از همسرت پرستاری کن

زن و شوهر همیشه به تعاون و اظهار محبت احتیاج دارند. لیکن این احتیاج در بعضى مواقع شدیدتر می‌شود. انسان در موقع گرفتارى و بیمارى، بیشتر از سایر اوقات احتیاج به دلجویى و پرستارى دارد. بیمار همان مقدار که به دکتر و دوا احتیاج دارد، به همان مقدار بلکه زیادتر به مراقبت و پرستارى احتیاج دارد. پرستار خوب با دلجویى و نوازش اعصاب، بیمار را آرامش می‌دهد و به زندگى امیدوارش می‌گرداند.

زن از شوهرش انتظار دارد که در موقع بیمارى به یاریش بشتابد و بهتر از پدر و مادرش از او پرستارى کند. نوازش‌ها و همدردی‌هاى او را ازعلائم صفا و محبت مى‌شمارد.

زنى که شبانه‌روز مانند یک کلفت در خانه زحمت می‌کشد، حق دارد از شوهرش انتظار داشته باشد که در موقع بیمارى به فریادش برسد و در معالجه‌اش کوشش نماید. پول دوا و دکتر نیز یکى از مخارج رسمى زندگى و از نفقه‌هایى است که تامین آن بر مرد واجب است.

در بین مردها افرادى دیده می‌شوند که اصلا انصاف و وجدان وعاطفه ندارند. در موقعى که همسرشان سالم است حداکثر استفاده را از او مى‌برند، اما وقتى مریض شد، براى چند تومان که براى بهبود او می‌خواهند خرج کنند، هزار مرتبه جان می‌دهند! و اگر بیمارى او طول کشید یا مخارج بیشترى لازم داشت، او را به کلى رها می‌کنند. آیا رسم وفا و مردانگى همین است؟! به نمونه زیر توجه فرمایید:

«زنى به نام… علیه شوهرش شکایت کرد که مدتها با بود و نبود شوهرم ساختم و با نهایت تلاش به او خدمت کردم؛ اما حالا که بیمار شده‌ام مرا از خانه بیرون کرده می‌گوید: زن بیمار نمى‌خواهم(۱)».

آقاى محترم! اگر به زندگى و خانواده‌ات علاقه دارى، وقتى همسرت بیمار شد و به طبیب و دوا احتیاج پیدا کرد، فورا او را نزد دکتر ببر. دواهاى لازم را برایش تهیه کن. دکتر و دواى تنها هم کافى نیست بلکه باید در یک چنین موقعى مانند پدر و مادر مهربان، از او پرستارى کنى. پدر و مادرش را رها کرده و بدان امید هستى‌اش را در اختیارت نهاده که از پدر و مادر برایش بهتر باشى.

شریک زندگى، مادر اطفال، یار و غمخوار تو مى‌باشد. در موقع بیمارى، بیشتر از سابق اظهار محبت کن. از بیمارى و درد و ناله‌اش اظهار تاسف و همدردى کن دلداریش بده، به زندگى و بهبود امیدوارش کن. بر طبق دستور، دکتر غذایش را تهیه کن. اگر به غذا با میوه مخصوصى میل دارد و دکتر آنرا تجویز نموده به هر طور شده برایش تهیه کن. سعى کن دوا و غذا را با دست خودت به او بدهى، زیرا همین عمل، باعث دلخوشى و آرامش اعصاب او است.

بچه‌ها را آرام کن سر و صدا راه نیندازند. رختخوابت را نزدیک بسترش بینداز و در شب، کاملا مراقب او باش. گاهى که از خواب بیدار مى‌شوى اگر بیدار است، احوالش را بپرس. اگر از شدت درد خوابش نمى‌برد، سعى کن حتى القوه بیدار بمانى و اگر خواستى بخوابى، با یکى از فرزندانت یا پرستار دیگرى که دارى نوبت بگذار که همیشه یک نفرتان بیدار بماند و از بیمار مراقبت کند. مبادا از سر شب تا صبح، راحت بخوابى و همسرت از شدت درد بنالد.

اگر در یک چنین موقعى از همسرت کاملا پذیرایى و دلجویى نمودى، به زندگى دلگرم می‌گردد، به وفادارى و صمیمیت تو اطمینان پیدا می‌کند، محبت و علاقه‌اش زیادتر می‌شود. وقتى از بستر بیمارى برخاست، بیشتر از سابق در خانه‌ات زحمت می‌کشد. محبت‌ها و نوازش‌هاى تو را هرگز فراموش نمى‌کند و اگر بیمار شدى، کاملا از تو پرستارى و دلجویى خواهد کرد.

پیغمبر اسلام(صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود: بهترین شما کسى است که براى اهل بیتش، خوبتر باشد و من نسبت به خانواده‌ام از همه بهتر هستم(۲).

رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود: هر کس براى بر آوردن حاجت بیمارى کوشش کند، موفق شود یا نه، از گناهانش خارج مى‌شود مانند روزى که از مادر متولد شده است. یکى از انصار عرض کرد: پدر و مادرم به قربانت یارسول الله! اگر مریض از اهل بیتش باشد، آیا ثواب زیادترى ندارد؟ فرمود: چرا(۳).

پی‌نوشت‌ها

۱-اطلاعات ۱۸ اردیبهشت ۱۳۵۱،
۲-وسائل ج ۱۴ ص ۱۲۲
۳-وسائل ج ۲ ص ۶۴۳

منبع: امینی، ابراهیم؛ (۱۳۶۷)؛ آئین همسرداری یا اخلاق خانواده؛ تهران؛ اسلامی، چاپ پانزدهم.