تلفن و نوجوان، دوست یا دشمن؟

شما هم دختر و پسر نوجوان در خانه دارید؟ حتما شما نیز با جمله معروف: «بسه! گوشى سوخت، ترکید، آخر ماه نمی‌تونم این پول‌ها رو پرداخت کنم!» آشنایى دارید. نوجوان شما هم به محض آن‌که به خانه می‌رسد، خود را در اتاقش زندانى می‌کند و ساعت‌ها می‌نشیند پاى تلفن و با دوستانش از همه چیز می‌گوید و از نظر شما هیچ نمی‌گوید! تعجب نکنید…

این وضع کاملا طبیعى است و حتى از نظر بسیارى روان‌شناسان، صحبت کردن بیش از حد با تلفن نشانه نوجوان شدن کودکان است.

پیش از اختراع تلفن، نوجوانان حراف‌ترین افراد خانواده بودند و پدر و مادر از دست آنها سرسام می‌گرفتند. با اختراع تلفن و روانه شدن آن به بازار، نوجوانان تبدیل به طرفداران پروپا قرص آن شدند و کم‌کم از فضاى خانه دور شدند. متاسفانه در چند دهه اخیر نیز با تبدیل شدن تلفن‌هاى همراه به یک وسیله شخصى و همگانى، این موضوع شدت بیشترى یافت.

در حقیقت تلفن و به ویژه تلفن همراه براى نوجوانان کاربردى دوجانبه و در تضاد هم دارد. از یک سو، با این وسیله والدین می‌توانند فرزند خود را کنترل کرده و زیر نظر بگیرند و از سوى دیگر، تلفن ابزارى است که نوجوان با استفاده از آن با اجتماع و فضاى خارج به راحتى ارتباط برقرار می‌کند و آزادتر است.

فراموش نکنید که همین روابط، نوجوان را از شر افسردگى نجات می‌دهند. او با برقرارى دوستی‌هاى تازه از طریق تلفن به این نتیجه می‌رسد که تنها و بی‌فایده نیست و مورد علاقه دیگران است.

نوجوانى سن حساسى است. هر گونه جدایى براى او ناراحت کننده است و از نظر او، حرف زدن تنها عامل اطمینان‌بخش در مورد تداوم یک رابطه است. نوجوانان تمایل زیادى دارند که از خود و علایق‌شان حرف بزنند.

نگاه دیگران براى آنان بسیار سنگین است. در نتیجه تلفن ابزارى بسیار مناسب است که نوجوان در عین صحبت کردن، خود را از چشم مخاطب پنهان می‌کند. شاید از نظر شما صحبت‌هاى تلفنى نوجوان بیهوده و عبث باشد ولى باید بدانید که این صحبت‌ها براى ساخته شدن شخصیت‌ او بسیار مهم و ضرورى است.

نوجوان ساعت‌ها با تلفن با هم شاگردى که فردا در مدرسه او را خواهد دید، صحبت می‌کند و اگر از او بپرسید چه می‌گفتید، به یاد نخواهد آورد چون وى در واقع پشت گوشى تلفن دیالوگى انجام نمی‌دهد. در بیشتر مواقع او تک‌گویی‌هاى طولانى مدت درونى دارد. در عین حال که ارتباطش را با مخاطب حفظ می‌کند ولى به صحبت‌هاى او گوش نمی‌دهد.

در واقع در مَنِ درونى خود غرق می‌شود. قبوض سنگین تلفن و بیهوده‌گویی‌هاى نوجوان از یک سو و فرار از والدین و رازگویی‌هاى او با دوستانش از سوى دیگر، براى تمامى والدین عذاب‌آور است.

تلفن براى تمامى خانواده‌هایى که نوجوانى در منزل دارند، موضوع دعوا و مرافعه است. تنها راه خاتمه دادن به این جنجال‌ها نیز صحبت کردن با نوجوان و تعیین حد و حدود براى گفتگو با تلفن است. نباید اجازه داد تلفن به مانعى براى ارتباط نوجوان با خانواده تبدیل شود.

براى گفتگو با تلفن در منزل‌تان قوانینى وضع کنید. به طور مثال، زنگ زدن و جواب دادن به تلفن در هنگام صرف غذا براى خانواده ممنوع است. مطمئن باشید با هوشمندى می‌توانید تلفن را به ابزارى براى ارتقا و پیشرفت فرزندان‌تان تبدیل کنید. نباید با اجبار وارد خلوتگاه درونى یک نوجوان شوید، در عین حال باید گاهى به او اجازه دهید با هر که می‌خواهد درد دل کند.

منبع: پایگاه ایران سلامت