جواب تسلیت یا هشدار باش

مرحوم شیخ مفید به طور مستند از امام جعفر صادق علیه السلام آورده است :

یکى از دختران امام حسن مجتبى علیه السلام وفات یافت ؛ و عدّه اى از دوستان و علاقه مندان آن حضرت ، نامه تسلیتى براى آن بزرگوار ارسال داشتند.

آنها، ضمن نامه اى چنین مرقوم فرمود: نامه تسلیت آمیز شما نسبت به فوت دخترم به این جانب رسید؛ من این فاجعه را در پیشگاه خداوند محسوب مى دارم ؛ و در هر حال راضى به قضا و قدر الهى خواهم بود؛ و در برابر مصائب و بلاهائى که از طرف خداوند متعال مى رسد، صبور و شکرگذار مى باشم .

اگر چه داغ این گونه مصائب سخت و دلخراش است ؛ ولى با اندک تحمّل و تدبّر، رنج این سختى ها آسان و ساده مى گردد.

و چون این فرزندان گُلى در باغ زندگى هستند که دست غدّار روزگار آن ها را بر مى چیند و کبوتر مرگ آن ها را مى رباید؛ و عدّه اى دیگر را جایگزین و جانشین آن ها مى گرداند.

و هنگامى که روح از کالب دشان پرواز نماید، در اردوگاه و لشکرگاه اموات سکونت مى یابند؛ با همسایگانى که هیچ آشنائى و دوستى با هم نداشته اند هم جوار مى گردند.

اجسادشان بدون حرکت و بدون روح در زیر خاک ها آرمیده است ؛ و نه دید و بازدیدى دارند و نه کسى مى تواند با آن ها ملاقات و دیدار داشته باشد.

آنان دوستان و آشنایان را به غم خود گرفتار کرده اند؛ و خود در منزلگاهى ابدى آرمیده اند، منزلى که بسیار وحشتناک است ؛ و به جز مور و خاک مونسى ندارند.

آرى آن ها رفتند و در چنان مسکنى سُکنى گزیده اند؛ و دیگران نیز به آن ها ملحق خواهند شد، والسّلام .(۱)

۱- بحار الا نوار: ج ۴۳، ص ۳۳۶، ح ۶، به نقل از امالى شیخ مفید.