محمد بن ابى بکر، در اوائل ذى حجه سال دهم قمرى در بین راه مدینه منوره و مکه معظمه، در ذوالحلیفه، در مکانى به نم “بیداء” دیده به جهان گشود. در

ابومؤمن از راویان حدیث از حضرت علی علیه‏السلام است که درنهروان شرکت داشت. سوید بن عبید عجلی نقل می‏کند که ابومؤمن گفت: درهنگام جنگ با خوارج و

 محمد بن ابی بکر بن ابی‌قحافه (ذیقعده۱۰-صفر۳۸ق) از نزدیک‌ترین یاران امام علی (علیه السلام) که از طرف ایشان، به فرمانداری مصر منصوب شد. او فرزند

 در لابلاى اوراق زرین تاریخ اسلام چهره‏ هاى درخشانى در سکوت‏ مرگبار ستم فرمانروایان غاصب مکتوم مانده است. این نوشتار به معرفى یکى از چهره

(… این ابن التیهان   و این ذوالشهادتین   و این نظراوهم من اخوانهم الذین تعاقدوا على المنیه و ابرد برووسهم الى الفجره!…) (نهج البلاغه، صبحى

اُوَیـْس قـَرَنـى ، صـُهیل یَمَن و آفتاب قَرَن از خِیار تابعین و از حواریّین امیرالمؤمنین امام على عـلیـه السـّلام و یـکـى از زُهـّاد

اَبوطُفَیل عامر بن واثِلَه کِنانی (۳ق-پس از ۱۰۰ق)، صحابی پیامبر(ص)، شاعر و از یاران حضرت علی(ع) بود. وی احادیث معدودی از رسول اکرم(ص) و احادیثی نیز

طِرِمّاح بن عَدِی الطائی (زنده در ۶۰ق)، از یاران امام علی(ع) و امام حسین(ع) و از شاعران شیعه. وی از کوفیانی بود که در عذیب الهجانات با امام حسین (ع)

اَبو الاَسْوَدِ دُؤَلی، شاعر و تابعی مشهور که بیشتر، از او به عنوان صحابی امام علی(ع) و پایه گذار علم نحو نام برده می‌شود. آگاهی ما از زندگی وی