- زمان مطالعه : 2 دقیقه
- توسط : حمید الله رفیعی
- 0 نظر
اشاره:
میرزا محمدعلی معلم حبیب‌آبادی از عالمان شیعه قرن ۱۴ق در اصفهان. وی پس از گذراندن تحصیلات علوم دینی در زادگاه خویش به اصفهان رفت و با حضور در مدرسه کاسه‌گران به تدریس، تحقیق و تألیف پرداخت. معلم حبیب‌آبادی به دلیل سروده‌ها و کتاب‌های فراوانی که نگاشته، دارای شهرت است. وی از برخی استادان خویش، اجازه روایت داشت و مشهورترین اثرش، کتاب مکارم الآثار است.
زندگی‌نامه
میرزا محمدعلی فرزند زین‌العابدین در سال ۱۳۰۸ق مطابق با ۱۲۶۹ش در روستای حبیب‌آباد از توابع برخوار اصفهان به دنیا آمد. او بخشی از دروس دینی خود را در روستای خود گذراند و مرجع امور دینی شد. او برای ادامه تحصیل در سال ۱۳۵۸ق به اصفهان رفت و به اصرار جلال‌الدین همایی و میرزا رضا کلباسی در مدرسه کاسه‌گران ساکن شد و به تدریس و تألیف پرداخت.[۱] وی مدتی را در کتابخانه شهرداری اصفهان به عنوان کتابدار مشغول به کار شد.[۲]
وفات
معلم حبیب‌آبادی سه‌شنبه ۲۲ رجب سال ۱۳۹۶ق برابر با ۲۹ تیر ۱۳۵۵ش به علت بیماری کلیوی درگذشت و در قبرستان حضرت زینب حبیب‌آباد به خاک سپرده شد. به مناسبت درگذشت او، سید محمدصادق بحرالعلوم از نجف، پیام تسلیتی در۲۶ شعبان سال ۱۳۹۶ق ارسال نمود.[۳]
اساتید و شاگردان
معلم حبیب‌آبادی از پنج نفر از عالمان معاصر خود اجازه روایت گرفته است:
- ملا محمدحسین مجتهد فشارکی اصفهانی
- میرزا محمدرضا کلباسی اصفهانی
- آقا بزرگ تهرانی
- شیخ محمدباقر بیرجندی
- سید محمدتقی یزدآبادی اصفهانی.[۴]
از شاگردان معلم می‌توان به شیخ عباسعلی ادیب، سید حسن فقیه امامی، سید جلال همایی، محمدباقر ساعدی، سید محمدعلی روضاتی، فضل‌الله ضیاءنور، شیخ حسین آل محفوظ و سید عباس کاشانی اشاره کرد که به برخی از آنان اجازه روایت داده است.[۵]
تألیفات
وی از سال ۱۳۲۷ق شروع به تألیف کتاب نمود و بیش از سی کتاب بزرگ و کوچک از خود به یادگار گذاشت. مشهورترین اثر حبیب‌آبادی کتاب مکارم الآثار در احوال رجال دوره قاجار است.[۶][۷]
سرودن اشعار
معلم حبیب‌آبادی در سرودن شعر طبع روانی داشت و با توجه به تسلط در تاریخ به زندگانی و سرگذشت مردان نامی خصوصا اولاد و نوادگان امامان معصوم پرداخت. او در سال ۱۳۲۴ق زبان به شعر گشود و تخلص خود را در شعر پس از مستعصم و آذر به «معلم» تغییر داد و سپس نام خانوادگی خویش را با همان کلمه مشهور ساخت.[۸] از اشعار اوست:
مرغ سحر چو دوش بنای ترانه کرد شوری بپا ز زمزمه عاشقانه کرد
عاشق کجا دلش نتپد در هوای دوست چون تیر غمزه از پی صیدش روانه کرد
خواندیم بس فسانه ز احوال عاشقان ما را خراب حالت ایشان فسانه کرد
جان و سرم فدای ره دوستی که او روز ألست در دل عشاق خانه کرد
یک جلوه کرد و بر دل جملگی ز دست عرفان خود بهانه همی زان میانه کرد
پی نوشت:
۱.اصفهانی، معلم حبیب‌آبادی و اثر ماندگارش: مکارم الآثار، ۱۳۸۲ش.
۲.اصفهانی، معلم حبیب آبادی و اثر ماندگارش: مکارم الآثار، ۱۳۸۲ش.
۳.یادنامه مرحوم معلم حبیب‌آبادی.
۴.رجایی، بیاد مرحوم علی معلم حبیب‌آبادی، ۱۳۵۵ش.
۵.یادنامه مرحوم معلم حبیب‌آبادی.
۶.رجایی، بیاد مرحوم علی معلم حبیب‌آبادی، ۱۳۵۵ش.
۷.اصفهانی، معلم حبیب‌آبادی و اثر ماندگارش: مکارم الآثار، ۱۳۸۲ش.
۸.یادنامه مرحوم معلم حبیب‌آبادی.
منابع
۱.اصفهانی، محمد رضا، معلم حبیب‌آبادی و اثر ماندگارش: مکارم الآثار، کتاب ماه دین، شماره ۶۸ و ۶۹، خرداد و تیر ۱۳۸۲ش.
۲.رجائی زفره‌ای، محمد حسن، بیاد مرحوم علی معلم حبیب‌آبادی، مجله وحید، شماره ۱۹۵، شهریور ۱۳۵۵ش.
منبع: ویکی شیعه
فایل تصویری در سایت شما
فایل صوتی در سایت شما
به اشتراک گذاری در شبکه های اجتماعی