آینه حُسن ازلى

سلام بر گل زیباى مجتبوى در بوستان حُسن نبوى، سبط اکبر، الگوى کمال و آینه جمال، که میلادش در نیمه رمضان، رویِش گلى در بوستان ماه خدا بود.

سلام بر مجتباى آل محمد، فرزند برومند على و زهرا علیهماالسلام ، که گوهر دریاى فضیلت بود.

سلام بر آن «آینه حُسن ازلى»، که تولّد فرخنده‏اش در آستانه «شبهاى قدر»، برکتى مضاعف بر سفره افطار و سحر روزه داران است.

در خنده‏هاى صبحدم نیمه ماه مبارک، یک میلاد نهفته بود، که دامن دامن زیبایى و حُسن به بشریّت ارزانى داشت و همه ما را بر سفره احسانش مهمانِ کرامت او ساخت، تا از مائده معنویّتى خدایى بهره‏مند شویم.

سلام بر او، که کرامت و جود، آینه دار فضایل اوست. دلهاى شیعیان، با نسیم روح نواز نام زیبایش، صفا مى‏گیرد و یاد او همچون عطر بهشتى مشام جانها را مى‏نوازد.

امروز هم، پس از گذشت هزار و چهارصد سال، شادى و شعفى را که با تولّدش در خانه على و فاطمه علیهماالسلام پدید آمد، مى‏توان حس کرد.

فاطمه علیهاالسلام ، دریاى پیوسته به رسالت بود و على علیه‏السلام مسند نشینِ امامت. وقتى این دو دریا به هم پیوست، غوّاص آفرینش از تلاقى این دو دریا، «گوهر حُسن» به چنگ آورد.

لؤلؤ سبز این دو دریا، «حسن بن على» بود.

این مولود، شش سال از لبخندها و نوازش‏هاى پیامبرخدا صلى‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم و آغوش معطّر او بهره‏مند شد و عطر بهشت در سایه نامش قرار و آرام یافت.

عصاره هستى و میوه باغ کمال و گل دامان زهراى عزیز بود.

«سرور جوانان بهشت» بود و لقب «مجتبى»، تابلوى زیبایى است که برگزیدگى و کمال او را مى‏نمایاند و فضایل او را در چشم انداز نگاه مردم قرار مى‏دهد.

آن گونه که مهمانان ماه خدا، بر سفره رحمت الهى متنعّم مى‏شوند، شیعیان نیز در مهمان‏خانه همیشه گشوده آن پیشواى سخاوت، از معنویت و پارسایى و بزرگوارى او بهره مى‏برند.

او، همدرد محرومان، همراه ضعیفان، همنواى فرشتگان و هم آواى کرّوبیان بود.

امام صابر و عابد و کریمى بود که عاشقانه به عبادت مى‏ایستاد و پیوسته لب‏هایش که غنچه جمال آفرین بود، به ذکر محبوب مترنّم بود. با یاد مرگ، به خوف و گریه مى‏افتاد و هنگام نماز، رنگ از چهره‏اش مى‏پرید.

شوق دیدار خانه خدا، بیست و پنج بار او را پیاده به حرم خدا کشاند.

وجودش وقف خدا بود و هستى‏اش در خدمت بندگان خدا.

«کریم اهل‏بیت» بود و شعاع کرمش دور و نزدیک و آشنا و غریب و خویش و بیگانه را فرا مى‏گرفت.

اگر ببالیم که او امام ماست، بجاست و اگر فخرکنیم که مقتداى ماست، رواست. سلام بر آن حجّت حق و مِشکات هدایت الهى!

امام و اسوه‏اى که بوى بهشت در سخن و سکوتش پیچیده بود و صلح او زمینه ساز قیام «عاشورا» گشت و قهرمانى میدانِ «صبر و پایدارى» به نام او سکّه خورد.

امام مظلومى که شرایط، حتى براى شهادتى خونین و تحوّل آفرین و رسواساز برایش فراهم نبود. براى مصلحت اسلام و مسلمین، جام تلخ صلح را سرکشید و در این راه، زخم زبان‏هایى از نزدیک‏ترین یارانش هم شنید.

سلام بر صبر خدایى‏اش، که ما را الهام بخش صبورى در راه حق است.

سلام بر صلح حماسى‏اش، که ما را آموزگار عمل به تکلیف و تبعیّت از وظیفه است.

سلام بر بقیع غریبش، که رواق مظلومیّت اهل بیت و شیعه است.

سلام بر آن مسموم شهید، بر آن مظلومیّت مجسّم و تجسّم مظلومیّت.

اینک… ماییم و مائده کرامت آن «کریم اهل‏بیت»، که پیوسته گسترده است و خوشه چینان معنویّت و ایثار را مهمان فضایل خویش ساخته است.

منبع :کوثر ، پاییز ۱۳۸۱، شماره ۵۵

جواد محدّثى