امامت امام جواد (علیه‌السلام) در خردسالی و استدلال به قرآن

اشاره:

یکی از مسائلی که برای برخی پذیرش آن مشکل است امامت برخی از امامان در خردسالی است. یعنی چگونه ممکن است کسی که به سن بلوغ نرسیده می تواند پیشوای امت اسلامی باشد. مسئله امامت حضرت جواد(علیه‌السلام) در خردسالی از این مسائل است که در عصر امامت خود ایشان نیز مطرح بود. از این‌رو این مسئله  از خود ان حضرت سؤال شده و آن حضرت هم از قرآن این سؤال را پاسخ داده که در اینجا به این مطلب اشاره شده است.

مرحوم کلینی می نویسد:

شخصی محضر امام جواد(علیه‌السلام) شرف یاب شد و گفت: یابن رسول اللّه! عدّه ای از مردم نسبت به موقعیت امامت شما شبهه ایجاد می کنند. حضرت در پاسخ چنین فرمود: خداوند متعال به حضرت داود(علیه‌السلام) وحی کرد که فرزندش سلیمان(علیه‌السلام) را جانشین خود قرار دهد، با این که سلیمان کودکی خردسال بود.

این موضوع را برخی از دانشمندان بنی اسرائیل نپذیرفتند و در اذهان مردم شک و شبهه ایجاد کردند، به همین جهت خداوند به حضرت داود(علیه‌السلام) وحی کرد که عصا و چوب دستی اعتراض کنندگان و سلیمان(علیه‌السلام) را بگیر و هر کدام را با علامتی مشخص کن که از چه کسی است؟ سپس آن ها را شبانگاه در جایی پنهان نما. فردای آن روز به همراه صاحبان آن ها بروید و چوب دستی ها را بردارید. چوب دستی هر کس سبز شده باشد، همان شخص جانشین و حجّت بر حق خدا خواهد بود.

همگی این پیشنهاد را پذیرفتند و چون به مرحله اجرا درآوردند، عصای حضرت سلیمان(علیه‌السلام) سبز شده بود. پس از آن همه افراد پذیرفتند که او حجّت و پیامبر خداست.[۱]

«علی بن اسباط» یکی از یاران امام محمد تقی(علیه‌السلام) می گوید:

روزی به محضر آن حضرت رسیدم در حالی که در مورد امامت ایشان در خردسالی شک و تردید داشتم. در همان لحظه امام در برابر من نشست و فرمود:خداوند درباره امامت حجّت آورده، همان طوری که درباره نبوت حجّت آورده است.

قرآن کریم درباره حضرت یحیی(علیه‌السلام) می فرماید:

«…و آتیناه الحکم صبیّاً؛[۲] ما به یحیی در کودکی فرمان نبوت دادیم.» و درباره حضرت یوسف(علیه‌السلام) می فرماید: «و لمّا بلغ اشدّه آتیناه حکماً و علماً…؛[۳] هنگامی که به حدّ رشد رسید، به او حکم نبوّت و دانش دادیم» بنابراین همان گونه که ممکن است خداوند علم و حکمت را در سن چهل سالگی به شخصی عنایت کند، ممکن است همان حکمت رادر دوران کودکی نیز عطا کند.[۴]

پی نوشت:

[۱] . اصول کافی، محمد بن یعقوب کلینی، ج ۱، ص ۳۸۳.

[۲] . سوره مریم، آیه ۱۲.

[۳] . سوره یوسف، آیه ۲۲.

[۴] . اصول کافی، ج ۱، ص ۳۸۴.

منبع: پایگاه اطلاع رسانی حوزه. بر گرفته از پاسدار اسلام – آذر ۱۳۸۷ – شماره ۳۲۴ – ۴۴.