وفات اُم سلمه (س) ۱۰ محرم

اُم سلمه در سال چهارم هجرى قمرى با پیامبر(صلى الله علیه وآله) ازدوج نمود و در دهم محرم سال ۶۲ یا ۶۳ هجرى قمرى از دنیا رحلت فرمود. نام او هند، پدرش ابى اُمیه، و مادرش عاتکه دختر عبدالمطلب بود.

اُم سلمه فضایلى دارد که او را از دیگر همسران پیامبر(صلى الله علیه وآله) به جز خدیجه کبرى(علیها السلام) متمایز کرده است: بارها عایشه را در پیروى از على بن ابیطالب(علیه السلام) نصیحت مى کرد ولى او نمى پذیرفت ـ حدیث «نحن معاشر الانبیاء لانورِّث…» را که ابوبکر آن را به دروغ به رسول خدا(صلى الله علیه وآله) نسبت داد بود تکذیب کرد ـ هنگامى که امیرالمؤمنین(علیه السلام) براى جنگ جمل حرکت کردند، ام سلمه پسرش عمر بن ابى سلمه را براى یارى آن حضرت فرستاد و به آن حضرت پیغام داد: که «اگر پیامبر(علیه السلام) همسرانش را به ملازمت خانه ها امر نفرموده بود، مى آمدم و در نصرت و یارى شما کوتاهى نمى کردم» ـ هنگام حرکت امام حسین(علیه السلام) از مدینه به مکه اُم سلمه آمد و خبر شهادت آن حضرت را که از پیامبر(صلى الله علیه وآله) شنیده بود با اندوهى فراوان بازگو کرد. امام حسین(علیه السلام) محل شهادت و موضع دفن خود اصحابش و… را به معجره به او نشان دادند. سپس مقدارى از خاک آن بقعه طیبه را به اُم سلمه دادند، آن خاک نزد ام سلمه بود تا روز عاشورا که پیامبر(صلى الله علیه وآله) را با حالتى ناراحت در خواب دید، عرض کرد: یا رسول اللّه، این چه حالتى است که در شما مى نگرم؟

فرمودند، «اى ام سلمه، حسین مرا کشتند…»، و قتى از خواب بیدار شد، دید خاکى که به او داده بودند به خون تبدیل شده است. و غیره فضایلى که براى اُم سلمه بیان شده است.(۱)

پی نوشت:

۱-تقویم شیعه، صفحه ۲۵.