست مذهبی ژنرال ضیاءالحق رئیس جمهور این کشور (۱۳۵۶-۱۳۶۷ش)/(۱۹۷۷-۱۹۸۷م) ایجاد شد که شعار حاکم کردن فقه حنفیه را مطرح کرد.علامه عارف حسین حسینی دومین رهبر نهضت اجرای فقه جعفریدر این دوران طرحی با نام نظام مصطفی برای اجرای جدی‌تری احکام اجرایی در پاکستان طرح و اجرا شد که برخی از برنامه‌های آن مانند اخذ زکات اجباری، یک شکل کردن نظام آموزش دینی و دولتی کردن اوقاف شیعه مورد مخالفت شیعیان قرار گرفت.
در سال ۱۹۷۹م همایش بزرگی از شیعیان پاکستان در شهر بکر تشکیل شد و علامه مفتی جعفر حسین ریاست و رهبری شیعیان پاکستان را برعهده گرفت. پس از درگذشت مفتی جعفر حسین در سال ۱۳۶۲ش/۱۹۸۳م. علامه عارف حسین حسینی به رهبری نهضت رسید. در دوره رهبری وی فعالیت سیاسی این نهضت گسترش یافت و تبدیل به یک حزب سیاسی شد. عارف حسین حسینی در سال ۱۳۶۷ش/۱۹۸۸م به شهادت رسید و بعد از وی سید ساجد علی نقوی (عضو شورای عالی مجمع جهانی اهل بیت) جایگزین وی شد.[۳۴]
نهضت اجرای فقه جعفری در آغاز برای معاف شدن شیعیان از پرداخت زکات، حفظ امنیت مراسم عزاداری، مستثنا شدن راهپیمایی عزاداری از نیاز به دریافت مجوز رسمی، آموزش تعلیمات دینی شیعی برای دانش‌اموزان و دانشجویان شیعه و مراعات فقه شیعه در قوانین حکومتی برای شیعیان، مبارزه می‌کرد و توانست با برگزاری تجمع‌های بزرگ و فشار به دولت به این خواسته‌ها دست یابد.[۳۵]
در پی سختگیری بر گروه‌های مذهبی در پاکستان در سال ۲۰۰۲ میلادی این گروه غیرقانونی اعلام شد ولی تحت عنوان جدید تحریک اسلامی به کار خود ادامه داد اما بار دیگر در سال ۲۰۰۳ منحل شد و سپس با نام شیعه علما کونسل کار خودش را ادامه داد.
خانواده‌های سیاسی شیعه با توجه به ساختار سیاسی پاکستان که مبتنی بر نظام «جاگیرداری» و سرداری است برخی از خانواده‌های سیاسی به طور سنتی قدرت سیاسی را در دست داشته‌اند که در میان آنان خانواده سرشناس شیعه نیز وجود دارند. بدین‌ترتیب حضور خانواده‌های سیاسی شیعه مذهب یکی از زمینه‌های مهم مشارکت سیاسی شیعیان در پاکستان است.[۳۶
فهرست برخی از این خانواده‌ها که اعضای آنان، مناصبی در سطوح بالای سیاسی داشته‌اند، به شرح زیر است:
سادات شاه جیونه
سادات قتال پور خانیوال
خانواده تالپور
خانواده قزلباش لاهور
سادات گردیزی ملتان
خانواده سردار یزدان خان کویته
درگیری‌های فرقه‌ای و کشتار شیعیان
کشتار شیعیان از سوی گروه‌های افراطی از مهمترین تهدیدات متوجه جامعه شیعی پاکستان است. افراطیون مذهبی اهل سنت از سال ۱۹۸۵م به این سوی، به صورت سازمان‌یافته و فعال، مبارزه با شیعیان را آغاز کرده‌اند که بزرگترین تهدید، خطر و تهدید تروریسم فرقه‌ای توسط «سپاه صحابه» و «لشکر جنگوی» هدایت می‌گردد.[۳۷] در دهه‌های اخیر افزون بر ترور شخصیت‌های شیعه، حملات زیادی به مراکز مذهبی و تجمعات شیعیان و نیز مناطق شیعه‌نشین در پاکستان صورت گرفته است.
زمینه‌های رشد گروه‌های خشونت طلببه گفته برخی از تحلیلگران آتش جنگ فرقه‌ای مذهبی در پاکستان پس از خروج شوروی از افغانستان شعله‌ور شد، زیرا سیاست‌های دولت پاکستان در زمان ضیاءالحق برای اسلامی کردن ارتش، و نیز تربیت و رشد نیروهای تندرو به منظور جهاد با ارتش سرخ در شوروی، شکل‌گیری و سازمان یافتن نیروهای سنی تندرو را در جامعه پاکستان در پی داشت.
پس از خروج نیروهای شوروی و نیز سقوط حکومت طالبان در افغانستان، این نیروها با سرخوردگی به داخل جامعه پاکستان بازگشتند، در حالی که مسئولان دولتی را نیز به نوعی در جریانات افغانستان، گناه‌کار تلقی می‌کردند.[۳۸]گسترش فرقه دیوبندی و رواج تبلیغات وهابیت در پاکستان نیز به ایجاد گروه‌های تندرو مذهبی (تحت عنوان گروه‌های جهانی) یاری رسانده است.
هواداران دیوبندی از نظر سیاسی در گروه جمعیت علمای اسلام متشکل شده‌اند. جمعیت علمای اسلام به رهبری مؤسس جدید خود، بشیر احمد عثمانی به حزب سیاسی مذهبی دیوبندی‌ها تبدیل شد. این حزب، امروز به دو گروه اکثریت و اقلیت تقسیم شده است. رهبری جناح اکثریت را فضل الرحمان و رهبری جناح اقلیت را سمیع الحق به عهده دارد.
این دو رهبر، هر دو متعلق به گروه قومی پشتون هستند و از لحاظ فکری خود را طرفدار سرسخت قرآن و سنت و سیره خلفا و صحابه می‌دانند و معتقد به نظریات علمای سلف و مخالف با اجتهاد و تجدد هستند.از طرف دیگر پس از استقلال پاکستان، چند عامل مهم در ترویج اندیشه وهابی در پاکستان مؤثر افتاد، که مهمترین آنها روابط گسترده با عربستان بود.
احزاب و گروه‌های زیادی در پاکستان وجود دارند که طرفدار وهابیت هستند و عربستان سعودی نیز کمک‌های مالی زیادی به این احزاب می‌کند. حزب جماعت اسلامی، جمعیت اهل حدیث، جمعیت علمای اسلام، حرکت المجاهدین کشمیر، حزب جماعت اسلامی کشمیر و سپاه صحابه از جمله این گروه‌ها هستند.[۳۹]
فعالیت‌های علمی و فرهنگی
شیخ بشیر نجفی، از مراجع تقلید و عالمانِ پاکستانی ساکن در نجف. نهادهای علمی و فرهنگی شیعی را به طور کلی می‌توان به حوزه‌های علمیه و نهادهای آموزشی و فرهنگی شیعی تقسیم کرد.
حوزه‌های علمیه
پیش از اینکه پاکستان کشوری مستقل شود، لکنو مرکز اصلی آموزش علوم دینی شیعیان بود که بعد از استقلال پاکستان در کشور هند قرار گرفت و ارتباط شیعیان پاکستان با این مرکز قطع شد. بعد از آن، حوزه علمیه این کشور تحت نفوذ حوزه علمیه نجف درآمد.
بعد از مدتی علمای پاکستانی شروع به تاسیس مدارس دینی در این کشور کردند. روند ساخت این مدارس از نیمه دهه هفتاد میلادی رشد چشم‌گیری یافت. بعد از انقلاب اسلامی ایران، حوزه علمیه پاکستان ارتباط زیادی با حوزه علمیه قم یافت. در این دوران پاکستانی‌های زیادی برای علم آموزی به ایران مسافرت کردند و برنامه‌ها و شیوه‌های علمی در مدارس پاکستان از حوزه علمیه ایران الگو برداری می‌شود.[۴۰]برخی از علمای مشهور پاکستانی که از فارغ‌التحصیلان حوزه علمیه نجف بوده‌اند:[۴۱]
سید صفدر نقوی (متولد ۱۹۳۳م.) مدیر مدرسه جامعه المنتظر
ضامن حسین حائری (۱۹۸۱-۱۹۶۴م.)
غلام حسین (متولد ۱۹۳۹م.)
سید ریاض حسین نقوی(متولد ۱۹۴۱م.)
سید زوار حسین همدانی؛ سید احمد موسوی(متولد ۱۹۵۱م.)
صادق علی نقوی (م۱۹۳۲م.)
میرزا صفدر حسین مشهدی (م۱۹۱۰-۱۹۸۰م.)
مفتی جعفر حسین (۱۹۱۴م.)
حافظ بشیر حسین نجفی (متولد ۱۹۴۷م.) که از مراجع تقلید شیعیان و ساکن نجف است.سازمانی که نقش نظارت و ساماندهی حوزه‌های علمیه پاکستان را بر عهده داشته سازمان وفاق المدارس شیعه نام دارد که در سال ۱۹۷۹ میلادی در پی نشست‌ها و همایش‌هایی که مسئولان و مدرسان مدارس شیعی داشتند رسما تاسیس شد.مهمترین مدارس علمیه در پاکستان (برگرفته از کتاب اطلس شیعه)
حوزه علمیه پنجاب ۲۱۸ ۵۵ جامعهالمنتظر؛ مخزن العلوم الجعفریه
حوزه علمیه سند ۷۷ ۱۱ جامعه علمیه (کراچی)؛ امام حسین فاوندیشن
حوزه علمیه سرحد ۱۰ ۲ جامعه شهید عارف حسینی؛ جامعه جعفریه (پاراچنار)
حوزه علمیه بلوچستان ۸ ۲ جامعه امام صادق (کویته)؛ دارالعلم جعفری
حوزه علمیه قبائلی ۳ ۱ مدرسه علمیه جعفریه
حوزه علمیه کشمیر آزاد ۳ ۳ مدرسه جامعه نقویه
حوزه علمیه اسلام‌آباد ۱۰ ۱ جامعه اهل بیت؛ جامعه الکوثر
دیگر نهادهای دینی شیعه
در کنار مدارس آموزش دینی مراکز آموزش قرآن و احکام با عنوان دینیات سنترز نیز به آموزش دینی به جوانان می پردازند. این مراکز شکل غیر دولتی دارند و مخارج خود را از محل کمک‌های خیریه تامین می‌کنند. از جمله این مراکز که امروزه فعالند می توان به «تنظیم المکاتب» که در سراسر پاکستان ۱۲۰۰ واحد دارد، «محمدیه ترست» با ۱۲۵ واحد، «سازمان دانشجویان اصغریه» و مدرسه‌های «مولانا غلام رضا سریوال» که در حیدر آباد و روستاهای اطراف آن فعالیت می‌کنند، اشاره کرد.[۴۲]
سازمان دانشجویان امامیه پاکستان از دیگر نهادهای شیعی است که با هدف بالا بردن سطح تعالیم شیعی نزد دانشجویان به آموزش مفاهیم شیعی و برگزاری همایش‌ها و اجرای برنامه‌های مذهبی می‌پردازد.
آیین‌های مذهبی
تابوت‌گردانی در محرم از جمله جشن‌های شیعیان می‌توان به اعیاد غدیر، ولادت ائمه(ع) و عید شجاع که در نهم ربیع الاول به مناسبت مرگ عمر سعد همراه با تفریح برگزار می‌شود، عید شب برات در پانزده شعبان، جشن سالروز واقعه مباهله اشاره کرد.
مراسم عزاداری شیعیان نیز در سالگرد شهادت امامان(ع) و نیز سالروز انهدام قبور ائمه در بقیع برگزار می‌شود، اما گسترده‌ترین آیین عزاداری شیعیان عزاداری ایام محرم و عزاداری امام حسین(ع) است.از دیگر آیین‌های خاص شیعه می‌توان به برگزاری دعاهای شیعه مثل دعای کمیل و حدیث کساء، اعتکاف و نیز آیین‌های نذری از قبیل موارد زیر اشاره کرد:[۴۳]
کوندا که به معنای شیرینی نذری است که در ۲۲ رجب به نام امام جعفر صادق(ع) تهیه می‌شودو با تشریفات خاصی صرف می‌شود.
نذر بی بی پاکدامنان که به نام حضرت فاطمه(س) برپا می‌شود و مخصوص خانم‌ها است و مردان اجازه خوردن آن را ندارند.
نذر حاضری پاک که به نام حضرت عباس برگزار شده و همراه با عزاداری است.
نذرهای ایام محرم
نذر چهارشنبه سوری که هزاره‌های کویته در آخرین چهارشنبه ماه صفر برگزار کرده و در آن حلوایی به نام سوجی می‌پزند
آیین‌های عاشورایی
شبیه‌سازی ضریح امام حسین(ع)آیین عزاداری شهادت امام حسین(ع) در ایام ماه محرم که از گستردگی زیادی برخوردار است، معمولا یکی از نشانه‌های فراوانی شیعیان در این کشور دانسته می‌شود؛ با این حال باید توجه داشت که تنها شیعیان در پاکستان برگزار کننده آیین‌های عاشورایی نیستند و اهل سنت نیز در این مراسم شرکت می‌کنند.[۴۴]
برگزاری آیین‌های پر شور عاشورایی بیشتر نشانه آمیختگی فرهنگی شیعه و سنی و نفوذ فرهنگ شیعی در میان مردم این کشور است. نزدیکی شیعیان وسنیان در همبستگی آنان در زمان مبارزات جدایی‌طلبانه از هند بیشتر شده بود و یکی از جنبه‌های این اتحاد آیین عاشورا بود. به نوشته مرتضی اسعدی «عموم مسلمانانی که طالب تشکیل کشور پاکستان بوده‌اند اعم از شیعه و سنی، در توجیه خواست خود، مبارزه خویش را همچون مبارزه یاران امام حسین (ع) در کربلا مبارزه‌ای میان حق و باطل می‌دانسته‌اند….
این واقعیت که امروزه در کشور پاکستان روز عاشورا از جمله تعطیلات رسمی است در عین حال که به طور مستقیم حاکی از متنابه بودن نسبت شیعیان در این کشور است، حاکی از تداوم حصه‌هایی از چنان تلقی متقاربی نیز هست.»[۴۵]
آیین‌های عزاداری محرم در پاکستان تنوع بسیاری دارد. مجالس عزاداری معمولا همراه با سوز خوانی، سلام، خطابه و سینه‌زنی است. یکی از آیین‌های رایج در پاکستان شبیه‌سازی نمادهای عاشورایی است که از آن میان می‌توان به شبیه سازی تابوت شهدای کربلا، اسب ذوالجناح و ضریح امام حسین(ع) اشاره کرد.استفاده از عَلَم نیز از موارد رایج در عزاداری محرم است.
در این کشور رسمی وجود دارد به نام «عَلَم به در کردن» که در آن خانواده‌ای که نذری دارد علم را از حسینیه به خانه می‌آورد و چند روز بعد هیئتی از عزاداران به آن خانه آمده و علم را به حسینیه باز می‌گردانند. در روز پنجم تا هفتم محرم نیز مراسم مخصوصی با نام علم کشی یا جلوس برگزار می‌شود.در ایام محرم پخت غذای نذری نیز بسیار رونق می‌یابد. در ایام محرم ایستگاه‌های خیریه‌ای با نام سبیل برپا می‌شود و به پخش غذا و نوشیدنی می‌پردازند.[۴۶]
زیارتگاه‌ها
نمای داخلی زیارتگاه عبدالله شاه غازی مقابر امام زادگان و سادات و صالحان شیعه از زیارتگاه‌های شیعیان پاکستان است. همچنین قدمگاه‌ها و اماکن و اشیای منسوب به معصومان از جمله قدمگاه مولا علی در حیدر آباد، نوشهر و کویته مورد زیارت است. یک نوع از زیارتگاه‌های شیعه که در کشورهای دیگر شیعی کمتر رایج است علم‌ها و ضریح‌های شبیه‌سازی شده است که در پاکستان مورد زیارت مردم قرار می‌گیرد.
پی نوشت ها
- سایت ریاست جمهوری پاکستان
- سایت world fact book
- دانشنامه جهان اسلام، ج۵، ص ۴۴۸
- اسعدی، ص ۱۷۶.
- صفوی، ج۲، ص ۳۰۲
- فصل اول کتاب ما و پاکستان منتشر شده در سایت پژوهش سرای تاریخ افغانستان[پیوند مرده]
- اسعدی، ص۱۷۷
- فصل اول کتاب ما و پاکستان منتشر شده در سایت پژوهش سرای تاریخ افغانستان
- اسعدی، ص۱۳۷
- روحانی، ۲۷۸-۲۷۹
- عالمی، ص۵۷
- عبدالباقی، واقع المدارس الدینیه الاهلیه فی باکستان، ص ۴۰
- درباره دیوبندیه و بریلویه نک: شبه قاره هند، دیوبندیه و بریلویه و رابطه آن ها با وهابیت
- اطهر رضوی،شیعه در هند، ص ۲۳۱؛ یاری، اسلام در هندف ص ۱۱۲
- اطهر رضوی، شیعه در هند، ص۲۳۲-۲۳۵؛ یاری، اسلام در هندف ص۱۱۳-۱۱۷
- یاری، تاریخ اسلام در هند، ص ۱۳۷.
- اطهر رضوی، شیعه در هند، ص ۲۳۶؛یاری، تاریخ اسلام درهند، ص ۱۴۰
- یاری، تاریخ اسلام درهند، ص۱۴۲
- اطهر رضوی، شیعه در هند، ص ۲۳۷-۲۴۰
- اطهر رضوی، تشیع در هند، ص۲۴۰
- میر احمدی و احمدی، میر سید علی همدانی مروج تشیع در کشمیر، ص ۱۰۴-۴۰۵.
- ضابط، تشیع در شبه قاره هند، ص ۸۷
- نقش چک ها در ترویج تشیع در کشمیر
- عارفی، شیعیان پاکستان، ص۹۱-۹۲
- پرتال اهل بیت
- تقی‌زاده داوری،ص ۳۳؛ عارفی،شیعیان پاکستان، ص۶۲-۹۳
- عارفی، شیعیان پاکستان، ص۶۶-۷۶
- عرب احمدی، شیعیان خوجه اثناعشری در گستره جهان، ص۲۷۶
- درباره ذکری‌ها نک: بررسی اجمالی فرقه ذکریه
- عارفی، ص۱۴۱-۱۴۸
- گستره شیعه از لاهور تا پنجاب
- نک: جعفریان، ۶۰۶-۶۰۷؛ عارفی،۹۴-۱۲۷؛ گستره تشیع از لاهور تا پنجاب
- عارفی، شیعیان پاکستان، ص۴۳۴
- دایره‌المعارف تشیع، ج ۳، ص۶۰۵؛عارفی، شیعیان پاکستان، ۴۳۸-۴۴۱
- مدخل جعفریه در دانشنامه جهان اسلام
- عارفی،شیعیان پاکستان، ص ۴۱۱؛ عبدالباقی، واقع المدارس الدینیه الاهلیه فی باکستان، ص۵۲-۵۳.
- عارفی، شیعیان پاکستان، ۲۰۸
- برخورد قومیت و مذهب در پاکستان
- تحلیل ریشه‌های مذهبی و فرقه‌ای طالبان پاکستان
- جغرفیان،اطلس شیعه، ص۶۱۱
- جعفریان، ص۶۰۹-۶۱۰
- عارفی، ص ۲۶۲-۲۶۵
- عارفی، شیعیان پاکستان، ص۱۶۸-۱۷۱
- دایره المعارف تشیع، ج۳، ص ۶۰۴
- دایره المعارف تشیع، ج۳، ص ۶۰۴
- عارفی، شیعیان پاکستان، ص ۱۶۱-۱۶۵ عارفی، شیعیان پاکستان، ص ۱۸۶-۱۸۹
فهرست منابع
- اطهر رضوی، سید عباس، شیعه در هند، ترجمه مرکز مطالعات و تحقیقات اسلامی، قم، دفتر تبلیغات اسلامی حوزه علمیه قم، ۱۳۷۶ش.
- تقی‌زاده داوری، محمود، گزارشی از آمار جمعیتی شیعیان کشورهای جهان، قم، شیعه‌شناسی، ۱۳۹۰ش.
- عارفی، محمداکرم، شیعیان پاکستان، قم، شیعه‌شناسی، ۱۳۸۵ش.
- اسعدی، مرتضی، جهان اسلام (جلد دوم بنگلادش، پاکستان، ترکیه)،تهران، مرکز نشر دانشگاهی، ۱۳۶۹ش.
- نقوی، سید ساجد علی، شیعیان و چالش‌های پیش رو (وضعیت سیاسی، اقتصاد و فرهنگی شیعیان در پاکستان)، شیعه شناسی، شماره ۱۰، تابستان ۱۳۸۴ش.
- عبدالباقی، مصباح الله، واقع المدارس الدینیه الاهلیه فی باکستان، رایض، مرکز الملک فیصل للبحوث و الدراسات الاسلامیه، ۱۴۲۸
- ضابط، حمیدرضا، تشیع در شبه قاره هند، مجله پژوهش های اجتماعی اسلامی، شماره ۱۲، سال ۱۳۷۷
- جعفریان، رسول، اطلس شیعه، تهران، سازمان جغرافیایی نیروهای مسلح،
- متو(گلزار)، غلام محمد، نقش چک‌ها در ترویج تشیع در کشمیر، فصلنامه سخن تاریخ، شماره۷، زمستان ۱۳۸۸ش.
- میر احمدی، منصور و احمدی، عبدالرضا، میر سید علی همدانی مروج تشیع در کشمیر، فصلنامه شیعه شناسی، شماره ۲۸، زمستان ۱۳۸۸ش.
- یاری، سیاوش، تاریخ اسلام در هند، قم، ادیان، ۱۳۸۸ش.
- عرب احمدی، امیربهرام، شیعیان خوجه اثناعشری در گستره جهان، موسسه شیعه شناسی، قم، ۱۳۸۹ش.
لطفا نظرتان را درباره این محتوا بنویسید
فایل تصویری در سایت شما
فایل صوتی در سایت شما
به اشتراک گذاری در شبکه های اجتماعی