زهیر بن قین بن قیس انمارى بجلى از مردان بزرگ قبیله ‏اش بود و در کوفه سکونت داشت. او مردى شجاع بود و آوازه شجاعت، جنگ آوری و فداکارى ‏هاى او در

«انس بن حارث کاهلى»[۱] از اصحاب با وفای پیامبر اسلام (صلى اللّه علیه و آله و سلم) است که همراه آن حضرت در جنگ های بدر و حنین شرکت نمود و در روز

یکی از یاران امام حسین (علیه السلام) که در روز عاشورا[۱] به شهادت رسید، جون بن حوی، غلام آزاد شده ابوذر غفاری بود. ابوذر غفاری یا جُنْدَب بْن

معروف است که قاضی شریح (قاضی شهر کوفه) به قتل امام حسین (علیه السلام) فتوا داده است، ولی این فتوا در منابع قدیمی نیامده و برخی عالمان و

یکی از اهداف نهضت امام حسین (علیه ‌السلام) امر به معروف و نهی از منکر بوده است. امام حسین (علیه ‌السلام) در موعظه و سخنرانی های خود در موارد

از صالح بن کیسان نقل است که وقتى دست معاویه به خون حجر بن عدى و یارانش آلوده شد و دست به کشتار شیعیان زد، در همان سال قصد حج خانه خدا را نمود و در

از مصعب بن عبد الله روایت شده است که چون اهل کوفه امام حسین (علیه السلام) را در کربلا محاصره کردند آن حضرت سوار اسب خود شده و همه را دعوت به سکوت

از موسى بن عقبه نقل شده: به معاویه گفتند مردم برای امام حسین (علیه السلام) ارزش و احترام خاصی قائلند و این تهدیدی برای حکومت توست؛ اگر او را به

اشاره: عالم دینى، فقیه، خطاط و شاعر متخلص به نیر. مشهور به حجت‌ الاسلام تبریزى. وى از مشاهیر فرقه ‌ى شیخیه در آذربایجان بود. او و پدرش از اولین