آگاهی از غیب

اشاره:

علم غیب مخصوص خدای متعال است. در قرآن کریم به این موضوع تصریح شده که غیر از خدای متعال کسی علم به غیب ندارد. حتی پیامبر اسلام (صلی‌الله علیه و آله) علم غیب را از خود نفی کرده است. اما توجه به این مطلب لازم است که غیر از خدا هیچ کسی ذاتا علم به غیب ندارد و کسی مانند خدا نیست. ولی خداوند به برخی از بندگانش توانایی علم به غیب را عنایت می فرماید. از این‌رو پیامبران و اولیای الهی به اراده خداوند دارای علم غیب هستند و اگر بخواهند از غیب می توانند خبر دهند. در این نوشته کوتاه به مطلبی اشاره شده است که از علم غیب امام صادق (علیه‌السلام) سخن می گوید.

موارد متعددی در تاریخ نقل شده است که بیانگر آگاهی و اشراف کامل امام صادق (علیه‌السلام) بر امور غیبی است و کلامی را که ایشان فرموده: «نحن ولاه الامر و خزنه علم الله[۱] ; ما والیان امر و خازنان علم خداوند هستیم.» در عمل نشان داده و به اثبات رسانده است. در این نوشتار به ذکر یک نمونه اکتفا می کنیم:

ابراهیم بن مهزم می گوید: از محضر امام صادق (علیه السلام) جدا شدم و به منزل رفتم، شب هنگام بین من و مادرم مشاجره ای رخ داد، بر سر او فریاد زدم و با تندی با او سخن گفتم، صبح شد، نماز را خواندم و بلافاصله نزد امام آمدم، همین که داخل شدم فرمود: ای پس مهزم! چرا بر سر مادر خود فریاد زدی؟ آیا نمی دانی که او تو را در شکم خود نگهداری کرد و در دامان خود پروراند و با شیر خود تو را تغذیه نمود؟ عرض کردم: آری. ایشان فرمودند: پس هیچ وقت با تندی با او سخن مگو.[۲]

پی نوشت:

[۱] . اصول کافی، همان، ص ۱۹۲.

[۲] . بصائر الدرجات، صفار قمی، منشورات مکتبه آیت الله النجفی، ص ۲۴۳؛ مدینه المعاجز، همان، ج ۵، ص ۳۱۴؛ اثبات الهداه، همان، ج ۳، ص ۱۰۲؛ الخرائج و الجرائح، همان، ج ۲، ص ۷۲۹.

منبع: پایگاه اطلاع رسانی حوزه.