- زمان مطالعه : 4 دقیقه
- توسط : حمید الله رفیعی
- 0 نظر
۱. امام حسین (علیه السلام):
الْبُکَاءُ مِنْ خَشْیَهِ اللَّهِ نَجَاهٌ مِنَ النَّارِ؛ گریه از ترس خدا سبب نجات از آتش جهنّم است.
(جامع الاخبار(شعیری) ص ۹۷)
۲. امام صادق (علیه السلام):
طَلَبْتُ نُورَ الْقَلْبِ فَوَجَدْتُهُ فِی التَّفَکُّرِ وَ الْبُکَاءِ وَ طَلَبْتُ الْجَوَازَ عَلَى الصِّرَاطِ فَوَجَدْتُهُ فِی الصَّدَقَهِ وَ طَلَبْتُ نُورَ الْوَجْهِ فَوَجَدْتُهُ فِی صَلَاهِ اللَّیْل؛ روشنایى دل را جوییدم و آن را در اندیشیدن و گریستن یافتم و گذر از صراط را جوییدم و آن را در صدقه دادن یافتم و نورانیّت چهره را جوییدم و آن را در نماز شب یافتم .
(مستدرک الوسائل ج ۱۲، ص ۱۷۳، ص ۱۳۸۱۰)
۳. امام هادى (علیه السلام):
[اَلْمُؤْمِنُ] یُحْسِنُ وَ یَبْکی کَما أَنَّ الْمُنافِقُ یُسیىءُ وَ یَضْحَکُ؛ مؤمن خوبى مى کند و مى گرید، ولى منافق بدى مى کند و مى خندد.
(ارشاد القلوب(دیلمی) ج ۱ ، ص ۱۳۵)
۴. پیامبر (صلی الله علیه و آله):
البکاء من الرّحمه و الصّراخ من الشّیطان؛ گریه از رحمت است و فریاد از شیطان است.
(نهج الفصاحه ص ۳۷۶ ، ح ۱۱۱۳)
۵. پیامبر (صلی الله علیه و آله):
طُوبَى لِصُورَهٍ نَظَرَ اللَّهُ إِلَیْهَا تَبْکِی عَلَى ذَنْبٍ مِنْ خَشْیَهِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ لَمْ یَطَّلِعْ إِلَى ذَلِکَ الذَّنْبِ غَیْرُهُ؛ خوشا چهره اى که خداوند به آن مى نگرد در حالى که از ترس خدا بر گناهى که کرده مى گرید و جز او کسى از آن گناه آگاه نیست .
(بحار الأنوار(ط.بیروت) ج ۹۰ ، ص ۳۳۱ ،ح ۱۵؛ ثواب الاعمال و عقاب الاعمال ص ۱۶۷)
۶. پیامبر (صلی الله علیه و آله):
فی خُطبه الوَداعِ: و مَن ذَرَفَتْ عَیناهُ مِن خَشیهِ اللّه کانَ لَه بکلِّ قَطرهٍ مِن دُموعِهِ مِثلُ جَبَلِ اُحُدٍ یکونُ فی میزانِهِ مِن الأجْرِ ؛ در خطبه حجه الوداع : هر کس چشمانش از ترس خدا اشک ریزد براى هر قطره اشک او به اندازه کوه احد در ترازوى اعمالش پاداش نهند .
(بحار الأنوار(ط.بیروت) ج ۹۰ ، ص۳۳۴،ح ۲۵؛ مستدرک الوسایل و مستنبط المسایل ج ۱۱ ، ص ۲۴۲ ، ح ۱۲۸۷۰)
۷. پیامبر (صلی الله علیه و آله):
سَبْعَهٌ فِی ظِلِّ عَرْشِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ یَوْمَ لَا ظِلَّ إِلَّا ظِلُّهُ … وَ رَجُلٌ ذَکَرَ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ خَالِیاً فَفَاضَتْ عَیْنَاهُ مِنْ خَشْیَهِ اللَّهِ؛ در آن روز که سایهاى جز سایه عرش خدا نیست هفت تن در سایه عرش اویند : … و مردى که در خلوت یاد خداوند عز و جل کند و از ترس خدا اشک از دیدگانش سرازیر شود .
(بحار الأنوار(ط.بیروت) ج ۸۱ ، ص ۲ ، ح ۷۱)
۸. امام على (علیه السلام):
البُکاءُ مِن خَشیَهِ اللّه مِفتاحُ الرَّحمهِ؛گریستن از ترس خدا کلید رحمت است.
(عیون الحکم و المواعظ(لیثی) ص ۶۲ ، ح ۱۶۱۷)
۹. امام باقر (علیه السلام):
فِیمَا نَاجَى بِهِ اللَّهُ مُوسَى(علیه السلام) عَلَى الطُّورِ أَنْ یَا مُوسَى أَبْلِغْ قَوْمَکَ أَنَّهُ مَا یَتَقَرَّبُ إِلَیَّ الْمُتَقَرِّبُونَ بِمِثْلِ الْبُکَاءِ مِنْ خَشْیَتِی وَ مَا تَعَبَّدَ إِلَیَّ الْمُتَعَبِّدُونَ بِمِثْلِ الْوَرَعِ عَنْ مَحَارِمِی وَ لَا تَزَیَّنَ لِیَ الْمُتَزَیِّنُونَ بِمِثْلِ الزُّهْدِ فِی الدُّنْیَا عَمَّا بِهِمُ الْغِنَى عَنْهُ قَالَ فَقَالَ مُوسَى (علیه السلام) یَا أَکْرَمَ الْأَکْرَمِینَ فَمَا ذَا أَثَبْتَهُمْ عَلَى ذَلِکَ فَقَالَ یَا مُوسَى أَمَّا الْمُتَقَرِّبُونَ إِلَیَّ بِالْبُکَاءِ مِنْ خَشْیَتِی فَهُمْ فِی الرَّفِیقِ الْأَعْلَى لَا یُشَارِکُهُمْ فِیهِ أَحَدٌ؛ از نجواهاى خداوند متعال با موسى (علیه السلام) در کوه طور این بود : اى موسى ! به قوم خود برسان که تقرّب جویان ، با چیزى مانند گریستن از ترس من ، به من نزدیک نشدند و متعبدان به چیزى مانند پرهیز از حرامهاى من مرا عبادت نکردند و آراستگان ، به چیزى مانند بىاعتنایى به چیزهایى از دنیا که بدان نیاز ندارند ، خویشتن را نیاراستند .
موسى عرض کرد: اى گرامیترین گرامیان! چه چیز آنان را در این راه ، استوار و ثابت قدم گرداند ؟ فرمود : اى موسى ! امّا آنان که با گریستن از ترس من جویاى تقرّب به من هستند ، در اعلى علیّیناند و هیچ کس در این (مرتبه) با آنان شریک نیست .
(ثواب الأعمال ص ۱۷۲)
۱۰. امام على (علیه السلام):
بُکَاءُ الْعُیُونِ وَ خَشْیَهُ الْقُلُوبِ مِنْ رَحْمَهِ اللَّهِ تَعَالَى ذِکْرُهُ فَإِذَا وَجَدْتُمُوهَا فَاغْتَنِمُوا الدُّعَاء؛ گریه چشمها و ترس دلها نشانه رحمت خداى بلندنام است . هرگاه این دو را در خود یافتید دعا کردن را غنیمت شمرید .
(بحارالانوار(ط.بیروت) ج ۹۰ ، ص ۳۳۶)
۱۱. امام سجّاد (علیه السلام):
مَا مِنْ قَطْرَهٍ أَحَبَّ إِلَى اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ مِنْ قَطْرَتَیْنِ قَطْرَهِ دَمٍ فِی سَبِیلِ اللَّهِ وَ قَطْرَهِ دَمْعَهٍ فِی سَوَادِ اللَّیْلِ لَا یُرِیدُ بِهَا عَبْدٌ إِلَّا اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ؛ هیچ قطرهاى نزد خدا محبوبتر از این دو قطره نیست : قطره خونى که در راه خدا ریخته شود و قطره اشکى که براى خدا در دل شب فرو افتد .
(بحار الأنوار(ط.بیروت) ج ۶۶ ، ص ۳۷۸، ح۳۱؛ خصال ص ۵۰ ، ح ۶۰)
۱۲. امام صادق (علیه السلام):
مَا مِنْ شَیْءٍ إِلَّا وَ لَهُ کَیْلٌ وَ وَزْنٌ إِلَّا الدُّمُوعَ فَإِنَّ الْقَطْرَهَ مِنْهَا تُطْفِئُ بِحَاراً مِنْ نَارٍ وَ إِذَا اغْرَوْرَقَتِ الْعَیْنُ بِمَائِهَا لَمْ یَرْهَقْ وَجْهَهُ قَتَرٌ وَ لا ذِلَّهٌ فَإِذَا فَاضَتْ حَرَّمَهُ اللَّهُ عَلَى النَّارِ وَ لَوْ أَنَّ بَاکِیاً بَکَى فِی أُمَّهٍ لَرُحِمُوا؛ هر چیزى پیمانه و وزنى دارد مگر اشکها؛ زیرا قطرهاى اشک دریاهایى از آتش را فرو مى نشاند . و هرگاه چشم در اشک خود غرق شود ، گَرد هیچ فقر و ذلّتى بر چهره آن ننشیند . و هرگاه اشکها سرازیر شود خداوند آن چهره را بر آتش حرام گرداند . و اگر گرینده اى در میان امتى بگرید همه آن امّت مشمول رحمت مى شوند .
(بحار الأنوار(ط.بیروت) ج ۹۰ ، ص ۳۳۱، ح ۱۴ ؛ثواب الاعمال ص ۱۶۷)
۱۳. پیامبر (صلی الله علیه و آله):
مِن عَلاماتِ الشَّقاءِ جُمودُ العَینِ؛از نشانه هاى شقاوت و بدبختى خشکیدگى چشم است .
(کافی(ط.الاسلامیه) ج ۲ ، ص ۲۹۰ ، ح ۶ ؛ تحف العقول ص ۴۷)
۱۴. امام على (علیه السلام):
الْعُبُودِیَّهُ خَمْسَهُ أَشْیَاءَ خَلَاءُ الْبَطْنِ وَ قِرَاءَهُ الْقُرْآنِ وَ قِیَامُ اللَّیْلِ وَ التَّضَرُّعُ عِنْدَ الصُّبْحِ وَ الْبُکَاءُ مِنْ خَشْیَهِ اللَّهِ؛ بندگى در پنج چیز اســت : اندرون از طعام تهى داشتن ، قرآن خواندن ، شب را به عبادت گذراندن و هنگام صبح زارى کردن (به درگاه خداوند) و گریستن از ترس خدا .
(مستدرک الوسائل ج ۱۱، ص ۲۴۴، ح ۱۲۸۷۵ ؛ جامع الاخبار(شعیری) ص ۱۷۸)
۱۵. امام على (علیه السلام):
مَا جَفَّتِ الدُّمُوعُ إِلَّا لِقَسْوَهِ الْقُلُوبِ وَ مَا قَسَتِ الْقُلُوبُ إِلَّا لِکَثْرَهِ الذُّنُوبِ؛ چشمها نخشکید مگر بر اثر سخت دلى و دلها سخت نشد مگر به سبب گناه زیاد.
(وسایل الشیعه ج ۱۶ ، ص ۴۵ ، ح ۲۰۹۳۸ ؛ بحار الأنوار(ط.بیروت) ج ۷۰، ص ۳۵۴، ح ۶۰ ؛ علل الشرایع ج ۱ ، ص ۸۱)
لطفا نظرتان را درباره این محتوا بنویسید
فایل تصویری در سایت شما
فایل صوتی در سایت شما
به اشتراک گذاری در شبکه های اجتماعی