چند مورد از علم غیب امام رضا علیه السلام

پیشوایان معصوم علیهم السلام با توجه به مقام امامت و عصمتی که داشتند از ارتباط ویژه ای با خدای متعال و جهان غیب برخوردار بودند و مانند پیامبران الهی معجزات و کراماتی داشتند که در مواقع لازم نمونه هایی از آنها را بروز می دادند تا دلیلی آشکار بر حقانیتشان باشد و موجب پرورش و اطمینان خاطر پیروانشان گردد.

از پیشوای هشتم (علیه السلام) نیز معجزات و کرامات بسیاری بروز کرد که در کتب حدیث و تاریخ ثبت شده است. اینک چند نمونه:

یکی از همراهان امام رضا (علیه السلام) در سفر خراسان می گوید: در بین راه به بیابان خشک و بی آبی رسیدیم و نزدیک بود همۀ ما با چارپایان مان هلاک شویم. حضرت رضا (علیه السلام) فرمود: بروید در فلان محل، در آنجا آب خواهید یافت. ما بدانجا رفتیم و با چشمۀ آبی مواجه شدیم. همگی از آن آب نوشیدیم و حیواناتمان را نیز سیراب کردیم.

هنگام کوچ از آن منزل، امام (علیه السلام) فرمودند: بار دیگر کنار آن چشمه بروید. چون بدان سوی رفتیم اثری از چشمه ندیدیم.[۱]

«عبدالله بن مغیره» می گوید:

من واقفی بودم، در سفر مکه دست بر پردۀ «کعبه» آویختم و گفتم: بار خدایا! تو خواستۀ مرا می دانی، مرا به بهترین دینها راهنمایی کن.

پس از مراجعت به مدینه به ذهنم رسید که خدمت امام رضا (علیه السلام) برسم. وقتی به حضور آن حضرت رسیدم فرمود: خداوند خواسته ات را اجابت فرمود و تو را به دینش راهنمایی کرد. گفتم: گواهی می دهم که تو حجت و امین خدا بر بندگانش هستی.[۲]

«احمد بن محمد بزنطی» نقل می کند:

من با سه نفر دیگر خدمت امام (علیه السلام) شرفیاب شدیم. هنگام بازگشت امام (علیه السلام) به من فرمود: ای احمد! تو بنشین… چون پاسی از شب گذشت خواستم مرخص شوم. فرمود: می روی یا می مانی؟ عرض کردم: بستگی به نظر شما دارد. فرمود: بمان و این هم رختخواب. آنگاه امام برخاست و به اتاق خود رفت. من از شوق به سجده افتادم و با خود گفتم: سپاس خدای را که حجت او و وارث علوم انبیاء از میان ما چند نفر به من تا این حد لطف و عنایت فرمود.

هنوز در سجده بودم که امام (علیه السلام) بازگشت، برخاستم. حضرت دست مرا گرفت و فشرد و فرمود: ای احمد! امیرمؤمنان به عیادت «صعصعه بن صوحان» رفت؛ به هنگام بازگشت فرمود: ای صعصعه! از اینکه به عیادت تو آمده ام به برادران خود افتخار مکن؛ از خدا بترس و پرهیزکار باش.[۳]

امام (علیه السلام) ضمن اعلام آگاهی از نیت احمد، به وی هشدار داد که این عنایت و لطف نباید وسیله ای برای فخر و مباهات و احساس برتری نسبت به دیگران گردد. بلکه آنچه عامل برتری انسان می گردد «تقوی» است.

پی نوشت ها:

[۱] . عیون اخبار الرضا (علیه السلام)، ج ۲، ص ۲۱۸٫

[۲] . عیون اخبار الرضا (علیه السلام)، ج ۲، ص ۲۲۰ ـ ۲۲۱٫

[۳] . رجال کشی، جزء ۶، ص ۵۸۷ ـ ۵۸۸ با اختصار.

منبع: کتاب تاریخ اسلام در عصر امامت امام رضا و امام جواد علیهماالسلام /س (راسخون).