- اسلام
- قرآن
- پیامبر(ص) و اهل بیت(ع)
- شیعه
- خانواده
- ادیان و مذاهب
- پرسش ها و پاسخ ها
- کتابشناسی
- کتابخانه
- چندرسانه ای
- زمان مطالعه : < 1 دقیقه
- توسط : رحمت الله ضیایی
- 0 نظر
صفّار رحمه الله در کتاب «بصائر الدرجات» از صالح بن سعید نقل کرده است که گفت:
خدمت حضرت هادى علیه السلام رسیدم هنگامى که متوکّل آن حضرت را به سامراء دعوت کرده بود و در جاى نامناسبى منزل داده بود – به آن حضرت عرض کردم: فدایت شوم، اینها در همه امور قصد دارند نور فروزان شما را خاموش کنند و در حق شما کوتاهى کنند تا آنجا که شما را در این کاروانسراى بسیار زشت که جاى فقیران و فرومایگان مى باشد ساکن نموده اند.
امام علیه السلام فرمود: تو در این پایه از معرفت ما هستى و خیال مى کنى این امور از قدر و منزلت ما مى کاهد. سپس با دست اشاره نمود و فرمود: نگاه کن چه مى بینى؟
چون نگاه کردم باغهاى زیبا منظر و پر طراوتى مشاهده کردم که در آن زنان نیکوکار خوشبو و نونهالانى که هم چون مرواریدى در پوشش بودند، و پرندگان زیبا و آهوهاى خوش خط و خال و نهرهاى جارى وجود داشت، دیدن این منظره مرا به حیرت انداخت و چشمانم را خیره نمود.
امام علیه السلام فرمود: حیث کنّا فهذا لنا عتید ولسنا فی خان الصعالیک.
ما هر کجا باشیم چنین موقعیتى داریم و در حقیقت در «خان صعالیک» که جایگاه فقیران و فرومایگان است نخواهیم بود.[۱]
پی نوشت ها:
[۱] . بصائر الدرجات: ۴۰۶ ح ۷، کافى: ۴۹۸/۱ ح۲، إعلام الورى: ۳۶۵، بحار الأنوار: ۱۳۲/۵۰ ح ۱۵ و علاّمه بزرگوار مجلسى رحمه الله شرح طولانى در ذیل این حدیث بیان فرموده است ، به آنجا مراجعه کنید. مناقب ابن شهراشوب : ۴۱۱/۴ ، کشف الغمّه: ۳۸۳/۲، مدینه المعاجز: ۴۲۱/۷ ح۴، الإختصاص: ۳۲۴، الإرشاد: ۳۲۴،
منبع: پایگاه علمی المنجی.