وفات ابراهیم پسر حضرت محمد(ص) ۱۸ رجب

سال هشتم قمرى

پیامبراکرم(صلی الله علیه و آله و سلم) داراى دو پسر به نام هاى: عبدالله و قاسم، معروف به طیب و طاهر و چهار دختر به نام هاى:

زینب، رقیه، ام کلثوم و حضرت فاطمه زهرا(سلام الله علیها) بود، که همگى از خدیجه کبرى(سلام الله علیها) بودند و در مکه معظمه دیده به جهان گشوده بودند.(۱)

از همسران دیگر، فرزندى نداشت مگر از ماریه قبطیه.

مقوقس پادشاه مصر در سال هفتم قمرى به همراه پاسخ نامه پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم)، کنیزى به نام “ماریه” را براى آن حضرت ارسال نمود.

این کنیز که به همسرى پیامبراکرم(صلی الله علیه و آله و سلم) افتخار یافت، در سال هشتم قمرى، فرزندى پسر براى آن حضرت به ارمغان آورد.(۲)

پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) نام مولود خویش را ابراهیم گذاشت و وى را بسیار دوست مى داشت. اما این کودک خردسال و محبوب پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم)، عمر چندانى نکرد و در کمتر از دو سالگى وفات یافت. وى به مدت یک سال و ده ماه و هشت روز و به روایتى دیگر، یکسال و شش ماه و چند روز زندگى کرد و سپس بیمار شد و در همان بیمارى، در ۱۸ رجب سال دهم قمرى بدرود حیات گفت.

پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) در مرگ وى، بسیار اندوهگین شد. از امام جعفرصادق(ع) روایت شد: هنگامى که ابراهیم رحلت کرد، اشک از دیدگان پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) جارى شد و در آن حال فرمود: دیده مى گرید و دل اندوهناک است، ولى چیزى که باعث خشم پروردگار گردد، نمى گوییم. سپس به فرزندش ابراهیم فرمود: اى ابراهیم! در مرگ تو ما اندوهگین هستیم.(۳)

برخى از صحابه پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) که شاهد حالت اندوه و گریه رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) بودند، تعجب کرده و زبان به اعتراض گشودند و به آن حضرت عرض کردند: شما ما را از گریه بر مردگان نهى مى نمودید، اکنون چگونه در سوگ فرزند خود اشک مى ریزید؟

پیامبراکرم(صلی الله علیه و آله و سلم) در پاسخ آنان فرمود: من هرگز نگفته ام که در مرگ عزیزان خود گریه نکنید، زیرا این احساسات نشانه دلسوزى و مهربانى و ترحم است و شخصى که دلش بر حال دیگران نسوزد، مورد رحمت الهى قرار نمى گیرد. من گفته ام که در مرگ عزیزان، شیون نکنید و سخنان کفرآمیز و یا سخنانى که بوى اعتراض مى دهد نگویید و از شدت اندوه، لباس هاى خود را پاره ننمایید.(۴)

امیرمؤمنان على بن ابى طالب(ع) به دستور رسول اکرم(صلی الله علیه و آله و سلم)، بدن ابراهیم را غسل داد و کفن نمود. آن گاه گروهى از اصحاب پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم)، جنازه ابراهیم را تشییع کرده و در قبرستان بقیع به خاک سپردند.(۵)

پی نوشت:

۱- زندگانى چهاره معصوم(ع) (ترجمه اعلام الورى – علامه طبرسى)، ص ۲۱۱

۲- همان، ص ۲۲۰ و فرازهایى از تاریخ پیامبراسلام(صلی الله علیه و آله و سلم) (جعفر سبحانى)، ص ۴۹۲

۳- منتهى الآمال (شیخ عباس قمى)، ج۱، ص ۱۰۹؛ وقایع الایام (شیخ عباس قمى)، ص ۳۱۴

۴- فرازهایى از تاریخ اسلام، ص ۴۹۲

۵. همان