متن کامل دعای مشلول همراه با ترجمه

دعای مشلول یکی از دعاهایی است که از امام علی (علیه السلام) روایت شده است. امام (علیه السلام)، دعای مشلول را به جوانی که دستش با نفرین پدرش شَل شده بود یاد داد و فرمود: هرگاه فرد با ایمانی خالصانه خدا را با این دعا بخواند دعایش مُستجاب می‌ شود.

امام حسین (علیه السلام) نقل می‌ کند که شبی به همراه پدرم مشغول طواف خانه خدا بودم که صدای ناله جوانی را شنیدیم. پدرم مرا به دنبال صاحب صدا فرستاد. جوان خوش ‌سیمایی را مشغول دعا و ناله یافته و او را نزد امام بردم. او ماجرای خود را این گونه بیان کرد:

جوان خوشگذرانی بودم و پدرم از این موضوع سخت ناراحت بود. یک‌ بار بدون اجازه پول ‌های پدرم را برداشته و او را کتک زدم، او دل ‌شکسته شده و در سفر خود به مکه مرا نفرین کرد.

در همان هنگام دست من شَل شد و از آن تاریخ چند سال با آه و ناله از پدر عذر تقصیر می‌ خواستم تا راضی شد امسال دوباره به مکه بیاید و شفای مرا از خدا بخواهد ولی در راه از دنیا رفت و من تنها به مکه آمدم.

امام علی (علیه السلام) به جوان بشارت داد که زمان شفا یافتنش رسیده است و این دعا را که از پیامبر اکرم (صلی الله علیه و اله) آموخته بود به او یاد داد، و شرایطی را برای برآورده شدن حاجتش بیان کرد.

امام علی (علیه السلام)‌ به امام حسین (علیه السلام) فرمود قلم و دواتی بیاورد و دعا را بنویسد. امام حسین (علیه السلام) دعا را با املای پدرشان نوشتند و به جوان دادند تا پس از انجام شرایطی این دعا را بخوانند.[۱]

متن دعای مشلول

اللَّهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُکَ بِاسْمِکَ‏ بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ‏، یَا ذَا الْجَلَالِ وَ الْإِکْرَامِ، یَا حَیُّ یَا قَیُّومُ، یَا حَیُّ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ، یَا هُوَ یَا مَنْ لَا یَعْلَمُ مَا هُوَ وَ لَا کَیْفَ هُوَ وَ لَا أَیْنَ هُوَ وَ لَا حَیْثُ هُوَ إِلَّا هُوَ؛ یَا ذَا الْمُلْکِ وَ الْمَلَکُوتِ، یَا ذَا الْعِزَّهِ وَ الْجَبَرُوتِ، یَا مَلِکُ یَا قُدُّوسُ، یَا سَلَامُ یَا مُؤْمِنُ یَا مُهَیْمِنُ، یَا عَزِیزُ یَا جَبَّارُ یَا مُتَکَبِّرُ، یَا خَالِقُ یَا بَارِئُ یَا مُصَوِّر، یَا مُفِیدُ یَا مُدَبِّرُ، یَا شَدِیدُ یَا مُبْدئُ، یَا مُعِیدُ یَا مُبِیدُ، یَا وَدُودُ یَا مَحْمُودُ یَا مَعْبُودُ،

خدایا! از تو خواستارم به نامت، به نام خدا که رحمتش بسیار و مهربانی‌ اش همیشگی است، ای دارای بزرگی و رأفت و محبت، ای زنده ‌ای همیشه پاینده، ای زنده، معبودی جز تو نیست، ای او، ای آن‌که کسی نمی ‌داند او چیست و نمی ‌داند او چگونه است و نمی ‌داند کجاست و نمی‌ داند در کدام سو است؛

ای دارای فرمانروایی و پادشاهی، ای دارای توانمندی و قدرت مطلق، ای فرمانروا، ای منزّه از هر عیب، ای سلام، ای ایمنی ‌بخش، ای نگهبان، ای توانمند، ای دارنده قهر، ای بزرگ‌ منش، ای آفریننده، ای پدیدآورنده، ای صورتگر، ای سودبخش، ای تدبیر کننده، ای محکم کار، ای آغازگر، ای برگشت دهنده، ای نابودکننده ستمگران، ای دوست نیکان، ای ستوده، ای پرستیده شده؛

یَا بَعِیدُ یَا قَرِیبُ، یَا مُجِیبُ یَا رَقِیبُ، یَا حَسِیبُ یَا بَدِیعُ، یَا رَفِیعُ یَا مَنِیعُ، یَا سَمِیعُ یَا عَلِیمُ، یَا حَلِیمُ یَا کَرِیمُ، یَا حَکِیمُ یَا قَدِیمُ، یَا عَلِیُّ یَا عَظِیمُ، یَا حَنَّانُ یَا مَنَّانُ، یَا دَیَّانُ یَا مُسْتَعَانُ، یَا جَلِیلُ یَا جَمِیلُ، یَا وَکِیلُ یَا کَفِیلُ، یَا مُقِیلُ یَا مُنِیلُ، یَا نَبِیلُ یَا دَلِیلُ، یَا هَادِی یَا بَادِی، یَا أَوَّلُ یَا آخِرُ، یَا ظَاهِرُ یَا بَاطِنُ، یَا قَائِمُ یَا دَائِمُ، یَا عَالِمُ یَا حَاکِمٌ، یَا قَاضِی یَا عَادِلُ، یَا فَاضِلُ یَا وَاصِلُ، یَا طَاهِرُ یَا مُطَهِّرُ، یَا قَادِرُ یَا مُقْتَدِرُ، یَا کَبِیرُ یَا مُتَکَبِّرُ، یَا وَاحِدُ یَا أَحَدُ، یَا صَمَدُ

ای دور از هر چیز، ای نزدیک به هر چیز، ای اجابت‌کننده، ای دیدبان، ای حسابرس، ای نوآفرین، ای بلندمرتبه، ای ارجمند، ای شنوا، ای دانا، ای بردبار، ای بزرگوار، ای فرزانه، ای دیرینه، ای والا، ای بزرگ، ای پرمهر، ای بسیار احسان کننده، ای پاداش دهنده، ای یاری کننده، ای بزرگوار، ای زیبا، ای کارگزار، ای کفایت کننده، ای بخشنده لغزش؛

ای رساننده نعمت، ای شریف، ای رهنما، ای هدایت‌ گر، ای آغازگر، ای اوّل، ای آخر، ای آشکار، ای پنهان، ای استوار، ای پایدار، ای آگاه، ای حکمران، ای داور، ای دادگر، ای جدا کننده، ای پیوند دهنده، ای پاک، ای پاک کننده، ای توانا، ای نیرومند، ای بزرگ، ای بزرگ‌ منش، ای یگانه، ای یکتا، ای نهایت درخواست کنندگان؛

یَا مَنْ‏ لَمْ یَلِدْ وَ لَمْ یُولَدْ، وَ لَمْ یَکُنْ لَهُ کُفُواً أَحَدٌ، وَ لَمْ تَکُنْ لَهُ صاحِبَهٌ، وَ لَا کَانَ مَعَهُ وَزِیرٌ، وَ لَا اتَّخَذَ مَعَهُ مُشِیراً، وَ لَا احْتَاجَ إِلَى ظَهِیرٍ، وَ لَا کَانَ مَعَهُ إِلَهٌ، لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ، فَتَعَالَیْتَ عَمَّا یَقُولُ الظَّالِمُونَ عُلُوّاً کَبِیراً؛ یَا عَلِیُّ یَا شَامِخُ یَا بَاذِخُ یَا فَتَّاحُ یَا نَفَّاحُ یَا مُرْتَاحُ یَا مُفَرِّجَ یَا نَاصِرٌ یَا مُنْتَصِر یَا مُدْرِکُ یَا مُهْلِکُ یَا مُنْتَقِمُ یَا بَاعِثُ یَا وَارِثُ یَا طَالِبُ یَا غَالِبُ، یَا مَنْ لَا یَفُوتُهُ هَارِبُ، یَا تَوَّابُ یَا أَوَّابُ یَا وَهَّابُ یَا مُسَبِّبَ الْأَسْبَابِ یَا مُفَتِّحَ الْأَبْوَابِ، یَا مَنْ حَیْثُ مَا دُعِیَ أَجَابَ، یَا طَهُورُ یَا شَکُورُ یَا عَفُوُّ یَا غَفُورُ یَا نُورَ النُّورِ یَا مُدَبِّرَ الْأُمُورِ؛

ای آن‌که نزاده و زاده نشده و همتایی ندارد و همسری برایش نباشد و وزیری با او نبوده؛ و برای خود مشاوری نگرفته و به پشتیبانی نیازمند نگشته و با او جز او معبودی نبوده است، نیست معبودی جز تو، تو برتری از آنچه که ستمکاران گویند، آری بسیار برتری، ای والا، ای بلندمرتبه، ای عطابخش، ای گشایشگر، ای بخشایشگر، ای فرح ‌بخش دل ‌ها، ای غم ‌زدا؛

ای یاری ‌رسان، ای پیروز، ای دریابنده، ای نابودکننده، ای انتقام گیرنده، ای برانگیزنده، ای وارث، ای خواهان، ای چیره، ای که گریزنده ‌ای از دستش نگریزد، ای بسیار توبه ‌پذیر، ای بسیار بازگشت کننده به بندگان، ای بسیار بخشنده، ای فراهم آورنده سبب‌ ها، ای گشاینده درها، ای آن‌ که هرگاه و هرجا خوانده شود اجابت نماید، ای پاک کننده، ای قدردان صالحان، ای با گذشت، ای آمرزنده، ای روشنایی نور، ای مدبّر امور؛

یَا لَطِیفُ یَا خَبِیرُ یَا مُجِیرُ یَا مُنِیرُ یَا بَصِیرُ یَا ظَهِیرُ یَا کَبِیرُ یَا وَتْرُ یَا فَرْدُ یَا أَبَدُ یَا سَنَدُ یَا صَمَدُ یَا کَافِی یَا شَافِی یَا وَافِی یَا مُعَافِی یَا مُحْسِنُ یَا مُجْمِلُ یَا مُنْعِمُ یَا مُفْضِلُ یَا مُتَکَرِّمُ یَا مُتَفَرِّدُ؛ یَا مَنْ عَلَا فَقَهَرَ، وَ یَا مَنْ مَلَکَ فَقَدَرَ، یَا مَنْ بَطَنَ فَخَبَرَ، وَ یَا مَنْ عُبِدَ فَشَکَرَ، وَ یَا مَنْ عُصِیَ فَغَفَرَ وَ سَتَرَ، وَ یَا مَنْ لَا تَحْوِیهِ الْفِکَرُ، وَ لَا یُدْرِکُهُ بَصَرٌ، وَ لَا یَخْفَى عَلَیْهِ أَثَرٌ، یَا رَازِقَ الْبِشْرِ، وَ یَا مُقَدِّرَ کُلِّ قَدَرٍ؛

ای مهربان، ای آگاه، ای پناه ‌دهنده، ای روشنی ‌بخش، ای بینا، ای مددرسان، ای بزرگ، ای یکتا، ای یگانه، ای پاینده، ای تکیه ‌گاه، ای بی ‌نیاز، ای کفایت کننده، ای شفابخش، ای وفا کننده، ای سلامت ‌بخش، ای نیکوکار، ای زیبایی ‌بخش، ای نعمت افزا، ای فزون ‌بخش، ای گرامی، ای بی‌ همتا؛

ای آن‌ که بلندی گرفت و چیره گشت، ای آن‌ که در فرمانروایی ‌اش توانا شد، ای آن‌ که پنهان شد و آگاه گشت، ای آن‌ که پرستیده شد و پذیرفت، ای آن‌ که نافرمانی شد و آمرزید، ای آن‌ که اندیشه نگنجایدش و دیده‌ ای او را درنیابد و اثری بر او پوشیده نماند، ای روزی ‌دهنده بشر، ای اندازه‌ گیر هر اندازه؛

یَا عَالِیَ الْمَکَانِ، یَا شَدِیدَ الْأَرْکَانِ، یَا مُبَدِّلَ الزَّمَانِ، یَا قَابِلَ الْقُرْبَانِ، یَا ذَا الْمَنِّ وَ الْإِحْسَانِ، یَا ذَا الْعِزِّ وَ السُّلْطَانِ، یَا رَحِیمُ یَا رَحْمَانُ؛ یَا مَنْ هُوَ کُلَّ یَوْمٍ فِی شَأْنٍ، یَا مَنْ لَا یَشْغَلُهُ شَأْنٌ عَنْ شَأْنٍ، یَا عَظِیمَ الشَّأْنِ، یَا مَنْ هُوَ بِکُلِّ مَکَانٍ، یَا سَامِعَ الْأَصْوَاتِ، یَا مُجِیبَ الدَّعَوَاتِ، یَا مُنْجِحَ الطَّلِبَاتِ، یَا قَاضِیَ الْحَاجَاتِ، یَا مُنْزِلَ الْبَرَکَاتِ، یَا رَاحِمَ الْعَبَرَاتِ، یَا مُقِیلَ الْعَثَرَاتِ، یَا کَاشِفَ الْکُرُبَاتِ، یَا وَلِیَّ الْحَسَنَاتِ، یَا رَافِعَ الدَّرَجَاتِ؛

ای والا جاه، ای استوار پایه، ای گرداننده روزگار، ای پذیرنده قربانی، ای دارنده نیکوکاری و احسان، ای دارای توانمندی و سلطنت، ای مهربان، ای بخشنده، ای کسی که هر روز در کاری است، ای آن‌ که کاری از کار دیگر بازش ندارد، ای بزرگ با قدر و مقام، ای آن‌ که در هر جا هست، ای شنونده صداها، ای اجابت‌ کننده دعاها، ای برآورنده خواسته‌ ها و نیازها، ای فرو فرستنده برکات، ای رحم کننده بر اشک‌ ها، ای درگذرنده از لغزش ‌ها، ای برطرف کننده ناراحتی ‌ها، ای صاحب خوبی ‌ها، ای بالابرنده درجات؛

یَا مُؤْتِیَ السُّؤْلَاتِ، یَا مُحْیِیَ الْأَمْوَاتِ، یَا جَامِعَ الشَّتَاتِ، یَا مُطَّلِعاً عَلَى النِّیَّاتِ، یَا رَادَّ مَا قَدْ فَاتَ، یَا مَنْ لَا تَشْتَبِهُ عَلَیْهِ الْأَصْوَاتُ، یَا مَنْ لَا تُضْجِرُهُ الْمَسْأَلَاتُ، وَ لَا تَغْشَاهُ الظُّلُمَاتُ، یَا نُورَ الْأَرْضِ وَ السَّمَاوَاتِ؛ یَا سَابِغَ النِّعَمِ، یَا دَافِعَ النِّقَمِ، یَا بَارِئَ النَّسَمِ، یَا جَامِعَ الْأُمَمِ، یَا شَافِیَ السُّقْمِ، یَا خَالِقَ النُّورِ وَ الظُّلَمِ، یَا ذَا الْجُودِ وَ الْکَرَمِ، یَا مَنْ لَا یَطَأُ عَرْشَهُ قَدَمٌ؛ یَا أَجْوَدَ الْأَجْوَدِینَ، یَا أَکْرَمَ الْأَکْرَمِینَ، یَا أَسْمَعَ السَّامِعِینَ، یَا أَبْصَرَ النَّاظِرِینَ، یَا جَارَ الْمُسْتَجِیرِینَ،

ای دهنده خواسته‌ ها، ای زنده کننده مردگان، ای گرد آورنده پراکنده ‌ها، ای آگاه از نیت ‌ها، ای برگرداننده آنچه از دست رفته، ای کسی که صداها بر او اشتباه نشود، ای کسی که درخواست‌ ها او را به ستوه نیاورد و تاریکی ‌ها او را فرا نگیرد، ای روشنی زمین و آسمان ‌ها؛

ای فروریزنده نعمت ‌ها، ای دفع‌ کننده بدفرجامی ‌ها، ای آفریننده آدمیان، ای گرد آورنده امّت‌ ها، ای شفابخش دردها، ای پدیدآورنده روشنی و تاریکی‌ ها، ای دارای سخاوت و بزرگواری، ای آن‌ که به عرشش قدمی پای ننهد، ای بخشنده ‌ترین بخشندگان، ای کریم ترین کریمان، ای شنواترین شنوایان، ای بیناترین بینایان، ای پناه پناه‌ جویان؛

یَا أَمَانَ الْخَائِفِینَ، یَا ظَهْرَ اللَّاجِینَ، یَا وَلِیَّ الْمُؤْمِنِینَ، یَا غِیَاثَ الْمُسْتَغِیثِینَ، یَا غَایَهَ الطَّالِبِینَ، یَا صَاحِبَ کُلِّ غَرِیبٍ یَا مُونِسَ کُلِّ وَحِیدٍ، یَا مَلْجَأَ کُلِّ طَرِیدٍ، یَا مَأْوَى کُلِّ شَرِیدٍ، یَا حَافِظَ کُلِّ ضَالَّهٍ، یَا رَاحِمَ الشَّیْخِ الْکَبِیرِ، یَا رَازِقَ الطِّفْلِ الصَّغِیرِ، یَا جَابِرَ الْعَظْمِ الْکَسِیرِ، یَا فَاکَّ کُلِّ أَسِیرٍ، یَا مُغْنِیَ الْبَائِسِ الْفَقِیرِ، یَا عِصْمَهَ الْخَائِفِ الْمُسْتَجِیرِ، یَا مَنْ لَهُ التَّدْبِیرُ وَ التَّقْدِیرُ، یَا مَنِ الْعَسِیرُ عَلَیْهِ یَسِیرٌ، یَا مَنْ لَا یَحْتَاجُ إِلَى تَفْسِیرٍ؛

ای امان هراسناکان، ای تکیه‌ گاه پناهندگان، ای سرپرست مؤمنان، ای فریادرس فریاد خواهان، ای مقصود دل نیازمندان، ای کس هر بی‌ کس، ای همدم هر تنها، ای پناه هر رانده، ای مأوای هر آواره، ای نگهدار هر گمشده، ای مهرورز بر سالخوردگان، ای روزی دهنده کودکان خردسال، ای ترمیم کننده استخوان شکسته، ای رهاننده هر اسیر، ای بی‌ نیاز کننده هر بینوای تهیدست، ای پناه هر ترسان پناه‌ جو، ای آن‌که تدبیر و تقدیر ویژه اوست، ای آن‌ که دشواری‌ ها برای او سهل و آسان است، ای آن‌ که نیازمند به دلیل و تفسیر نیست؛

یَا مَنْ‏ هُوَ عَلى‏ کُلِّ شَیْ‏ءٍ قَدِیرٌ، یَا مَنْ هُوَ بِکُلِّ شَیْ‏ءٍ خَبِیرٌ، یَا مَنْ هُوَ بِکُلِّ شَیْ‏ءٍ بَصِیرٌ؛ یَا مُرْسِلَ الرِّیَاحِ، یَا فَالِقَ الْإِصْبَاحِ، یَا بَاعِثَ الْأَرْوَاحِ، یَا ذَا الْجُودِ وَ السَّمَاحِ، یَا مَنْ بِیَدِهِ کُلُّ مِفْتَاحٍ؛ یَا سَامِعَ کُلِّ صَوْتٍ، یَا سَابِقَ کُلِّ فَوْتٍ، یَا مُحْیِیَ کُلِّ نَفْسٍ بَعْدَ الْمَوْتِ، یَا عُدَّتِی فِی شِدَّتِی، یَا حَافِظِی فِی غُرْبَتِی، یَا مُونِسِی فِی وَحْدَتِی، یَا وَلِیِّی فِی نِعْمَتِی؛ یَا کَهْفِی حِینَ تُعْیِینِی الْمَذَاهِبُ وَ تُسَلِّمُنِی الْأَقَارِبُ وَ یَخْذُلُنِی کُلُّ صَاحِبٍ؛

ای آن ‌که بر هر کاری تواناست، ای آن‌ که به هر چیزی داناست، ای آن ‌که به همه ‌چیز بیناست، ای فرستنده بادها، ای شکافنده روشنی صبح، ای برانگیزنده ارواح، ای صاحب جود و بخشش، ای آن‌ که هر کلیدی به دست اوست، ای شنونده هر صدا، ای پیشتر از هر آنچه گذشته، ای حیات ‌بخش هر جان پس از مرگ، ای توشه‌ ام در سختی، ای نگهدارم در غربت، ای همدمم در تنهایی، ای سرپرستم در نعمت، ای پناهم آنگاه که روش‌ های ناهنجار درمانده ‌ام سازد و نزدیکان رهایم کنند و هر همدمی دست از یاری ‌ام بردارد؛

یَا عِمَادَ مَنْ لَا عِمَادَ لَهُ، یَا سَنَدَ مَنْ لَا سَنَدَ لَهُ، یَا ذُخْرَ مَنْ لَا ذُخْر لَهُ، یَا حِرْزَ مَنْ لَا حِرْزَ لَهُ، یَا کَهْفَ مَنْ لَا کَهْفَ لَهُ، یَا کَنْزَ مَنْ لَا کَنْزَ لَهُ، یَا رُکْنٍ مِنْ لَا رُکْنٍ لَهُ، یَا غِیَاثَ مَنْ لَا غِیَاثَ لَهُ، یَا جَارَ مَنْ لَا جَارٍ لَهُ؛ یَا جَارِیَ اللَّصِیقِ، یَا رُکْنِیَ الْوَثِیقِ، یَا إِلَهِی بِالتَّحْقِیقِ، یَا رَبِّ الْبَیْتِ الْعَتِیقِ، یَا شَفِیقُ یَا رَفِیقُ، فُکَّنِی مِنْ حَلَقِ الْمَضِیقِ، وَ اصْرِفْ عَنِّی کُلَّ هَمٍّ وَ غَمٍّ وَ ضِیقٍ، وَ اکْفِنِی شَرَّ مَا لَا أُطِیقُ، وَ أَعِنِّی عَلَى مَا أُطِیقُ؛

ای تکیه ‌گاه آن‌ که تکیه‌ گاهی ندارد؛ ای پشتوانه کسی که پشت‌ و پناهی ندارد، ای اندوخته هر بی ‌اندوخته، ای نگهدار آن‌که نگهداری ندارد، ای پناه بی‌ پناهان، ای گنجینه کسی که برایش گنج نیست، ای تکیه ‌گاه هر بی‌ کس، ای فریادرس آن‌ که برایش فریادرسی نیست، ای همسایه بی‌ همسایگان،

ای همسایه همراه من، ای تکیه‌ گاه محکم، ای خدای من به حقیقت، ای پروردگار خانه کعبه، ای مهربان ای دوست، رهایم کن از بندهای تنگناها و هر غم و اندوه و تنگی را از من برگردان و شرّ آنچه را تاب نیاورم از من دور ساز و بر آنچه می‌ توانم یاری ام ده؛

یَا رَادَّ یُوسُفَ عَلَى یَعْقُوبَ، یَا کَاشِفَ ضُرِّ أَیُّوبَ، یَا غَافِرَ ذَنْبِ دَاوُدَ، یَا رَافِعَ عِیسَى ابْنِ مَرْیَمَ وَ مُنْجِیهِ مِنْ أَیْدِی الْیَهُودِ، یَا مُجِیبَ نِدَاءِ یُونُسَ فِی الظُّلُمَاتِ، یَا مُصْطَفِیَ مُوسَى بِالْکَلِمَاتِ، یَا مَنْ غَفَرَ لِآدَمَ خَطِیئَتَهُ، وَ رَفَعَ إِدْرِیسَ‏ مَکاناً عَلِیًّا بِرَحْمَتِهِ، یَا مَنْ نَجَا نُوحاً مِنَ الْغَرَقِ، یَا مَنْ‏ أَهْلَکَ عاداً الْأُولى‏ وَ ثَمُودَ فَما أَبْقى،‏ وَ قَوْمَ نُوحٍ مِنْ قَبْلُ إِنَّهُمْ کانُوا هُمْ أَظْلَمَ وَ أَطْغى،‏ وَ الْمُؤْتَفِکَهَ أَهْوى،‏ یَا مَنْ دَمَّرَ عَلَى قَوْمِ لُوطٍ، وَ دَمْدَمَ عَلَى قَوْمِ شُعَیْبٍ؛

ای بازگرداننده یوسف به یعقوب، ای برطرف‌ کننده رنج ایوب، ای آمرزنده خطای داود، ای بالا برنده عیسی بن مریم و رهایی ‌بخش او از دست یهود، ای پاسخ‌ دهنده به ندای یونس در دل تاریکی ‌ها، ای برگزیننده موسی برای سخن‌ گویی با او؛ ای آن‌ که خطای آدم را بخشید و ادریس را به رحمت خویش به جایگاه بلندی برکشید؛

ای آن‌ که نوح را از غرق شدن نجات داد، ای آن‌ که هلاک ساخت قوم عاد نخستین و قوم ثمود را و هیچ‌ کس از آنان را باقی نگذاشت و پیش از آن‌ ها قوم نوح را هلاک کرد زیرا آن‌ ها ستمکارتر و سرکش ‌تر بودند و نابود کننده سرزمین ‌هائی که در زمین فرو رفتند، ای آن‌ که [زمین را] بر قوم لوط واژگون کرد و بر قوم شعیب عذابی دردناک فرستاد،

یَا مَنِ اتَّخَذَ إِبْرَاهِیمَ خَلِیلًا، یَا مَنِ اتَّخَذَ مُوسَى کَلِیماً، وَ اتَّخَذَ مُحَمَّداً صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ وَ عَلَیْهِمْ أَجْمَعِینَ حَبِیباً، یَا مُؤْتِیَ لُقْمَانَ الْحِکْمَهَ، وَ الْوَاهِبَ لِسُلَیْمَانَ مُلْکاً لَا یَنْبَغِی لِأَحَدٍ مِنْ بَعْدِهِ، یَا مَنْ نَصَرَ ذَا الْقَرْنَیْنِ عَلَى الْمُلُوکِ الْجَبَابِرَهِ، یَا مَنْ أَعْطَى الْخَضِرَ الْحَیَاهَ، وَ رَدَّ لِیُوشَعَ بْنِ نُونٍ الشَّمْسَ بَعْدَ غُرُوبِهَا؛

ای آن ‌که ابراهیم را دوست خویش ساخت، ای آن‌ که موسی را هم ‌سخن خود انتخاب کرد و محمد (درود خدا بر او و همه خاندانش) را محبوب خویش برگرفت، ای بخشنده حکمت به لقمان و بخشنده فرمانروایی به سلیمان، چنان فرمانروایی که برای احدی پس از او سزاوار نیست، ای آن‌ که ذوالقرنین را بر فرمانروایان سرکش پیروز کرد، ای آن‌ که به خضر زندگی جاودان داد و خورشید را پس از غروبش برای یوشع بن نون برگرداند؛

یَا مَنْ رَبَطَ عَلَى قَلْبِ أُمِّ مُوسَى، وَ أُحْصِنَ فَرْجَ مَرْیَمَ ابْنَهِ عِمْرَانَ، یَا مَنْ حَصَّنَ یَحْیَى بْنَ زَکَرِیَّا مِنَ الذَّنْبِ، وَ سَکَنَ عَنْ مُوسَى الْغَضَبَ، یَا مَنْ بَشَّرَ زَکَرِیَّا بِیَحْیَى، یَا مَنْ فَدَى إِسْمَاعِیلَ مِنَ الذِّبْحِ بِذِبْحٍ عَظِیمٍ، یَا مَنْ قَبِلَ قُرْبَانَ هَابِیلَ وَ جَعَلَ اللَّعْنَهَ عَلَى قَابِیلَ، یَا هَازِمَ الْأَحْزَابِ لِمُحَمَّدٍ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ، صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ عَلَى جَمِیعِ الْمُرْسَلِینَ وَ مَلَائِکَتِکَ الْمُقَرَّبِینَ وَ أَهْلِ طَاعَتِکَ أَجْمَعِینَ؛

ای آن‌ که به قلب مادر موسی آرامش بخشید و عفت و پاکی مریم دختر عمران را حفظ کرد، ای آن‌ که یحیی پسر زکریا را از گناه پاک داشت و خشم را از موسی باز نشاند، ای آن‌ که زکریا را به تولّد یحیی مژده داد، ای آن‌ که با فرستادن ذبح عظیم، اسماعیل را از ذبح شدن نجات داد، ای آن‌ که قربانی هابیل را پذیرفت و لعنت را بر قابیل قرار داد، ای گریزدهنده گروه‌ های دشمن محمّد (درود خدا بر او و خاندانش)، بر محمّد و خاندان محمّد و بر همه فرستادگان و فرشتگان بارگاهت و بر همه اهل طاعتت درود فرست؛

وَ أَسْأَلُکَ بِکُلِّ مَسْأَلَهٍ سَأَلَکَ بِهَا أَحَدٌ مِمَّنْ رَضِیتَ عَنْهُ فَحَتَمْتَ لَهُ عَلَى الْإِجَابَهِ؛ یَا اللَّهُ (سه بار) یَا رَحْمَانُ (سه بار) یَا رَحِیمُ (سه بار) یَا ذَا الْجَلَالِ وَ الْإِکْرَامِ (سه بار) بِهِ بِهِ (هفت بار)؛

و از تو خواستارم هر خواهشی را که بندگان مورد خشنودی ‌ات از تو خواسته‌ اند و اجابت خواهش آن‌ ها را حتم فرمودی، ای خدا، ای خدا، ای خدا، ای بخشنده، ای بخشنده، ای بخشنده، ای مهربان، ای مهربان، ای مهربان؛ ای دارای بزرگی و رأفت و محبت، ای دارای شکوه و کرامت، ای دارای شکوه و کرامت، به او، به او، به او، به او، به او، به او، به او؛

أَسْأَلُکَ وَ بِکُلِّ اسْمٍ سَمَّیْتَ بِهِ نَفْسَکَ أَوْ أَنْزَلْتَهُ فِی شَیْ‏ءٍ مِنْ کُتُبِکَ أَوِ اسْتَأْثَرْتَ بِهِ فِی عِلْمِ الْغَیْبِ عِنْدَکَ، وَ بِمَعَاقِدِ الْعِزِّ مِنْ عَرْشِکَ وَ بِمُنْتَهَى الرَّحْمَهِ مِنْ کِتَابِکَ، وَ بِمَا لَوْ أَنَّ ما فِی الْأَرْضِ مِنْ شَجَرَهٍ أَقْلامٌ وَ الْبَحْرُ یَمُدُّهُ مِنْ بَعْدِهِ سَبْعَهُ أَبْحُرٍ ما نَفِدَتْ کَلِماتُ اللَّهِ، إِنَّ اللَّهَ عَزِیزٌ حَکِیمٌ‏؛

از تو خواستارم به هر نامی که خود را به آن نامیدی، یا آن را در کتابی از کتاب‌ هایت فرو فرستادی، یا آن را در علم غیبت نزد خود نگاه داشتی و به بندگاه‌ های بلند عرشت و به منتهای رحمت از کتاب سرنوشتت و به آنچه در این آیه است: «اگر [برای نوشتن کلمات خداوند که مخلوقات او هستند] آنچه درخت در زمین است قلم شود و دریا [مرکب و] هفت دریا[ی دیگر نیز] آن دریا را [پس از پایان گرفتنش] مدد کنند کلمات خداوند پایان نمی یابد؛ زیرا او توانای شکست ناپذیر و حکیم است.»

وَ أَسْأَلُکَ بِأَسْمَائِکَ الْحُسْنَى الَّتِی نَعَتَّها فِی کِتَابِکَ فَقُلْتَ‏ «وَ لِلَّهِ الْأَسْماءُ الْحُسْنى‏ فَادْعُوهُ بِها» وَ قُلْتَ‏ «ادْعُونِی أَسْتَجِبْ لَکُمْ»‏ وَ قُلْتَ‏ «وَ إِذا سَأَلَکَ عِبادِی عَنِّی فَإِنِّی قَرِیبٌ أُجِیبُ دَعْوَهَ الدَّاعِ إِذا دَعانِ‏» وَ قُلْتَ‏ «یا عِبادِیَ الَّذِینَ أَسْرَفُوا عَلى‏ أَنْفُسِهِمْ لا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَهِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ یَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِیعاً إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِیمُ‏»؛

و تو را می ‌خوانم به نام‌ های نیکویت که آن ‌ها را در کتابت وصف کرده و گفتی: «نیکوترین نام ها [به لحاظ معانی واقعی و اثرگذاری در همۀ امور هستی] ویژۀ خداست پس با توجه به آن نام ها [که دلیل بر کمالات و جلال و جمال و ذات بی نهایت اوست] از او درخواست حاجت کنید» و نیز گفتی: «مرا بخوانید تا [خواستۀ] شما را اجابت کنم»؛

و گفتی: «چون بندگانم از تو دربارۀ من بپرسند، [بگو:] یقیناً من نزدیکم! دعای دعاکننده را وقتی مرا بخواند اجابت می کنم» و گفتی: «ای بندگانم که به زیان خود [در ارتکاب گناه] زیاده روی کرده اید! از رحمت خدا ناامید نشوید، همانا خداوند همۀ گناهان [شما] را می آمرزد؛ زیرا او بسیار آمرزنده و مهربان است»؛

وَ أَنَا أَسْأَلُکَ یَا إِلَهِی وَ أَدْعُوکَ یَا رَبِّ وَ أَرْجُوکَ یَا سَیِّدِی وَ أَطْمَعُ فِی إِجَابَتِی یَا مَوْلَایَ کَمَا وَعَدْتَنِی، وَ قَدْ دَعَوْتُکَ کَمَا أَمَرْتَنِی، فَافْعَلْ بِی مَا أَنْتَ أَهْلُهُ یَا کَرِیمُ‏، وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِینَ‏ وَ صَلَّى اللَّهُ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ أَجْمَعِینَ؛

و من از تو درخواست می‌ کنم ای خدای من و تو را می‌ خوانم ای پروردگارم و به تو امیدوارم ای آقایم و در اجابت دعایم به تو طمع دارم ای مولایم، آنطور که به من وعده اجابت دادی، تو را خواندم و آن‌ گونه که به من دستور دادی، پس با من چنان رفتار کن که سزاوار تو است ای بزرگ‌ منش مهمان‌ نواز و ستایس ویژه خداوند پروردگار جهانیان است و درود خدا بر محمّد و خاندانش همگان.

آنگاه حوائج خود طلب کن، اگر خدا بخواهد از روی لطف و کرمش برآورده می کند.[۲]

پی نوشت ها

[۱] . علامه مجلسی، بحارالانوار، ج۹۲، ص۲۸۲

[۲] . کفعمی، البلد الأمین و الدرع الحصین، ص۳۳۷-۳۴۰