‌یزید بن عبدالملک بن مروان (۷۲ق-۱۰۵ق/ حک ۱۰۱ق-۱۰۵ق)، نهمین خلیفه اموی، که از سال ۱۰۱ هجری تا سال ۱۰۵ هجری بعد از عمر بن عبدالعزیز، خلافت کرد.

سلیمان بن عبدالملک بن مروان، هفتمین خلیفه اموی، پس از برادرش «ولید بن عبدالملک» به حکومت رسید. او مدتی در زمان حکومت برادرش ولید بن عبدالملک

ابواسحاق ابراهیم بن ولید بن عبدالملک بن مروان بن حکم، ملقب به مخلوع،[۱][۲][۳][۴][۵] سیزدهمین خلیفه اموی بود که به حکومت رسید. خلافت ابراهیم که

یَزید بن معاویه بن ابی‌سفیان (۲۶-۶۴ق)، دومین حاکم اُمَوی است که به دستور وی، امام حسین (علیه السلام) و یارانش در کربلا به شهادت رسیدند. یزید پس

هشام‌ بن عبدالمک، ‌بن مروان حکم، دهمین خلیفه اموی و هفتمین خلیفه مروانی (خلافت: ۱۰۵-۱۲۵) است. وی از قبیله قریش، از اعراب عدنانی و از طایفه بنی

ولید بن یزید بن عبد الملک بن مروان بن حکم بن ابی العاص بن امیه اموی دمشقی، یازدهمین خلیفه اموی که فردی بی بند و بار و عیاش در حدود یک سال و چند

زندگینامه ولید بن عبدالملک بن مروان بن حکم از خاندان اموی است. او در سال ۵۰ قمری[۱] یا سال ۵۲ قمری در مدینه متولد شد.[۲] کنیه اش را ابوالعباس گفته

مُعاویه بْن یزید بْن معاویه، معروف به معاویه دوم (درگذشت ۶۴ق) سومین خلیفه اموی است که پس از مرگ یزید در سال ۶۴ ق به خلافت رسید و بعد از مدت کوتاهی

این حکومت تا سال ۱۳۲ هجری ادامه یافت. معاویه پس از خود پسرش یزید را به ولیعهدی گماشت. پس از یزید معاویه دوم مدت کوتاهی حکومت کرد. و با مرگ او