کلمه عرفان در فرهنگ اسلامی به معنی شناختن آمده است(۱) و در لغتنامه ها به معنی علم و دانش تفسیر گردیده است، ولکن از جهت مفهوم میان علم و معرفت

با کمال تأسف در دوران و عصر جدید ماجرای معنویت به انحراف گراییده و این انحراف نتیجه ی فاصله گرفتن از قرآن و اهل بیت رسول خدا(ص) می باشد. مسئله

برای تبیین مسأله در این زمینه ناگزیر باید چند مقدمه بیان شود تا جواب سؤال روشن گردد. مقدمه اول عرفان از معرفت به معنای شناسایی و در اصطلاح به

بدان که رغبت به دنیا، موجب احتجاب از حق و بازماندن از سلوک الى اللَّه است، و مقصود از دنیا، هر چیزى است که انسان را از حق تعالى‏ به خود مشغول

آیات و روایاتى که درباره نفس انسان وارد شده دو دسته اند: دسته اى از آنها، نفس را به عنوان یک گوهر گرانبها و شریف ملکوتى که از عالم ربوبى آمده و

گرچه انسان یک حقیقت بیش نیست لیکن داراى ابعاد و جهات گوناگونى از وجود است. وجود انسان از ماده خاکى بى درک و شعور آغاز شده و به جوهر مجرد ملکوتى

 قبل از انجام هر عملى، خوب بیندیشیم و نتایج و آثار و عواقب دنیوى و اخروى آن را خوب بررسى کنیم، تصمیم بگیریم که هیچگاه عملى را بدون عاقبت اندیشى

چشم دل آن گونه که در ادامه مدارکی بر وجود آن در منابع دینی ارائه می شود، مقاماتی باطنی و روحی است که باعث می شود تا دارنده آن چشم، به حقایق مربوط

در بسیارى از اوقات به ویژه در متون ادبی، از روی تسامح و یا غرض ورزی و یا مصالح دیگر، دو واژه و مسلک [تصوف] و [عرفان]‏، مترادف یکدیگر به کار رفته