على احمدى میانجى (ره)

(۱۴۲۱- ۱۳۴۵ هـ  ق)

 ولادت و تحصیل‏

آیت اللّه على احمدى میانجى در چهارم محرم ۱۳۴۵ هـ . ق در روستاى پورسخلواز توابع شهر تبریز دیده به جهان گشود. دوران کودکى و نوجوانى را در محیط خانوادگى  که سرشار از تلاش و کوشش، صفا و صمیمیت و عبودیت و معنویت بود، سپرى کرد و در دامن مادرى از سلاله رسول اکرم (ص) کاملاً تربیت اسلامى یافت. وى آموزش کتاب‏هاى  نصاب الصبیان ،  گلستان سعدى ،  منشأت امیر نظام ،  ابواب الجنان ، تاریخ نادر  و مقدمات عربى را نزد پدر
گذرانیده و با پشتکار خود توانست حدود دویست بیت از  نصاب  را حفظ کند و تا حدودى به زبان فارسى مسلط شود.

والدین

ثقه الاسلام ملاحسینعلى احمدى  فرزند حجه الاسلام  شیخ احمد  پدر آیت اللّه احمدى میانجى است. او در همان روستاى پورسخلو به دنیا آمد. پس
از دوران کودکى با تشویق و همت پدر در سال ۱۳۳۱ ق، رهسپار حوزه علمیه تبریز شد. حدود پنج سال در آن مرکز علمى به تحصیل پرداخت و از محضرت اساتیدى مانند آیت اللّه آقا میرزا خلیل مجتهد تا سطح شرح لمعه فیض برد. همزمان با درگذشت پدر که مصادف با سال ۱۳۳۶ بود، به منطقه بازگشت و به جاى پدر مسؤولیت راهنمایی و هدایت مردم را بر دوش گرفت. چون از روحیه اجتماعى خوبى برخوردار بود، در مدت کوتاهى توانست به امور تبلیغى، فرهنگى و مذهبى توسعه و کارایى بیشتر و بهتر بدهد. قدرت و نفوذ معنوى وى در منطقه به قدرى چشمگیر بود که افراد شرور و خوانین از برخوردهاى صریح و ظلم ستیز او در هراس و اضطراب بودند و هرگز نمى ‏توانستند پاى خود را از گلیم خویش بیشتر دراز کنند؛ چنان که نقش تاریخى وى در غائله آذربایجان در سال ۱۳۲۵ ش، در جهت هدایت مردم و مبارزه آنان با مسلک کمونیستى بر کسى پوشیده نیست.

مرحوم آیت اللّه على احمدى میانجى در ایام ماه رمضان و محرم منبر مى‏رفت و در طول سال به کارهاى شرعى مردم، تبلیغ احکام، رفع منازعات و
اصلاح بین‏ الناس مى‏ پرداخت. به حضرت امام حسین (ع) علاقه خاصى داشت. گاهى تنها براى خودش روضه مى‏خواند و گریه مى‏کرد. حتى در صحرا و در باغ، هنگام کارکردن، و در مجالس مختلف که براى مردم صحبت مى ‏نمود، در آخر روضه  مى‏ خواند.

مدّرس فقه و معلّم اخلاق‏

وى از همان دوران طلبگى ضمن تحصیل، به تدریس نیز اهتمام داشت و درس‏هاى پیشین را به طلاب و فضلاى پایین‏تر از خود مى‏آموخت. آیت اللّه احمدى در حوزه علمیه قم جزو اساتید شناخته شده در سطوح عالى به شمار مى ‏رفت. به فقه و بخصوص به کتاب ارزشمند مکاسب شیخ انصارى، عنایت و علاقه خاصى داشت و هر سال آن را براى عده‏اى تدریس مى‏نمود. او در امر آموزش طلاب، با شهید آیت اللّه قدّوسى در مدرسه حقّانى همکارى داشت و از اساتید سرشناس این مرکز علمى و انقلابى محسوب مى‏ شد.

درس اخلاق ایشان نیز در سطح حوزه علاقمندان زیادى داشت. لذا از مدارس مختلف، مانند مدرسه شهیدین، مدرسه معصومیه و مدرسه کرمانى‏ ها،دعوت مى‏ شد و براى طلاب و فضلا در سطح‏هاى گوناگون درس اخلاق، که با جذابیت ویژه‏ اى توأم بود، ارائه مى ‏داد. او که یک عمر فقه را با اخلاق به هم آمیخته بود، تبلور عینى یک  فقیه اخلاقى  بود.

تالیفات

1. حاشیه و تعلیقه بر کتاب‏هاى  معادن الحکمه  مرحوم فیض کاشانى و  شیعه در اسلام  مرحوم علامه طباطبایى
2. لزوم وزارت اطلاعات در حکومت اسلامى
3. احادیث اهل البیت عن طرق اهل السنه
4. السجود على الارض
5. الاسیر فى الاسلام
6. مالکیت خصوصى
7. مکاتیب الرسول
8. مواقف الشیعه
9. التبرک

وفات

این عالم فرزانه پس از هفتاد و سه سال زندگى توأم با تلاش، تحقیق و پژوهش، بامداد روز دوشنبه، بیست و یکم شهریور ۱۳۷۹ چشم از جهان فرو بست و روح بلندش به سوى معبود متعال پرواز کرد.پیکر این فقیه خستگى ناپذیر، با حضور مراجع معظّم تقلید، علماى اعلام، طلاب و فضلا و انبوهى از مردم قم، میانه، تهران از مسجد امامِ قم به حرم مطهرحضرت فاطمه معصومه (س) تشییع شد و با تجلیل فراوان،در جوار کریمه ‏اهل‏بیت (ع) به خاک سپرده شد.