آیا دوستی خداوند با عذاب سخت در قیامت منافات ندارد؟

شبهه:

اگر خداوند بندگان خود را دوست دارد، چرا در آن دنیا عذاب سختى به آنها مى‌رساند؟

پاسخ:

 شکى نیست که خداوندبندگان خود را دوست دارد وحتى از مادر نسبت به فرزندش مهربان تراست، بلکه مهربانى هاى پدر مادر و … همه جلوه هایى ازرحمت و عنایت الهى است، زیرا اوست که این همه عشق و محبت را در نهان پدر ومادر به صورت غریزى نهاده است تا آنان با میل و علاقه تمام تلاش خود را در جهت رشد فرزندان خود به کار گیرند. اما باید متوجه این نکته بود که بین محبت هاى الهى و غیر الهى تفاوتى عمده وجود دارد و آن این است که: محبت پدر ومادر و دیگر انسان ها غالبا احساسى بیش نیست و در برخى از موارد برخلاف حکم عقل حق و عدالت عمل مى کند. در حالى که لطف و رحمت الهى هرگزجدا از عدل ، حکمت و سنت هاى حکیمانه پروردگار در نظام خلقت نیست.

محبت و دوستى الهى در دنیا و آخرت به این صورت نمایان مى شود که ابزارهاى لازم هدایت و رسیدن به سعادت جاودانه و ابدى را در اختیار انسان قرار داده است . عقل را در وجود انسان و پیامبران را از خارج وجود انسان براى هدایت و راهنمایى انسان ها به سوى سعادت و خوشبختى فرستاده است و هیچ چیزى را در این راه فروگذار نکرده است. اما اگر انسانى با سوء اختیار خود ، راه دوزخ را گرفت و به سوى جهنم رفت ، عیب و نقص از جانب محبت خدا نیست . بلکه به خاطر سوء اختیار انسان است .البته لطف و رحمت خداوند در آخرت نیز به صورت هاى مختلف مانند شفاعت و بخشش الهى خود را نمایان مى کند و اینها نیز براى کسانى است که لیاقت آن را در دنیا به دست آورده باشند.

در مورد «عذاب اخروى» نیز باید دانست که اصولا کیفر سه گونه است:

۱. تنبیه و عبرت که جنبه اعتبارى و وضعى دارد و باید در آن رابطه بین جرم و کیفر ملاحظه شود

۲. مکافاتى که اثر وضعى عمل انسان در دنیاست. این گونه کیفرها تکوینى است نه اعتبارى و قراردادى و از همین روتفاوت هایى با نوع اول دارد. ازجمله این که اثریک گناه یک لحظه اى ممکن است عمرى انسان را گرفتار سازد. مانندمریضى که غذاى نامناسبى بخورد و چه بسا همواره گرفتار شود.۳

۳. تجسم عمل که عذاب اخروى از این نوع است؛ یعنى چیزى جز خود عمل نیست که چهره باطنى اش در قیامت ظاهر مى شود و انسان با همان اعمالى که انجام داده و سرمایه اى که اندوخته زندگى مى کند.

 در این جا اگر خوب دقت شود دیگر جایى براى این سوال نمى ماند که «چرا عذاب دردناک» است؛ زیرا دردناک بودن ، تابع عملى است که انسان انجام داده است ، نه این که خداوند در این فرد درد را ایجاد کرده است.بلکه نتیجه اعمال بد خود اوست که مى بیند.در واقع اعمال زشت و ناپسند انسان ها در دنیا، موجب عذاب آنها در آخرت خواهد شد و خداوند اعمال خودشان را برایشان قرار مى دهد و همین اعمال به صورت عذاب و دوزخ براى آنها تجسم مى یابد . پس دوست داشتن خداوند ، به این معنا نیست که خداوند اعمال نیک و بد انسان ها را به آنها ندهد که اگر چنین بود ، بر خلاف حکمت و عدالت الهى بود.خداوند مى فرماید: آیا کسانى که زشتى ها و گناهان را انجام داده اند ، خیال مى کنند که همانند مومنان و نیکوکاران خواهند بود و زندگى و مرگ آنها یکسان است؟ (اگر چنین حکم مى کنید ) بد حکم و داورى مى کنید.بنا بر این معیار رستگارى در آخرت و رفتن به بهشت ایمان و اعمال انسان است، هر کس که عمل صالح داشته باشد وارد بهشت مى شود. از سوى دیگر،شفاعت پیامبراکرم(ص) و امامان(ع) و اولیاى الهى نیز شامل تعداد زیادى از مسلمانان و مؤمنان لایق خواهد شد و آنان نیز وارد بهشت مى شوند.

منبع:سایت پیش آهنگى خراسان رضوى