شب و على

اشاره:

علی بن ابی‌طالب مشهور به امام علی(ع) و امیرالمؤمنین (۱۳ رجب سال ۲۳ قبل از هجرت – ۲۱ رمضان سال ۴۰ق)، امام اول همهٔ مذاهب شیعه، صحابی، راوی، کاتب وحی و چهارمین خلیفه از خلفای راشدین نزد اهل سنت است. وی پسرعمو و داماد پیامبر اکرم(ص)، همسر حضرت فاطمه(س)، پدر و جدِّ یازده امام شیعه است. پدر او ابوطالب و مادرش فاطمه بنت اسد بوده است. به گفته مورخان شیعه و بسیاری از علمای اهل سنت، در کعبه زاده شد و نخستین مردی بود که به پیامبراسلام(ص) ایمان آورد. از نظر شیعه، علی(ع) به فرمان خدا و تصریح پیامبر(ص)، جانشین بلافصل رسول خدا(ص) است.

شب و على

على آن شیر خدا شاه عرب

الفتى داشته با آن دل شب

شب ز اسرار على آگاهست

دل شب محرم سر الله است

شب على دید و به نزدیکى دید

گرچه او نیز به تاریکى دید

شب شنفته است مناجات على

جوشش چشمه عشق ازلى

شاه را دید و به نوشینى خواب

روى بر سینه دیوار خراب

قلعه بانى که به قصر افلاک

سر دهد ناله زندانى خاک

اشگبارى که چون شمع بیزار

میفشاند زر و میگرید زار

دردمندى که چولب بگشاید

در و دیوار به زنهار آید

کلماتى چون در آویزه گوش

مسجد کوفه هنوزش مدهوش

فجر تا سینه آفاق شکافت

چشم بیدار على خفته نیافت

روزه‏دارى که به مهر اسحار

بشکند نان جوین افطار

ناشناسى که بتاریکى شب

میبرد شام یتیمان عرب

پادشاهى که به شب برقع پوش

میکشد بار گدایان بر دوش

تا نشد پردگى آن سر جلى

نشد افشا که على بود على

شاهبازى که ببال و پر راز

میکند در ابدیت پرواز

شهسوارى که ببرق شمشیر

دردل شب بشکافد دل شیر

عشقبازى که هم آغوش خطر

خفت در جایگه پیغمبر

آن دم صبح قیامت تاثیر

حلقه در شد از او دامنگیر

دست در دامن مولا زد در

که على بگذر و از ما مگذر

شال شه واشد و دامن بگرو

زینبش دست‏بدامان که مرو

شال مى‏بست و ندائى مبهم

که کمر بند شهادت محکم

پیشنوائى که ز شوق دیدار

میکند قاتل خود را بیدار

ماه محراب عبودیت‏حق

سر به محراب عبادت مشتق

میزند پس لب او کاسه شیر

میکند چشم اشارت باسیر

چه اسیرى که همان قاتل اوست

تو خدائى مگر اى دشمن دوست

در جهانى همه شور و همه شر

ها على بشر کیف بشر

کَفَن از گریه غَسال خجل

پیرهن از رخ وصال خجل

شبروان مست ولاى تو على

جان عالم بفداى تو على

شعر از: سید محمد حسین بهجت ” شهریار”