جایگاه علم در دین اسلام بسیار ارزشمند است و تفاوت انسان با سایر جانداران در علم و عقل و متصف شدن او به جهل است. سایر حیوانات از دو نعمت عقل و علم

پیش از ظهور اسلام، عرب جاهلی را مردمان «اُمّی» می خواندند. «اُمّی» به معنای درس نخوانده است. یعنی یک فرد به همان حالتی که از مادر زائیده شده

قرآن کریم و سنت، دو منبع مهم تولید علم و معارف محسوب شده و عدم توجه به آن دو در استنباط علوم انسانی، موجب گمراهی جامعه اسلامی می گردد. حضرت آیت

صفت حیات، یکی از صفات ثبوتیه و ذاتیه ی خداوند متعال است. بعد از صفت قدرت و صفت علم که از صفات ثبوتیه ی ذاتیه است صفت حیات می باشد. خدای سبحان در

یکی از صفات جمال و کمال خداوند، صفت علم است و در ثبوت این صفت برای خداوند، جای هیچ گونه تردیدی نیست و فلاسفه و متکلمان اسلامی بلکه همه خداپرستان

جایگاه مومن از جهات مختلف قابل توجه است. مومن به کسی اطلاق می شود که به خدا و پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) و هر آنچه را که رسول خدا آورده است

خلافت بعد از پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) از موضوعات مهم اعتقادی است و اختلافات میان امت اسلامی، بیشتر از این مساله ناشی گردیده. این موضوع

اصول الاستنباط مؤلف: سید علی نقی حیدری، بیروت، دار السیره، چاپ اول، ۱۴۱۸. مرحوم آیت الله خویی این اثر را این گونه می ستاید: «وجدته کتابا بدیعا

علم، اخلاق و تربیت واژه‌هایی هستند که هرکدام در محدوده زندگی انسانی کاربرد خاصی داشته و حکایت از حقیقت مهمی می‌کنند. حال سؤال این است که آیا