زندگی زناشویی بدون فرزند

این مقاله، نکوهشی برای کسانی که نمی توانند دارای فرزند شوند نیست، بلکه هدف، کسانی هستند که می توانند بچه دار شوند اما جلوگیری می کنند. یا به عبارتی از قوه ای که در وجودشان است، بهره نمی گیرند و همیشه همین بوده، کسانی که از فرصت هایشان استفاده نمی کنند، در آینده پشیمان خواهند شد.

اما کسانی که نمی توانند بچه دار شوند، اصلا شامل این پشیمانی نمی شوند بلکه اگر غصه این موضوع را داشته باشند، در آینده پشیمان خواهند بود، چرا که قرار نیست همه در این دنیا مثل هم زندگی کنند و اصلا بچه دار شدن یا نشدن، ملاک برتری نیست. بلکه کسانی نسبت به دیگران برتری دارند که از همه فرصت های زندگی استفاده کنند.

اگـر ادعا کنیم که ازدواج ها به جهت بقای نسل انجام می شود و زن و مردی که این پیمان مقدس را امضا می کنند وسیله ای هستند برای پیدایش انسان های بعدی ـ انسان هایی که تدریجا رو به تکامل می روند و به مراحل عالی انسانیت نایل می شوند ـ سخنی به گزاف نگفته ایم.

خانواده های کم فرزند و بی فرزند، از گرمی و نشاط، کم بهره هستند. حتی خانواده های بی فرزند، از وضع طبیعی خارج شده اند. زنان و مردانی که به سن پیری رسیده اند و هیاهو و جیغ و فریاد کودکان، آرامش زندگی آنها را بر هم نزده است، انسان های پژمرده، بدبین، عصبانی و ناکام به نظر می رسند.

ما رمز خلقت را نشناخته ایم

قوانین آفرینش، اقتضا می کند که محیط خانواده را فرزندان بازیگوش و پر سر و صدا و فضول، تنوع بخشند. جالب اینجاست که بـر خلاف تصور بسیاری از پدران و مادران، بچه های ساکت و خاموش و سر به راه، چندان طبیعی و عادی نیستند و نمی توان برای آنها آینده ای درخشان پیش بینی کرد.

در روایات اسلامی آمده است که: مستحب است کودکان را به بازی و سرگرمی های بچه گانه واداشت تا در بزرگی بردبار باشند.

این حقایق را نمی توان نادیده گرفت

قوانین دقیق خلقت را نمی توان از نو نوشت و به تصویب قوه های مقننه رسانید و با سر نیزه و ارعاب، به کار بست. سعادت و سلامت و اعتدال انسان ها، ایجاب می کند که این قوانین را کشف و از آنها پیروی کنیم.

فرار از مسئولیت های خانوادگی و تربیت اولاد، دهن کجی به قوانین خلقت است، از این رو از امام هادی (علیه السلام) نقل شده است که «انگشتری نقره ای را با نگین فیروزه تهیه کنید و بر روی آن بنویسید «رب لا تذرنی فردا و انت خیرالوارثین»؛ پروردگارا مرا تنها مگذار. تو بهترین وارثانی».

این جمله، قسمتی از آیه ۸۹ سوره انبیا در قرآن کریم است و از زبان یکی از پیامبران (حضرت زکریا علیه السلام) نقل شده است و به خوبی ثابت می کند که سعادت خانواده، با وجود فرزند بهتر تامین می شود.

وجود فرزند، ضامن کوشش و تلاش انسان است

اگر فرزند نباشد، انسان به خصوص در اواخر عمر، به چه امیدی به کوشش و تلاش بپردازد؟ چرا زحمت بکشد و رنج برد و خواب خوش و شیرین را برخود حرام سازد؟ برای رفاه فرزندان است که انسان تا آخرین نفس، کار می کند و به عمران و آبادی و ترقی مملکت کمک می کند.

اگر فرزند و علاقه سرشار والدین به او نبود، این همه کوشش های پیگیر و خستگی ناپذیر معنی نداشت. دین که با ناموس خلقت و سرشت آدمی هماهنگی کامل دارد، بر همین موضوع تاکید کرده و محبت به فرزند را یکی از کارهای پسندیده اعلام داشته است.

علی (علیه السلام) فرمود: کسی که فرزند خود را ببوسد، برای او پاداشی نیکوست. برنامه دین، به این منظور تنظیم شده است که انسان با خداوند بزرگ، رابطه بندگی داشته باشد و آنی ازیاد او غافل نشود، ولی اجرای این برنامه، تنها به تسبیح و سجاده و دلق نیست، بلکه خدمت به خلق نیز قسمتی از این برنامه را تشکیل می دهد. اینجاست که می بینیم از نظر آیین اسلام، محبت به فرزند و کوشش و کار برای رفاه خانواده خدمت و نوازش، از اهم کارهای دینی به شمار آمده است.

پیامبر بزرگ اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود: کسی که به بازار برود و هدیه ای خریداری کند و برای خانواده خود ببرد، مانند کسی است که برای گروهی نیازمند، صدقه ای برده باشد. او باید در موقع هدیه، دختران را بر پسران مقدم دارد، زیرا کسی که دختری را شاد گرداند، گویی یکی از اولاد حضرت اسماعیل را از بردگی آزاد ساخته است.

برنامه فرزندداری که لازمه حیات و سعادت است، هنگامی تکمیل می شود که انسان، فرزندان خود را بـی دریغ از محبت و احسان خود, برخوردار گرداند و از اعمال تبعیض و تخلف از وظایف انسانی، خودداری کند. پیامبر بزرگ اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود: در نیکی و محبت، میان فرزندانتان به عدالت رفتارکنید، همان طوری که دوست می دارید که آنها نیز پس از بزرگ شدن، درباره شما به عدالت رفتار کنند.

منبع: پارسی طب