کتاب های مقدس بهائیان دست نوشته های ناقص و بی محتوا  

کتاب های مقدس بهائیان دست نوشته حسینعلی بهاء موسس فرقه بهائیت است. همچنین کتاب علی محمد باب به اسم کتاب بیان نیز در نزد بهائیان از کتاب های مقدس بهائیان محسوب می گردد. منظور از کتاب مقدس بهائیان این است که از نگاه آنان از سوی خداوند بر علی محمد باب و حسینعلی نوری نازل شده اند.

«بیان» که کتاب سید علی محمد باب است به اعتقاد بابیان مقدس ‌ترین کتاب دین بابی می ‌باشد. بابیان اعتقاد دارند که این کتاب وحی منزل بر باب بوده ‌است. علی محمد شیرازی قصد داشت که کتاب بیان را در دو بخش عربی و فارسی تدوین نماید ولی موفق به انجام آن نشد و بنا بود که جانشین باب یعنی یحیی صبح ازل این کتاب را تکمیل نماید.^[۱]

کتاب های مقدس بهائیان نوشته های حسینعلی بهاء است. که شامل الواح، اقدس، ایقان و مبین می شود. این کتاب ها دارای اغلاط علمی، املایی و محتوایی بسیار است. او سخنانی را که به عنوان آیات مُنْزله (نازل شده از سوی خدا) به نواحی زیادی می فرستاد گاهی آیات و جملات این کتاب ها با یکدیگر اختلاف و تفاوت داشت و چون غلط های صرفی و نحوی (ادبی) فراوان داشت مورد اعتراض و نقد قرار می گرفت و میرزا حسینعلی بهاء و پسرش عباس، در عکّا به اصلاح آن ها می پرداختند و وحی خدایی را اصلاح می کردند و این موضوع را به صورت پرسش و پاسخی در کتاب اسرار الآثار آورده است.[۲]

از میان این کتاب های حسینعلی بهاء که از دیدگاه بهائیان به گونه اى به عنوان کتاب شریعت و وحى تلقى مى شوند کتاب ایقان و کتاب اقدس از مهمترین کتاب های مقدس بهائیان به شمار می آیند.

کتاب «ایقان» به زبان فارسى است که به گمان آنان در بغداد بر او وحى شده است و متمم کتاب بیان سید علی محمد باب است در پاسخ پرسش های سید محمد شیرازی دائی سید علی محمد باب و با هدف جذب او به مسلک بابیت، ‌نگاشته شده است. در این کتاب اشتباهات فراوان املایی، انشایی، نحوی و غیر آن به چشم می خورد. این کتاب، پیوسته توسط خود حسینعلی بهاء و پسرش میزرا عباس ملقب به عبدالبهاء در معرض تصحیح و تجدید نظر قرار  گرفته است وحتی در ترجمه انگلیسی آن ، که شوقی افندی انجام داده ، تغییراتی نسبت به متن فارسی پدید آورده است‌.^[۳]

کتاب «اقدس» یکی دیگر از کتاب های مقدس بهائیان است به زبان عربى مخلوط با زبان فارسی و با محتوای بسیار ضعیف و بی معنا نوشته شده که بهائیان مى پندارند در «شهرعکا» یکی از شهرهای اسرائیل بر حسینعلی بهاء نازل شده است. اقدس که کتاب احکام بهائیان است حسینعلی نوری آن را درسال ۱۲۹۰ق  یا اندکی بعد از آن زمانی که در عکا تحت نظر بود، تألیف کرده است.^[۴]

بهائیان کتاب اقدس را «مهیمن بر جمیع کتب» و «ناسخ جمیع صحائف» و «مرجع تمام احکام و اوامر و نواهی» می شمارند^[۵]. محتویات این کتاب که در واقع به جای بیان نوشته شده در حد غیر قابل باوری با بیان متفاوت است در برخی آثار بهائی گفته شده که تفاوت بیان با اقدس، ‌همانند تفاوت «کعبه با سومنات» است.^[۶]

به هر حال مراکز بهائی که به نشر آثار میرزا حسینعلی بهاء اهتمام دارند، بارها به صلاح دید مقامات بهائی در نسخه های کتاب های او تغییراتی داده اند؛ هم چنین بازنگاری تاریخ باب و بهاء ،‌آن گونه که با ادعاهای میرزا حسینعلی سازگار افتد، به دستور مقامات بهائی انجام گرفته است.^[۷]  برخی از الواح و نوشته های این پیامبر دروغین به قدری رسوا بود که در زمان خود او و به دستور مستقیم خودش قبل از آنکه به دست پیروان و یا مخالفینش بیفتد نابود می شد. به نوشته شوقی افندی «در طی دو سال اول مراجعت مبارک در هر شبانه روز معادل تمام قرآن از لسان قدم، آیات و الواح نازل می گردید»، بسیاری از این نوشته ها، بعدها به دستور میرزا حسینعلی نابود شد.^[۸]

سوالات ما

۱. اگر علی محمد باب و حسینعلی نوری پیامبر بوده اند چرا آنان خود شان کتاب های شان را می نوشته و چگونه و توسط چه کسی این کتاب ها بر آنان ها نازل شده است؟

۲. کتاب هایی که از سوی خدای متعال بر پیامبران نازل می شده است نیازی به اصلاح و غلط گیری نداشته اند چرا کتاب های مقدس بهائیان که مدعی هستند از سوی خدا بر علی محمد باب و یا حسینعلی نوری نازش ده دارای اغلاط گوناگون بوده و خود شان و یا دیگران آن ها را اصلاح می کرده اند؟ آیا این مسئله دلیل بر این نیست که اولا این کتاب های مقدس بهائیان هیچ ربطی به وحی ندارند و ثانیا نویسندگان آن ها بی سواد و نادان بوده اند؟

۳. بهائیان در رابطه با کتاب بیان علی محمد باب که آن را ناقص برای پیروانش گذاشته و دستور داده که صبح ازل آن را تکمیل کند چه پاسخی دارند؟ آیا کتبی که از سوی خداوند وحی شده باشد توسط کسی دیگری قابلیت تکمیل شدن را دارد؟

نویسنده: حمیدالله رفیعی

پی نوشت ها

[۱] . موهبت سبحانی، آموزه‌ ها‌ی نظم‌ نوین‌ جها‌نی‌ بها‌ئی‌، ص ۲۳۷.

[۲] . کتاب ماجرای باب و بهاء، ص ۱۹۷، سید مصطفی طباطبائی، نشر روزنه، تهران، ۱۳۸۰.

[۳] . برای تفصیل رک:  محیط طباطبایی، سرگذشت ایقان، سال ۵، ش ۱۱ و ۱۲، ص ۸۲۲-۸۳۱، سال ۶، ش ۱، ص ۱۵-۲۳.

[۴] . محیط طباطبایی، سرگذشت ایقان، سال ۴، ش۱۰، ص ۸۲۰-۸۲۴، ش ۱۱ و ۱۲ ، ص ۹۰۶-۹۱۰.

[۵] . عبدالبهاء، مکاتیب، ج ۱، ص ۳۴۳.

[۶] . ابوالفضل گلپایگانی ، فرائد،  ص ۱۶۶. ۱۳۳۴،

[۷] . حسینعلی نوری، اقتدارات،  سال ۲، ش ۱۱ و۱۲، ص ۹۵۲-۹۶۱، سال ۳، ش ۵، ص ۳۴۳-۳۴۸، ش ۶، ص ۴۲۶-۴۳۱، ش ۹، ص ۷۰۰-۷۰۶.

[۸] .  شوقی ربانی، قرن بدیع، ج ۲، ص ۱۴۵-۱۴۶.