واقعیت‌ها و باورهای غلط در مورد افسردگی

هر چه افسردگی بهتر می‌شود، خواب و اشتها نیز بهبود پیدا می‌کنند و افرادی که به یک مشاور برای درمان مراجعه کرده باشند، به مهارت‌های بهتری برای مقابله با تنش در زندگی مجهز شده‌اند…

باور غلط: سخت کار کردن، باعث از بین رفتن افسردگی می‌شود.

افسردگی تقریباً از هر شش نفر، یک نفر را درگیر می‌کند، به همین دلیل است که راه‌حل‌های عامیانه و اطلاعات نیمه حقیقی بسیاری در مورد این بیماری شایع، وجود دارد. یکی از این نظریات این است: خود را در کار غرق کن تا احساس بهتری پیدا کنی. در واقع چنین پیشنهادی، ممکن است برای غم و اندوه ملایم کمک‌کننده باشد، اما افسردگی، مورد متفاوتی است. در حقیقت، زیاد کار کردن می‌تواند خود، نشانه‌ای از افسردگی بالینی باشد، به خصوص در مردان.

باور غلط: افسردگی یک بیماری واقعی نیست.

افسردگی، یک بیماری جدی است و علت اصلی ناتوانی در افراد بزرگ‌سال آمریکایی می‌شود. اما هنوز هم این بیماری با غم و اندوهِ عادی اشتباه گرفته می‌شود. شواهد بیولوژیکی این بیماری را می‌توان در اسکن مغز مشاهده کرد. این اسکن‌ها نشان می‌دهند که در این بیماران، سطح فعالیت غیرطبیعی در مغز دیده می‌شود. مواد شیمیایی اصلی مغز که سیگنال‌ها را بین اعصاب منتقل می‌کنند نیز، در افراد افسرده متعادل نیستند.

واقعیت: تشخیص افسردگی در مردان سخت است.

عزیزان یک مرد افسرده، و حتی دکتر او ممکن است نتوانند افسردگی او را تشخیص دهند. دلیلش این است که مردان نسبت به زنان، کمتر در مورد احساسات خود صحبت می‌کنند؛ و برخی از مردان افسرده، به نظر غمگین و یا پژمرده نمی‌رسند. در عوض، مردان ممکن است تحریک‌پذیر، عصبانی و یا بی‌قرار باشند. آن‌ها حتی ممکن است به دیگران آسیب بزنند. برخی از مردان برای کنار آمدن با افسردگی، دست به رفتارها بی‌پروا می‌زنند و یا از الکل و مواد مخدر استفاده می‌کنند.

افسردگی، تنها دلسوزی برای خود است.

فرهنگ ما، نیروی اراده و سرسختی روانی را تحسین می‌کند و سریعاً به کسی که از مشکلی شکایت دارد، برچسب میزند. اما افرادی که دچار افسردگی بالینی هستند، تنبل نیستند و یا تنها برای خودشان متأسف نیستند. آن‌ها نمی‌توانند کاری کنند که افسردگی‌شان، ناگهان از بین برود. افسردگی، یک بیماری پزشکی است؛ یک مشکل سلامتی که مربوط به تغییرات مغزی است. این بیماری نیز همانند بیماری‌های دیگر، معمولاً با درمان مناسب بهبود می‌یابد.

واقعیت: هر کسی ممکن است افسرده شود.

هر کسی چه درون‌گرا چه برون‌گرا، خجالتی یا مطمئن به خود، هر کسی با هر پیشینه قومی و نژادی، می‌تواند به افسردگی مبتلا شود. این بیماری در زنان، دو برابر مردان رواج دارد، اما ممکن است دلیلش این باشد که زنان، با احتمال بیشتری درخواست کمک می‌کنند. اغلب برای اولین بار در اواخر نوجوانی یا اواخر دهه سوم زندگی، خود را نشان می‌دهد، اما افسردگی می‌تواند در هر سنی ایجاد شود. تجارب شخصی دشوار می‌تواند، باعث آغاز افسردگی شود یا افسردگی ممکن است به طور ناگهانی ایجاد شود.

واقعیت: افسردگی می‌تواند به آرامی و بدون جلب توجه اتفاق بیفتد.

افسردگی می‌تواند به تدریج اتفاق بیفتد که این قضیه باعث می‌شود تشخیص آن، سخت‌تر از یک بیماری ناگهانی باشد. یک روز بد، تبدیل به یک هفته بد می‌شود سپس از سرکار و مدرسه غیبت می‌کنید و یا از موقعیت‌های اجتماعی فرار می‌کنید. یک نوع از افسردگی که ادواری خویی(dysthymia) نام دارد می‌تواند به عنوان یک بیماری مزمن، سال‌ها باقی بماند. یک بیماری پنهان که به آرامی و در سکوت، می‌تواند شغل و روابط شما را در معرض خطر قرار دهد و یا افسردگی می‌تواند تبدیل به یک شرایط جدی و ناتوان‌کننده شود. بسیاری از افراد۴-۶ هفته پس از درمان، احساس تسکین قابل توجهی پیدا می‌کنند.

باور غلط: درمان افسردگی به معنی استفاده مادام‌العمر از دارو است.

دارو، تنها یکی از ابزارهای مورد استفاده برای بهبود افسردگی است و درخواست کمک به این معنا نیست که شما مجبور به مصرف داروهای تجویزی هستید. در واقع، مطالعات نشان می‌دهد که برای افسردگی‌های خفیف تا متوسط، تأثیر “گفتار درمان ” به اندازه دارودرمانی است؛ حتی اگر شما از داروهای ضد افسردگی استفاده کنید، به احتمال زیاد مجبور نیستید تا آخر عمر به مصرف آن‌ها ادامه دهید. دکترتان زمان مناسب برای متوقف کردن دارو را به شما اطلاع خواهد داد.

باور غلط: افراد افسرده زیاد گریه می‌کنند.

لزوماً همیشه این‌ طور نیست. بعضی از مردم، زمانی که افسرده هستند گریه نمی‌کنند و یا حتی به شدت غمگین به نظر نمی‌رسند. در عوض آن‌ها از لحاظ عاطفی حس”خالی” بودن دارند و ممکن است احساس بی‌ارزشی و یا بی‌فایده بودن داشته باشند. حتی بدون علائم مشخص، افسردگی درمان نشده مانع از داشتن یک زندگی کامل و غنی خواهد بود و به خانواده فرد آسیب خواهد زد.

واقعیت: تاریخچه خانواده سرنوشت نیست.

اگر افسردگی در پیشینه خانوادگی شما وجود دارد، احتمال زیادی وجود دارد که شما نیز به آن مبتلا شوید. اما ممکن است این اتفاق نیفتد. افرادی که سابقه خانوادگی ابتلا به افسردگی را دارند، باید مراقب بروز علائم اولیه افسردگی باشند و در صورت مشاهده، به سرعت اقدام کنند. این بدان معناست که استرس را کاهش داده، بیشتر ورزش کنند، برای مشاوره، و یا درمان‌های تخصصی دیگر مراجعه کنند.

باور غلط: افسردگی، بخشی از کهن‌سالی است.

اکثر مردم چالش‌های پیری را بدون دچار شدن به افسردگی پشت سر می‌گذارند. اما هنگامی که افسردگی رخ می‌دهد، ممکن است نادیده گرفته شود. افراد مسن‌تر ممکن است غم و اندوه خود را پنهان کنند و یا علائم مبهم و متفاوتی داشته باشند: طعم غذا دیگر به نظرشان خوب نمی‌آید، دردها بدتر می‌شوند، و یا الگوی خوابشان تغییر می‌کند. مشکلات پزشکی می‌توانند باعث ایجاد افسردگی در سالمندان شوند و افسردگی می‌تواند بهبودی حمله قلبی یا جراحی را به تأخیر بیندازد.

واقعیت: افسردگی، شبیه زوال عقل عمل می‌کند.

افسردگی در سالمندان، می‌تواند علت ریشه‌ای مشکلات حافظه، گیجی و در برخی موارد، هذیان باشد. پرستاران شخصی و پزشکان ممکن است این مشکلات را با علائم زوال عقلی، یا زوال حافظه که مربوط به پیری است اشتباه بگیرند. درمان برای اکثر سالمندان افسرده مفید واقع خواهد شد. روان‌درمانی برای افرادی که نمی‌توانند یا نمی‌خواهند از دارو استفاده کنند، بسیار مفید است.

باور غلط: صحبت کردن در مورد افسردگی، آن را تشدید می‌کند.

قبلاً به مردم توصیه می‌شد که با صحبت کردن در مورد مشکلات آن‌ها را ماندگار نکنند. امروز، شواهدی وجود دارد حاکی از آن که گفتگوی هدایت شده با یک متخصص می‌تواند کارها را بهبود بخشد. انواع مختلف روان‌درمانی با پرداختن به الگوهای منفی افکار، احساسات ناخودآگاه، یا مشکل در ارتباطات به درمان افسردگی کمک می‌کنند. گام اول، صحبت کردن با یک متخصص سلامت روان است.

واقعیت: تفکر مثبت می‌تواند کمک‌کننده باشد.

نصیحت قدیمی مبنی بر “تمرکز کردن بر نیمه پر لیوان” تبدیل به یک تمرین پیشرفته شده است که می‌تواند افسردگی را تسکین بخشد. این شیوه درمان رفتارشناختی (CBT) نامیده می‌شود. با این روش مردم راه‌های جدید تفکر و رفتار را یاد می‌گیرند. رفتار منفی و “صحبت کردن با خود به شیوه منفی، شناسایی شده و با افکار خوش‌بینانه‌تر و خلق‌وخوی مثبت‌تر جایگزین می‌شود. استفاده از CBT به تنهایی و یا به همراه دارودرمانی برای بسیاری از مردم مؤثر است.

باور غلط: نوجوانان ذاتاً ناراضی هستند.

اگر چه بسیاری از نوجوانان، دمدمی مزاج و اهل جر و بحث هستند اما غم و اندوه و یا تحریک‌پذیری طولانی مدت برای نوجوانان طبیعی نیست. هنگامی که ناخشنودی بیشتر از دو هفته طول می‌کشد، ممکن است نشانه‌ای از افسردگی باشد- که از هر ۱۱ نوجوان یک نفر به آن مبتلا است. نشانه‌های دیگری که حاکی از آن است که یک نوجوان ممکن است به کمک نیاز داشته باشد، عبارتند از: همواره غمگین و عصبانی بودن حتی با دوستان، لذت نبردن از فعالیت‌هایی که قبلاً مورد علاقه بودند و یا افت ناگهانی نمرات در مدرسه.

واقعیت: ورزش مثل یک داروی خوب عمل می‌کند.

مطالعات اخیر نشان می‌دهد که ورزش کردن به طور منظم و با شدت متوسط، می‌تواند علائم افسردگی را بهبود ببخشد و برای افراد مبتلا به افسردگی خفیف تا متوسط مفید باشد. همچنین ورزش کردن با یک گروه و یا یک دوست خوب می‌تواند هم برای شما حمایت اجتماعی در بر داشته باشد و هم خلقتان را بهبود بخشد.

باور غلط: افسردگی به سختی درمان می‌شود.

واقعیت این است که بیشتر افرادی که برای درمان افسردگی اقدام می‌کنند، بهتر می‌شوند. در یک مطالعه گسترده توسط موسسه ملی بهداشت روان، مشخص شد که علائم افسردگی در۷۰ درصد از افراد افسرده، پس از استفاده از دارو از بین رفت البته نه در دور اول استفاده از دارو. مطالعات نشان می‌دهد بهترین درمان، ترکیب دارو و مشاوره است.

واقعیت: قضیه همیشه افسردگی نیست.

برخی از وقایع زندگی باعث ایجاد غم یا ناامیدی می‌شوند، اما تبدیل به افسردگی بالینی نمی‌شوند. غمگین شدن پس از مرگ، طلاق، از دست دادن شغل، و یا تشخیص وجود یک مشکل جدی پزشکی، کاملاً طبیعی است. یک نشانه، حاکی از نیاز به درمان این است که غم و اندوه هر روز ثابت است. هنگامی که کسی ناراحت است، ممکن است زمان کوتاهی به یک شوخی بخندد و یا حواسش از غم خویش منحرف شود؛ اما در مورد افسردگی چنین نیست.

واقعیت: امید به روزهای بهتر، واقعی است.

در نهایت افسردگی، افراد ممکن است فکر کنند هیچ امیدی برای زندگی بهتر وجود ندارد. این ناامیدی بخشی از بیماری است، نه یک واقعیت حتمی. با درمان، تفکر مثبت به تدریج جایگزین افکار منفی خواهد شد. هر چه افسردگی بهتر می‌شود، خواب و اشتها نیز بهبود پیدا می‌کنند و افرادی که به یک مشاور برای درمان مراجعه کرده باشند، به مهارت‌های بهتری برای مقابله با تنش در زندگی مجهز شده‌اند.

منبع: میگنا(روانشناسی و بهداشت روان)