مدارک شهادت حضرت زهرا (س)در کتب اهل سنت

الســَّـلامُ عَلیــکَ أیَّتُهَا الصِّـدِّیقَه الشَّـهیـدَه

۱- ابن قتیبه
۲-ابن شهر آشوب سروی
۳-أبی الفتح محمد بن عبدالکریم بن أبی بکر احمد شهرستانی
۴-ذهبی مورخ مشهور
۵-عمر رضا کحاله از علمای معاصر اهل سنت
یعقوبی
۶-احمدبن یحیی معروف به «بلاذری»
۷-ابن ابی الحدید معتزلی
۸-شهاب الدین احمد معروف به ابن عبد ربه اندلسی

ظلم و ستم در حق تنها بازمانده رسول خدا (ص)، حضرت زهرا (سلام الله علیها) و شهادت آن بانوی یگانه، حقیقتی غیر قابل انکار و از مسلّمات تاریخ اسلام است. به گونه ای که هیچ فردی را یارای انکار و رد آن نیست، چرا که مورخان و محدثان عامه و خاصه علارغم فشارها و محدودیت هایی که در طول تاریخ همواره متوجه ایشان بوده است، باز هم به گونه های مختلف و بیان های گوناگون به آن پرداخته اند به طوری که هر انسان محقق و بدون تعصب با مراجعه به مصادرِ متقن و منابعِ دست اول مسلمانان، اعم از شیعه و سنی آن را خواهد یافت.
در این مختصر برآنیم تا با آوردن چند نمونه از تصریحات علما و بزرگان اهل سنت، از هر گونه استبعاد و رد کردن این وقایع تلخ تاریخی، و هرگونه شبه افکنی در میان جوانان جلوگیری کنیم.
به امیــد ظهور و فــرج هر چــه زودتـر منـتقــم اهل بیــت عصـــمت و طـهارت،
حضــرت حجه ابن الحسن العسکری (عجل الله تعالی فرجه الشریف. )

* ابومحمد عبدالله بن مسلم بن قتیب دینوری (معروف به ابن قُتَیبَه) در گذشته ی سال ۲۷۶ هجری، در کتاب خود بنام « الامامه والسیاسه» جلد اول صفحه ی ۱۲، چاپ سوم، ۲جلد در یک مجلّد، تحت عنوان« کیفَ کانَت بیعه علی أبی طالب کرَّمَ الله وجهه » (علی کرم الله وجهه چگونه بیعت کرد) با ذکر سند از عبدالله بن عبدالرحمن انصاری روایت کرده که گفت:
« همانا روزی ابوبکر از عده ای که از بیعت با او سرپیچی کرده و نزد علی علیه السلام جمع شده بودند، سراغ گرفت. پس عمر را به دنبال آنها -که در خانه ی علی جمع شده بودند- فرستاد، پس آنها از خارج شدنِ از خانه خودداری نمودند، در این هنگام عمر دستور داد که:« هیزم حاضر کنید» و خطاب به اهل خانه گفت:
« قسم به آن کس که جان عمر در دست اوست باید خارج شوید و الا خانه را با اهلش به آتش می کشم »
شخصی به عمر گفت: « ای ابا حفض، آیا می دانی در این خانه فاطمه است؟! »
عمر گفت:«  اگر چه فاطمه در خانه باشد! »
* باز در همان کتاب جلد ۱ صفحه ی ۱۳ با ذکر سند می گوید:
…پس از چندی که گذشت عمر به ابوبکر گفت:« بیا تا نزد فاطمه(علیها السلام) برویم، چرا که ما او را به غضب درآورده ایم. »
پس به اتفاق یکدیگر نزد فاطمه (علیها السلام) رفته واز او اجازه ی ورود گرفتند، لکن فاطمه (علیها السلام) به آنها اجازه ی ورود نداد، ناچار نزد علی (علیه السلام) آمده و با او سخن گفتند، تا آنکه آنها را بر فاطمه (علیها السلام ) وارد کرد.
پس همین که آن دو نزد فاطمه (علیها السلام) نشستند، فاطمه (علیها السلام) صورت خود را به دیوار برگرداند. در این هنگام آن دو به فاطمه (علیها السلام) سلام کردند، لکن او جواب سلام آنها را نداد، لذا ابوبکر شروع به سخن کرده و گفت:
« ای حبیبه ی رسول خدا آیا ما در مورد ارث پیامبر و همچنین در مورد شوهرت تو را به غضب در آوردیم؟»
فاطمه (علیها السلام) گفت:
« چه می شود تورا، که اهل و خانواده ات از تو ارث ببرند، لکن ما از محمد (صلی الله علیه وآله ) ارث نبریم!»
سپس فاطمه گفت:« آیا اگر حدیثی از پیامبر را به یاد شما بیاورم قبول می کنید، و به آن اعتقاد پیدا می کنید؟ »
عمر و ابوبکر گفتند:« آری.»
پس فاطمه گفت: « شما را به خدا قسم آیا از پیامبر نشنیدید که می گفت:
«رضایت فاطمه، رضایت من و غضب فاطمه، غضب من است. پس هر کس فاطمه دختر مرا دوست داشته باشد، همانا مرا دوست داشته و هر کس فاطمه را راضی کند مرا راضی کرده است و هر کس فاطمه را به غضب آورد، همانا مرا به غضب آورده است».
عمر و ابوبکر گفتند:« آری از پیامبر صلی الله علیه و آله شنیدیم.»
فاطمه(علیها السلام) گفت:
« پس همانا من، خداوند و ملائکه را شاهد می گیرم که شما دو نفر مرا به سخط و غضب درآوردید و مرا راضی نکردید، و هرگاه پیامبر را ملاقات کنم از شما دو نفر به او شکایت خواهم کرد.»
در این هنگام، ابوبکر شروع به گریه کرد در حالی که فاطمه(علیها السلام) می گفت:
بخدا قسم تو را (ابوبکر) در هر نمازی که بخوانم نفرین خواهم کرد.
* ابن شهر آشوب سروی (درگذشته ی سال ۵۸۸ هجری) در کتاب المناقب خود جلد سوم صفحه ی ۱۳۲ از کتاب المعارف ابن قتیبه دینوری در بیان ذکر اولاد فاطمه (سلام الله علیها) چنین نقل می کند؛ فرزندان فاطمه عبارتند از:
« حسن ،حسین، زینب ام کلثوم و محسن که همانا از ضربه ی قنفذ کشته شد. »
لازم به تذکر است که در چاپ های امروزی کتاب المعارف ابن قتیبه چنین آمده است:
« پس علی دارای چند فرزند شد به نام های حسن، حسین، ام کلثوم و زینب کبری؛ که مادرشان فاطمه دختر رسول خدا بود، لکن محسن ابن علی در سن کودکی به هلاکت رسید! »
شهرستانی
* أبی الفتح محمد بن عبدالکریم بن أبی بکر احمد شهرستانی (در گذشته ی سال۵۴۸ هجری) در کتاب خود بنام «الملل و النحل » چاپ بیروت ۱۴۰۲ هجری جلد اول صفحه ی ۵۷ می گوید:
« همانا عمر چنان ضربه ای به شکم فاطمه (علیها السلام) در روز بیعت زد که فاطمه (علیها السلام) جنین خود را از شکم انداخت».

ذهبی

* ذهبی مورخ مشهور (در گذشته ی سال  ۷۴۸ هجری) در کتاب خود بنام « لسان المیزان » جلد اول صفحه ی۲۶۸- شماره ی ۸۲۴ تحت عنوان «احمد» با ذکر سند می گوید:
«محمدبن احمد حماد کوفی» (از حافظین حدیث اهل سنت) گفته است:
«بدون شک عمر چنان لگدی به فاطمه (علیهاالسلام) زد که محسن از او سقط شد».
عمر رضا کحاله
* عمر رضا کحاله از علمای معاصر اهل سنت، در کتاب خود بنام «اعلام النساء» چاپ پنجم بیروت سال ۱۴۰۴- قسمت حرف«فاء» فاطمه بنت محمد صلی الله علیه وآله با ذکر سند می گوید:
« تا آنکه ابو بکر از عده ای که از بیعت با او سر باز زده و تخلف کرده بودند و نزد علی بن ابی طالب (علیه السلام) جمع شده بودند- مانند عباس و زبیر و سعد بن عباده- سراغ گرفت، و آنها در خانه ی فاطمه (علیهاالسلام) از بیعت با ابوبکر باز نشسته بودند. پس ابوبکر، عمر بن الخطاب را بسوی آنان فرستاد.
عمر روانه ی منزل فاطمه (علیهاالسلام) شده و فریاد کشید و آنان را به خارج از خانه جهت بیعت فراخواند. آنان از بیرون آمدن خودداری کردند، در این هنگام عمر هیزم طلبیده و گفت:
قسم به آن کس که جان عمر در دست اوست یا از خانه خارج می شوید و یا آنکه خانه را با اهلش به آتش می کشم.
شخصی به عمر گفت:« ای ابا حفض (کنیه ی عمر)، در این خانه فاطمه (علیها السلام) است! »
عمر گفت: « اگر چه فاطمه در این خانه باشد، آن را به آتش می کشم! »
یعقوبی
* یعقوبی در تاریخ خود جلد دوم صفحه ی ۱۳۷ چاپ بیروت تحت عنوان«ایّام ابی بکر » (دوران حکومتی ابوبکر) نقل می کند:
« زمانی که ابوبکر مریض شد، یعنی در همان مرضی که مرد، عبدالرحمن بن عوف به عیادت او رفته و از او پرسید: « ای خلیفه ی پیامبر حالت چگونه است؟»
ابوبکر گفت:« همانا من بر هیچ چیز تأسف نمی خورم مگر بر سه چیز که انجام دادم و ای کاش انجام نداده بودم…اما آن سه چیز که انجام دادم و ای کاش انجام نداده بودم: .
ای کاش قلاده ی خلافت را به گردن نینداخته بودم…
ای کاش خانه ی فاطمه(س) را تفتیش نکرده و مورد هجوم آن عده قرار نداده بودم، اگر چه با من اعلان جنگ می کردند.

بلاذری

* احمدبن یحیی معروف به «بلاذری» در گذشته ی سال ۲۷۹ هجری در کتاب خود بنام «انساب الاشراف» چاپ مصر جلد اول صفحه ی ۵۸۶ تحت عنوان «امر السقیفه» (گزارشی از سقیفه) حدیث شماره ی ۱۱۸۴ می گوید:
« ابوبکر برای بیعت گرفتن از علی (علیه السلام) ، به دنبال وی فرستاد، پس علی (علیه السلام )بیعت نکرد. در این هنگام عمر با شعله ای آتش روانه ی خانه ی علی (علیه السلام) شد. فاطمه (علیها السلام) در پشت درب با او مواجه شده و گفت:
« ای پسر خطاب آیا تو را در حال آتش زدن خانه ام می بینم؟»
عمر گفت :
« آری! و آن چنان به این عمل مُصر و محکم هستم، چنانکه پدرت بر دینی که آورده بود محکم بود. »

* بلاذری در همان کتاب، صفحه ی۵۸۷، حدیث شماره ی ۱۱۸۸ از ابن عباس روایت می کند: «زمانی که علی از بیعت خودداری نمود و در خانه کناره گیری کرده بود، ابوبکر عمر را به سوی علی فرستاد و به وی دستور داد علی را با بدترین صورت نزد من حاضر کن!»
پس چون عمر نزد علی آمد، بین آن دو سخنانی رد و بدل شد. علی گفت:
« ای عمر بدوش که نیمی از آن مال توست، به خدا قسم آنچه امروز تو را چنین بر امارت و حکومت ابوبکر حریص کرده چیزی نیست جز آنکه فردا حکومت را به تو بسپارد!»

ابن ابی الحدید

* ابن ابی الحدید معتزلی در شرح خود جلد بیستم صفحه ی ۱۶و۱۷ تحت عنوان « ایراد کلام أبی المعالی الجوینی فی أمر الصحابه و الرد علیه » (نقل اعتراضات أبی المعالی جوینی در امور صحابه و رد برآن) می گوید:
« اگر گفته شود که خانه فاطمه مورد هجوم واقع شد، و صیانتش شکسته شد بخاطر حفظ نظام اسلام و بخاطر جلوگیری از تفرقه مسلمانان، چرا که مسلمانان آن زمان از دین بر می گشتند و دست از اطاعت بر می داشتند، » در جواب گفته می شود که:
« همین کلام و جواب را بدهید آنجا که در جنگ جمل هودج عایشه مورد هتک واقع شد (چرا که عایشه بر علیه خلیفه رسمی مسلمانان قیام کرده) و هودج او مورد حمله قرار گرفت تا آنکه ریسمان اطاعت پاره نشود و اجتماع مسلمین از هم نپاشد و خون مسلمانان به هدر نرود.
پس وقتی که جائز باشد حمله به خانه فاطمه بخاطر امری که هنوز واقع نشده بود، بدون شک جائز است حمله به هودج عایشه به خاطر امری که واقع شده بود.»

ابن عبد ربّه
*شهاب الدین احمد معروف به ابن عبد ربه اندلسی در کتاب«العقد الفری » جلد ۴ صفحه ۲۶۰ چنین می نویسد:
« علی و عباس و زبیر در خانه فاطمه نشسته بودند تا اینکه ابوبکر، عمر را فرستاد تا آنان را از خانه فاطمه بیرون کند، و به او گفت:« اگر بیرون نیامدند با آنان نبرد کن.» عمر ابن خطاب با مقداری آتش به سوی خانه فاطمه رهسپار شد تا خانه را به آتش بکشد. در این هنگام فاطمه با او روبرو شد و گفت:« ای فرزند خطاب آمده ای خانه ما را بسوزانی!»
عمر گفت: « بلی، مگر اینکه شما نیز آن کنید که امّت کردند(بیعت با ابوبکر).»