تشویق هدف است یا وسیله

با تشویق، استعدادهای فرزندتان را شکوفا کنید

انجام دادن رفتارهای مطلوب، نیازمند داشتن انگیزه‏ای قوی و موثر است. انگیزه‏‌ها به دو نوع درونی و بیرونی تقسیم می‌‏شوند و به طور معمول، برای کودکانی که انگیزه‏ای درونی جهت انجام دادن رفتارهای خوب و مطلوب ندارند، تشویق می‏‌تواند یکی از روش‌‏های تربیتی مناسب باشد، اما تاکنون با خود اندیشیده‌‏اید که:

– میزان تاثیرگذاری تشویق، به چه میزان است؟

– اثرات منفی تشویق چیست؟

– از چه راه@‏هایی می‏‌توان کودک را تشویق کرد؟

– تشویق کننده، چه ویژگی‏‌هایی باید داشته باشد؟

– چه عواملی را در تشویق، بایستی مدنظر قرار داد؟

چون انسان موجودی است که انگیزه خویشتن دوستی در او بسیار نیرومند است و طبیعت او به گونه‌‏ای است که اگر در انجام اموری پاداش بگیرد آن امور را هم بهتر انجام می‏دهد و هم احتمال تکرار آن افزایش می‌‏یابد، از این رو همواره خانواده‏‌ها از تشویق به عنوان یک روش تربیتی برای پایداری و تثبیت رفتارهای خوب و مناسب در فرزندان خود بهره می‏‌گیرند.

تشویق، باعث تامین رضایت خاطر و همچنین افزایش اعتماد به نفس می گردد. همچنین باعث شکوفایی استعدادهای درونی و افزایش امید و دلگرمی به فعالیت‌ها شده و احساس «ارزش‌مندی» را تقویت می‌کند

تشویق به معنی قدردانی، تشکر، تعریف، پاداش دادن و ابراز رضایت از رفتار فرد است. همچنین تقویت، ترغیب و تکرار رفتارهای مطلوب فرد را به دنبال دارد و از طرف دیگر محرکی متناسب با نیازهای فرد به شمار می‏ آید که پس از یک رفتار مطلوب به منظور افزایش احتمال تکرار آن انجام می‌‏شود.

فواید تشویق

از نظر روان‏شناسان، تشویق باعث تامین رضایت خاطر و همچنین افزایش اعتماد به نفس می گردد. همچنین باعث شکوفایی استعدادهای درونی و افزایش امید و دلگرمی به فعالیت‌ها شده و احساس ارزشمندی را تقویت می کند و از این طریق به تامین نیازهای روانی می پردازد. همچنین تشویق باعث جبران کمبودهای عاطفی و اجتماعی گشته و باعث احساس آرامش در کودکان می گردد و به این ترتیب زمینه لازم برای اصلاح رفتار را پدید می آورد.

اثرات زیان‏بار تشویق

با وجود تمام مزایایی که تشویق دارد، اگر به‏ کارگیری تشویق بیش از حد لازم باشد، در موقعیت مکانی و زمانی مناسب اعمال نشود یا مبتنی بر اصول صحیح تشویق نباشد، احتمال بروز اثرات سویی وجود دارد که مهم‏ترین آنها عبارت است از :

مانع از رشد انگیزه های درونی شده و از طرف دیگر توقعات و انتظارات تصنعی کودک را افزایش می‏‌دهد حس خودبزرگ‌بینی و غرور را تقویت کرده و بین انتظارات خانه و مدرسه و جامعه تعارض به ‏وجود می‏ آورد و به این ترتیب تشویق که وسیله‏‏ ای برای تربیت است، خود به هدف تبدیل می‌‏شود.

فریب، تظاهر و ریاکاری را افزایش داده و مانع بروز خلاقیت و درک تمجید و تشویق حقیقی می‏ شود. چنین کودکی هدف را نه رسیدن به عمق و کیفیت، بلکه رسیدن به نتیجه می داند و رقابت را، جایگزین رفاقت می‏کند.

میزان تشویق باید با کار کودک متناسب باشد یعنی پاداش همگام با موفقیت‏‌های تدریجی او از کم به زیاد در حرکت باشد و پاداش‏ های بزرگ برای کارهای بزرگ‏تر در نظر گرفته شود

انواع تشویق

تشویق انواع مختلفی دارد که بعضی اشکال آن عبارت است از:

۱- مادی: مانند انواع خوراکی ‏ها، پول، تقدیرنامه و…

۲- رفتاری: مانند سرتکان دادن به نشانه تاکید، لبخندزدن و …

۳- کلامی: مانند بله، بسیار خوب، عالی است و…

اصول تشویق

برای اینکه بتوانید در شیوه تربیتی خود از یک شیوه میانه و متعادلی بهره گیرید لازم است که از اصول صحیح تشویق و تنبیه اطلاع داشته باشید لذا در این مقاله، برخی از اصول اساسی و اولیه تشویق، به شما والدین عزیز ارایه می گردد:

– علت تشویق، باید مشخص باشد تا کودک، دلیل تشویق خود را بفهمد.

– رفتار کودک باید مورد تشویق قرار بگیرد، نه کل شخصیت او. مثلاً باید گفت: «آفرین به تو که برای من خرید کردی» نه این که بگوییم «تو چه پسر خوبی هستی»

– بهتر است، بلافاصله بعد از انجام کار مطلوب کودک انجام شود.

– تشویق باید طبیعی، واقعی و به دور از فریب و ریا باشد.

– بهتر است هر کودک، با خودش مقایسه شود مثلاً اگر نمره چهارده او به شانزده رسید، پیشرفت او می‌‏تواند قابل ستایش باشد.

– میزان تشویق باید با کار کودک متناسب باشد یعنی پاداش همگام با موفقیت ‏‌های تدریجی او از کم به زیاد در حرکت باشد و پاداش ‏های بزرگ برای کارهای بزرگتر در نظر گرفته شود.

– تشویق همیشگی نبوده، بلکه گاه به گاه و در برابر کارهای ممتاز باشد.

– تشویق با سن، جنسیت، نیازها، شرایط، موقعیت، شخصیت و… کودک متناسب باشد.

– تشویق در بین همسالان و دوستان کودک، موثرتر از تشویق او در تنهایی است.

– باید دقت شود تشویق، شکل رشوه به خود نگیرد تا کودک، هر کاری را به امید دریافت پاداش، انجام ندهد.

– تحسین و تشویق بیش از حد و بیجا، موجب غرور و تکبر کودک می‏ شود.

– به مرور، پاداش‏‌های بیرونی به پاداش‏‌های درونی تبدیل شود، یعنی او خودش، از انجام دادن آنها لذت ببرد.

– از چیزهایی برای پاداش باید استفاده شود که برای او خوشایند باشد.

– تشویق باید به گونه‌‏ای باشد که کودک، خود را مستحق آن دانسته و از تایید درونی خود، بر خوردار شود.

منبع: ماهنامه خانواده