گزارش امام حسن(علیه‌السلام) از کیفیت شهادت خود

اشاره:

طبق روایات فراوان، ائمه اطهار (علیهم‌السلام) از علوم غیبی به اذن الهی آگاهی دارند.  امام حسن (علیه‌السلام) نیز از چنین علمی برخوردار بود. از آن حضرت، پشگوییهای متعددی نقل شده است. در این مقاله به یکی از پیشگوییهای آن حضرت در رابطه با شهادتش اشاره شده است و در ضمن بیان گردیده که چرا آن حضرت مانع از این واقعه نشده است.

امام حسن مجتبی(علیه‌السلام) از کیفیت شهادت و ماجرای بعد از آن اینگونه فرمود: «انا اموت بالسم کما مات رسول الله (صلی‌الله علیه و آله): قالوا: ومن یفعل ذلک بک؟ قال امراتی جعده بنت الاشعث بن قیس فان معاویه یدس الیها ویامرها بذلک… ؛ [۱] من چون رسول خدا به وسیله زهر از دنیا می روم. گفتند: چه کسی تو را مسموم می کند؟ فرمود: همسرم جعده، دختر اشعث بن قیس؛ زیرا معاویه با نیرنگ او را فریب می دهد و او را به آن امر می کند.» به آن حضرت پیشنهاد دادند که او را از خانه ات بیرون کن. فرمود: چنین کاری انجام نمی دهم، به چند جهت:

۱. در علم خداوند مقدر است که او قاتل من است [و از قضا و قدر حتمی الهی نمی توان فرار کرد] ؛

۲. هنوز جرمی مرتکب نشده است که من او را به عنوان مجازات اخراج کنم؛

۳. اخراج او بهانه می شود برای حملات و تهمتهای ناجوانمردانه دشمنان علیه من.»

از همه اینها گذشته، امام وظیفه دارد علم اختصاصی خود را نادیده گرفته، با دیگران همانند افراد عادی رفتار نماید.

و همین طور امام حسن مجتبی (علیه‌السلام) به برادرش امام حسین (علیه‌السلام) وصیت کرد که بعد از شهادتش پیکر او را جهت دیدار به روضه مبارک پیامبر اکرم (صلی‌الله علیه و آله) ببرند… و از جمله، فرمود: «واعلم انه سیصیبنی من عائشه مایعلم الله والناس من بغضها وعداوتها لله ولرسوله وعداوتها لنا اهل بیت؛ بدان که به زودی از عایشه بر من ظلمهایی می رسد که خدا و مردم از کینه و بغض او نسبت به خداوند و رسول خدا (صلی‌الله علیه و آله) و ما اهل بیت آگاهی دارند.»

بعد از مدتی هم پیش بینی اول به وقوع پیوست که جعده با تحریک معاویه حضرت را مسموم کرد و هم خبر دوم تحقق یافت که عایشه نسبت به جنازه آن حضرت اهانت کرد و طبق برخی نقلها جنازه را تیر باران نمودند، و هفتاد چوبه تبر به سوی آن بدن و تابوت هدف گیری شد.[۲]

پی نوشت:

[۱]. بحارالانوار، ج ۴۳ص ۳۲۴؛ مناقب ابن شهر آشوب، ج ۳، ص ۱۷۴.

[۲]. خرائج راوندی، ج ۱، ص ۲۴۱ – ۲۴۲؛ اثبات الهداه، ج ۲، ص ۵۵۴ – ۵۵۸؛ تاریخ عمادزاده، ص ۵۵۰؛ مناقب ابن شهر آشوب، ج ۴، ص ۴۴؛ اصول کافی، ج ۱، ص ۳۰۰، ح ۱ – ۳.

منبع: پایگاه اطلاع رسانی حوزه.