درباره مفتوح بودن باب اجتهاد و عدم آن بحث هاى مفصّلى در میان دانشمندان از قدیم الایّام تاکنون بوده است. فقهاى امامیّه همگى اعتقاد داشتند که باب

حکم شرعى به دستوراتى گفته مى‌شود که از سوى خداوند براى زندگى مادى یا معنوى بشر، صادر شده است و داراى تقسیمات مختلفى است. بخشى از این تقسیمات

احکام شرعی، قوانین دینی مرتبط با وظایف انسان. احکام شرعی به دو قسم تکلیفی و وضعی تقسیم می شوند: احکام تکلیفی مستقیماً وظایف انسان را بیان می

چکیده: اساسى ترین و مهم ترین مأخذ احکام خداوند، قرآن است. کتاب خدا مشتمل بر اصول عقاید، تاریخ، اخلاق و احکام است. بخش مربوط به احکام را اصطلاحاً

برخى براین باورند که فلسفه احکام در روایات، بیش از قرآن بازگو شده است، ولى مطالعه آیات مى نمایاند که توجه به فلسفه احکام درآیات قرآن، کمتر از

استفاده از فلسفه احکام به صورت گسترده در فقه امامیه واهل سنّت صورت گرفته است وفقها در مواردى که دست خود را از آیات و روایات کوتاه دیده اند، از

صریح آیات آیات قرآن مهم ترین و متقن ترین منبع شناخت فلسفه احکام هستند. در قرآن کریم به دهها آیه برمى خوریم که حکمت افعال و احکام الهى را بیان

چکیده در نگاه اهل دیانت و آنان که قرآن را وحى الهى مى دانند، هرحکم و دستورى که درآن آمده، داراى ملاک، مصلحت وحکمتى ویژه است، زیرا در بینش

اشاره تاریخ پرداختن به فلسفه و علل و حکمت احکام به قرن دوم هجری، یعنی همزمان با انتقال حکومت اموی به عباسی و جابه جایی قدرت در زمان مامون باز می