یکی از چالش های مهم برای حکومت های پس از پیامبر اسلام (ص) به غیر از حکومت امام علی (ع)، این بود که چطور می توانند مخالفان خود را ساکت و سرکوب و قدرت

امامت، رهبری جامعه اسلامی و جانشینی پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) در امور دینی و دنیوی است. این آموزه، از اصول مذهب شیعه و از اختلافات

امام کاظم موسى بن جعفر (علیه السلام) در سال ۱۲۸ یا ۱۲۹ق متولد گردیده است. او از پر عبادت ترین مردم و صاحب مروت بود.[۱] آن حضرت در سال ۱۸۳ق در زندان

شورای شش نفره، شورایی شامل گروهی است از صحابه که عمر بن خطاب پیش از مرگش (سال ۲۳ق/۶۴۴م)، برای انتخاب خلیفه بعدی تعیین کرد. وی اعضای شورا را ملزم

امام علی (علیه السلام) همان گونه که در زمان ابوبکر گره‌ گشا بود، در دوران خلافت عمر بن خطاب نیز مشاور و گره گشای مشکلات سیاسی و علمی و اجتماعی

علت سکوت امام علی (علیه السلام) در برابر ابوبکر و عمر، در احتجاج آن حضرت با عده ای بیان شده است. امام علی (علیه السلام) پس از جنگ نهروان در مجلسى

داستان غصب فدک از این قرار بود که وقتى تعدادی با ابو بکر بیعت کردند و خلافت او ثابت شد، فردى را به فدک فرستاده و نماینده حضرت زهرا (علیها السلام)

فتح خیبر در سال هفتم هجری اتفاق افتاد، در این جنگ که پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله) نیز حضور داشت پس از شکست ابوبکر و عمر، امام علی (ع)  فاتح

ریشه اصلی قیام، علاقه و ارادت خاص عثمان بن عفان به خاندان اموی بود؛ وی خود شاخه ای از این شجره بود، در راه تکریم و بزرگداشت این خاندان، علاوه بر