شیخ محمد تقى ادیب نیشابورى (ره)

زمان مطالعه : 2 دقیقه

توسط : حمید الله رفیعی

0 نظر

اشاره:

شیخ محمد تقى ادیب نیشابوری، مشهور به ادیب دوم، در سال ۱۳۱۵ ه.ق (۱۲۷۴ه.ش) در خیرآباد، از بلوک عشق آباد نیشابور پا به جهان نهاد. پدرش اسدالله نام داشت و واز دانش بى بهره نبود. محمد تقى نزد پدر خواندن و نوشتن را فراگرفت و در ۱۸ سالگى به دستور پدر عازم مشهد شد و نزد دایى خود حاج شیخ محمد کدکنى (م ۱۳۵۷ ه.ق) مقدمات را فراگرفت و در اواخر سال ۱۳۳۳ ه.ق وارده حوزه درس میرزا عبدالجواد ادیب نیشابورى گردید .

اساتید

شیخ محمد تقى از محضر میرزا عبدالجواد ، کمال استفاده را برد و در آموختن ادبیات عرب، فارسی، منطق، فلسفه، ریاضیات، تفسیر، حدیث، رجال، فقه، اصول، طب، علو غریبه و علوم جدید رنجها کشید.

وى در کسب این دانش ها به جز میرزا عبدالجواد، از محضر اساتید دیگر از جمله آقا میرزا عسکرى مشهود به آقا بزرگ حکیم ( م ۱۳۵۵ ه.ق)، شیخ حسن برسى (م ۱۳۴۰ ه.ق) شیخ اسدالله یزدى (م ۱۳۵۰ ه.ق) میرزا باقر مردس رضوى (م ۱۳۴۳ ه.ق)، آقا سید جعفر شهستانی، قوام الحکما، مشیرالاطباء و حکیم فاضل خراسانى بهره برد.

ادیب نیشابورى متون ادبی، منطقى و اصولی، از جمله سیوطی، مغنی، شرح مطول، شرح نظام، حاشیه ملاعبدالله، معالم، مقامات حریری، عروض و قافیه را در مدرسه هاى خیراتخان، سلیمانیه، میرزا جعفر، مسجد ترکها، مسجد گوهرشاد و درسال۱۳۲۵ ه.ش، چند ماهى در آموزش و پرورش تدریس می کرد.

در سال ۱۳۴۱ ه.ش با پیشنهاد سید جلال الدین تهرانى استاندار و نایب التولیه وقت آستان قدس، عنوان مدرسى آستان قدس را پذیرفت و در آرامگاه شیخ بهایی(ره) به تدریس پرداخت و این امر هفت سال ادامه یافت تا این که در زمستان ۱۳۴۸ پایش آسیب دید و از آن پس تا زمان ارتحال در منزل تدریس مى نمود. ویژگى هاى اخلاقى ادیب انسانى آزاده و عارف مسلک بود و نسبت به امور دنیوی، مقامات و شخصیتها بى اعتنا بود و مناعت طبع داشت و از تملق و ریا دورى مى جست و آثار علمى و ادبى زیادى از خود بر جاى گذاشت.

تالیفات

گوهر تابنده، آئین نامه، ستایش نامه، طریقت نامه، حدیث جان و جانان، رساله یعقوبیه، مجمع راز، فیروز جاوید، آسایش نامه، تاریخ ادبیات عرب، تاریخ ادبیات ایران، تابش جان و بینش روان، البدایه و النهایه، گوهر مراد، راسله قافیه و آرایش سخن در شمار آثار ماندگار ادیب هستند.