چاره جویی در برابر جریان یمانی

اشاره:

فتنه های رنگارنگ که از سوی شیاطین واعوان وانصار آن ها برای فریب وانحراف مردم از صراط مستقیم تدارک دیده می شود ، همیشه بوده وهست، در قرنهای اخیر استعمار و قدرتهای شیطانی برای سرکوبی اسلام به خصوص مذهب شیعه  راه های مختلفی را پیموده و برای این هدف فرقه هایی مانند فرقه وهابیت و داعش را علیه اسلام و مذهب شیعه تأسیس کردند.  در عرض دین اسلام فرقه ای به نام بهائیت را به وجود آوردند.در هندوستان فرقه قادیانیه را برای دفاع از انگلیس ایجاد کردند و امروز نیز فرقه یمانی را  در عرض مذهب شیعه ساخته اند. در این مقاله به مسائل چاره جویی دربرابر این فرقه پرداخته شده است.

در مقابل این فتنه ها و انحرافات هیچ پناهگاه امنی ، و تضمینی برای سلامتی عقیده و دین جز تمّسک جستن به ثقلین (قرآن و عترت ) وجود ندارد. چرا که پیامبر اکرم(صلی‌الله علیه و آله) فرمود : «انّی تارک فیکم الثقلین (امرین)کتاب الله وعترتی اهل بیتی ما إن تمسکتم بهما لن تضلوا بعدی أبداً» [۱]. پیامبر خدا(صلی‌الله علیه و آله) در این حدیث فرموده که که من دو چیز گرانبها را برای شما گذاشتم اگر به هر دوی آنها تمسک بجویید بعد از من هرگز گمراه نمی شوید.

امّا استفاده صحیح از کتاب وعترت ، بدون مراجعه به کارشناسان ومتخصّصان این فن ، یعنی علمای دین ، هرگز امکان پذیر نیست. این یک مطلب عقلائی وعرفی است ، که برای شناخت هر چیزی به متخصّص آن باید رجوع کرد . بالاتر از این ، خود قرآن وعترت مردم را به رجوع به علماء ربّانی، به عنوان نائبان وخلفای ائمه در عصر غیبت، ارشاد فرموده‌اند.

قرآن می‌فرماید: «فَسْئَلُوا أَهْلَ الذِّکْرِ إِنْ کُنْتُمْ لا تَعْلَمُون؛‏ اگر نمى‏دانید، از آگاهان بپرسید»[۲].

همچنین امام صادق (علیه‌السلام) فرمود : «إِنَّ الْعُلَمَاءَ وَرَثَهُ الْأَنْبِیَاءِ وَ ذَاکَ أَنَّ الْأَنْبِیَاءَ لَمْ یُورِثُوا دِرْهَماً وَ لَا دِینَاراً وَ إِنَّمَا أَوْرَثُوا أَحَادِیثَ مِنْ أَحَادِیثِهِمْ فَمَنْ أَخَذَ بِشَیْ‏ءٍ مِنْهَا فَقَدْ أَخَذَ حَظّاً وَافِراً »[۳] یعنی علما وارثان انبیاء هستند؛ زیرا انبیاء درهم و دینار به ارث نمی گذارند و همانا احادیث را به ارث می گذارند. پس هرکسی چیزی از این احادیث را بگیرند حظ وافری را گرفته است.

امام حسین (علیه‌السلام) در یک حدیث طولانی فرموده است: « ذلک بأنّ مجاری الأمور و الأحکام علی ایدی العلماء بالله الأمناء علی حلاله وحرامه »[۴]. چرا که مجاری امور واحکام به دست علماء الهی وامناء بر حلال وحرام خدا گذاشته شده است.

امام هادی (علیه‌السلام) فرمود : «لَوْ لَا مَنْ یَبْقَى بَعْدَ غَیْبَهِ قَائِمِکُمْ (ع) مِنَ الْعُلَمَاءِ الدَّاعِینَ‏ إِلَیْهِ‏ وَ الدَّالِّینَ عَلَیْهِ وَ الذَّابِّینَ عَنْ دِینِهِ بِحُجَجِ اللَّهِ وَ الْمُنْقِذِینَ لِضُعَفَاءِ عِبَادِ اللَّهِ مِنْ شِبَاکِ إِبْلِیسَ وَ مَرَدَتِهِ وَ مِنْ فِخَاخِ النَّوَاصِبِ لَمَا بَقِیَ أَحَدٌ إِلَّا ارْتَدَّ عَنْ دِینِ اللَّهِ وَ لَکِنَّهُمُ الَّذِینَ یُمْسِکُونَ أَزِمَّهَ قُلُوبِ ضُعَفَاءِ الشِّیعَهِ کَمَا یُمْسِکُ صَاحِبُ السَّفِینَهِ سُکَّانَهَا أُولَئِکَ هُمُ الْأَفْضَلُونَ عِنْدَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَل‏»[۵] یعنی اگر در پس غیبت امام قائم (علیه السّلام) علمائى نبودند که داعى بسوى او بوده و اشاره به او کنند، و با براهین الهى از او دفاع نمایند، و بندگان مستضعف خدا را از دام ابلیس و اعوانش برهانند، و از بند نواصب (دشمنان اهل بیت) رهایى بخشند، همه مردم از دین خدا دست کشیده و مرتدّ مى‏شدند. لکن علماء کسانى هستند که زمام قلوب شیعیان ضعیف ما را در دست داشته و مهار مى‏کنند، همچون ناخداى کشتى که سکّان آن را در دست دارد. این گروه همان شخصیتهاى برتر و افضل در نزد خداوند با عزّت و جلال مى‏باشند.

امام زمان(عج) فرمود : «وأما الحوادث الواقعه فارجعوا فیها الی رواه حدیثنا ، فانهم حجّتی علیکم وأنا حجّه الله»[۶] . در حوادث واقعه باید به راویان حدیث ما ( علماء ) رجوع کنید، زیرا آن ها از طرف من حجّت هستند ومن حجّت خدا هستم.

با وجود این راه روشن که از سوی رسول خدا(صلی‌الله علیه و آله) و نیز عترت آن حضرت و اهل بیت (علیهم‌السلام) برای هدایت و جلوگیری از گمراهی ترسیم شده است، برای مسلمانان و شیعیان شایسته نیست فریب منحرفین و شیادان دینی و مذهبی را بخورند. این معیارهای واضح کافی برای تشخیص مدعیان دروغین است. عجب از کسانی است که خود را شیعه می نامند اما باز هم از مسیر حق فاصله گرفته و در دام گمراهی شیادان و مدعیان دروغین می افتند.

پی نوشت:

[۱].  کلینی، الکافی، تحقیق : تصحیح وتعلیق : علی أکبر الغفاری، ج۲، ص۴۱۵، تهران، دارالکتب الاسلامیه، چ۴، ۱۳۶۵ش.

[۲] . نحل، ۴۳٫

[۳] . کلینی، محمد بن یعقوب بن اسحاق،  الکافی( ط- الإسلامیه)، ج۱، ص۳۲، محقق / مصحح: غفارى على اکبر و آخوندى،۸، تهران، دارالکتب الاسلامیه، ۱۴۰۷ق.

[۴] . ابن شعبه حرانى، حسن بن على، تحف العقول‏، ص۲۳۸، ‏محقق / مصحح: غفارى، على اکبر، قم، جامعه مدرسین‏، ۱۴۰۴ق/ ۱۳۶۳ش.

[۵] . طبرسی، احمد بن علی، الإحتجاج على أهل اللجاج( للطبرسی)، ج۱، ص۱۸، محقق / مصحح: خرسان، محمد باقر، مشهد، نشر مرتضی، ۱۴۰۳ق.

[۶] . حر عاملی، وسائل الشیعه ( آل البیت )، ج۲۷، ص۱۴۰، قم، مؤسسه آل البیت (ع) لإحیاء التراث، چ۲، ۱۴۱۴ق.