محمد حسین علوى طباطبایى بروجردى(ره)

اشاره:

آیت اللّه آقاى حاج سید محمد حسین علوى طباطبایى بروجردى یکى از مشاهیر علماى تهران به شمار مى رفت. فقید سعید در سال ۱۳۰۴ ش (۱۳۴۴ق) در بروجرد در بیت علم و تقوا و فضیلت زاده شد. پدرش مرحوم حجت الاسلام حاج سید ابوالقاسم علوى و نیایش مرحوم آیت الله حاج سید محمد حسین علوى از شاگردان میرزاى شیرازى و از علماى بزرگ بروجرد و مادرش هم صبیه مرحوم آیت الله حاج سید على اصغر سلطان العلماء بروجرد (پدر بزرگوار آیت الله سید محمد باقر سلطانى طباطبایى) بود.

تحصیلات

معظم له در چنین خانواده عمیق و عریق – که شرافت حسب و جلالت نسب را با علم و عمل توأم ساخته بودند ـ بالید و پس از دوران کودکى و اخذ تحصیلات علوم جدید
و گرفتن دیپلم علمى در سال ۱۳۲۳ ش به اقتضاى شوق فطرى و اقتضاى سیره خانوادگى رهسپار حوزه علمیه قم شد .

اساتید

سطوح را نزد اساتیدى چون آیات معظم سلطانى طباطبایى (مکاسب) و فکور یزدى ( شرح منظومه) فرا گرفت و پس از آن به دروس خارج آیات عظام آقاى بروجردى (فقه)، امام خمینى (اصول)، علامه طباطبایى (تفسیر و فلسفه)، گلپایگانى و داماد حاضر شد و مبانى علمى اش را استوار ساخت و در ۱۳۲۸ به شرف مصاهرت آیت اللّه العظمى بروجردى نایل آمد و علاوه بر شاگردى، امین و معتمد معظم له نیز قرار گرفت.

خدمات

پس از درگذشت آیت اللّه بروجردى به تهران رفت (۱۳۴۰ ش) و پس از وفات مرحوم آیت اللّه حاج سید محمد باقر بحرالعلوم تهرانى ـ امام جماعت مسجد قحریه ـ به درخواست علماى تهران به امامت جماعت آن مسجد برگزیده شد و در نخستین روز اقامه جماعت تمام علماى تهران مانند آیات عظام: شیخ محمد رضا تنکابنى، شیخ محمد تقى آملى، سید احمد خوانسارى، میر سید محمد بهبهانى و شیخ بهاء الدین نورى بدو اقتدا نمودند و بدین سان وى در ردیف یکى از مشاهیر فضلاى تهران به شمار آمد. او در این مسجد با جدیّت تمام به تبلیغ دین و بیانِ احکام و عقاید و تفسیر قرآن پرداخت و بسیارى از جوانان را با روش و منش اسلامى پرورش داد. او به تربیت نسل جوان اهتمام بسیار داشت وانجمن اسلامى جوانان را تأسیس کرد و براى آنان در منزل خویش کلاس هاى متعدد برگزار نمود . وى از حافظه اى قوى، خطى زیبا و بیانى شیوا برخوردار بود و بر تاریخ و ادبیات و اشعار فارسى و عربى و زبان انگلیسى تسلّط فروان داشت و بدان تکلم مى کرد. او در حرکت روحانیت در غائله انجمن هاى ایالتى و ولایتى (۱۳۴۱ش) همراه با مرجعیت و روحانیت همگام شد و در مجالس علما شرکت فعال داشت و سخنگوى آنان در برخورد بامقامات دولتى (مانند پاکروان) بود و بسیارى از اعلامیه هاى تهران را مى نوشت. وى در تهران حسینیه علوى و در بروجرد حسینه و کتابخانه و درمانگاه علوى را با کمک مؤمنان بنیاد نهاد و خدمات بسیار علمى و اجتماعى به مردم تهران نمود.

تالیفات

۱. خاطرات زندگى آیت اللّه العظمى بروجردى ( چاپ شده)،

۲. تقریرات درس فقه آیت اللّه بروجردى؛

۳ . تقریرات درس اصول امام خمینى؛

۴ . رساله در عدالت؛

۵. تفسیر قرآن (سوره حمد و مقدارى از بقره).

وفات

سرانجام آن عالم خدوم و بزرگوار در ۸۲ سالگى در ۶ خرداد ۱۳۸۵ش   برابر با  ۱۴۲۷ه. ق بدرود حیات گفت و پیکر پاکش درقم در مقبره خانوادگى در صحن حرم مطهر حضرت معصومه (س) به خاک سپرده شد.