سخن گفتن با دشمن خدا در کودکی

اشاره:

در قرآن کریم خدای متعال فرموده به هرکسی حکمت بدهد خیر کثیر را به او داده. امامان اهل بیت(علیهم‌السلام) از کسانی هستند که از سوی خداوند به آنان حکمت عنایت شده است. این مطلب از گفته های حکمت آمیز امامان (علیهم‌السلام) و سخنان و پندهای آنان بسیار مشهود و روشن است. در این نوشتار مختصر به یک از گفته های حکمت آمیز امام حسن مجتبی (علیه‌السلام) اشاره شده است.

در سال ششم هجری قراردادی بین پیامبر اکرم (صلی‌الله علیه و آله) و کفار قریش منعقد گردید که بعدها به «صلح حدیبیه » معروف شد. یکی از مواد صلح نامه این بود که هر دو سپاه می توانند با هر قبیله ای که بخواهند پیمان دوستی امضاء کنند. بر این اساس، رسول خدا (صلی‌الله علیه و آله) با قبیله «خزاعه » پیمان دوستی بست.

در سال هشتم هجری یکی از افراد قبیله «بکر» که هم پیمان کفار قریش بود، نسبت به پیامبر اکرم (صلی‌الله علیه و آله) جسارت کرد، و شخصی از قبیله خزاعه او را در مقابل جسارتش سرزنش نمود و از رسول اکرم (صلی‌الله علیه و آله) دفاع کرد. آن گاه، با هم درگیر شدند و کفار قریش نیز به کمک قبیله هم پیمان خود «بکر» وارد صحنه گردیده و در نتیجه یک نفر از افراد قبیله «خزاعه » را کشتند و بدین وسیله صلح حدیبیه نقض گردید.

کفار قریش از این نقض معاهده پشیمان گشته، ابوسفیان را برای عذرخواهی و تجدید قرارداد به محضر پیامبر اکرم (صلی‌الله علیه و آله) فرستادند. ابوسفیان به حضور آن حضرت رسید و درخواست امان و تجدید پیمان نمود، ولی آن حضرت به سخنان او ترتیب اثر نداد.

ابوسفیان به ناچار به نزد امیرمؤمنان، علی (علیه‌السلام) شرفیاب شد و از وی درخواست نمود که در نزد پیامبر اکرم (صلی‌الله علیه و آله) شفاعت نماید. علی (علیه‌السلام) در جواب فرمود: پیامبر خدا (صلی‌الله علیه و آله) با شما پیمانی بست و هرگز از پیمانش برنمی گردد… در این هنگام، امام حسن (علیه‌السلام) که کودک خردسالی بود، به حضور پدر آمد و ابوسفیان خواست که علی (علیه‌السلام) اجازه دهد فرزندش حسن، نزد پیامبر اکرم (صلی‌الله علیه و آله) از ابوسفیان شفاعت کند. به نقل تاریخ، امام حسن (علیه‌السلام)، این سخنان را شنید، «فاقبل الحسن (علیه‌السلام) الی ابی سفیان وضرب احدی یدیه علی انفه والاخری علی لحیتیه ثم انطقه الله عزوجل بان قال: یا اباسفیان! قل لا اله الا الله محمد رسول الله حتی اکون شفیعا فقال (علیه‌السلام) الحمد لله الذی جعل فی آل محمد من ذریه محمد المصطفی نظیر یحیی بن زکریا «وآتیناه الحکم صبیا» ؛ [۱] پس امام حسن نزد ابوسفیان رفت و با یک دست بر بینی او و با دست دیگر بر محاسن او زد و خداوند او را به زبان آورد تا بگوید: ای ابوسفیان! بگو جز خدای یکتا خدایی نیست و محمد رسول خداست، تا من شفاعت کنم. سپس آنگاه علی (علیه‌السلام) [که با شنیدن سخنان فرزندش فوق العاده خوشحال شده بود] فرمود: سپاس خداوندی را سزاست که در ذریه محمد برگزیده، مانند یحیی بن زکریا قرار داد [که در کودکی از جانب خداوند به او حکمت عطا گردید و خداوند در مورد ایشان فرمود:] در کودکی به او حکمت دادیم.» [۲]

پی نوشت:

[۱]. مریم،۱۲.

[۲]. ر. ک: کامل ابن اثیر، ج ۲، ص ۲۳۹ – ۲۴۱؛ مناقب ابن شهر آشوب، ج ۴، ص ۶؛ بحارالانوار، ج ۴۳، ص ۳۲۶؛ خرائج راوندی، ج ۱، ص ۲۳۶٫

منبع: پایگاه اطلاع رسانی حوزه.