بسیاری از افراد با وجود تمام عشقی که به خود و خانواده شان دارند و علیرغم تلاش های زیاد در راه رسیدن به خوشبختی، کمتر شادی و آرامش حقیقی را تجربه می کنند. حتی با در اختیار داشتن انواع امکانات زندگی، باز شاهد حجم انبوهی از غصه ها و فشارهای درونی هستند و اگر هم احساسی رضایتمندانه از زندگی خود داشته باشند، غالباً پایدار نبوده و احساسی و زودگذر است.
حقیقت این است که راه رسیدن به آرامش مطلق و حقیقی، تنها در پرتوی عشق به خدا به عنوان مبدأ هستی و مدبر عالم امکانپذیر است. کسی که به این قدرت مطلق هستی معرفت یافت و خود را در حسن تدبیر و اداره او قرار داد، قطعا به آرامش و اطمینان مطلق می رسد و می تواند این آرامش را به اطرافیان خود نیز منتقل کند. تنها با عشق آسمانی و پیوند حقیقی با خدا است که هم وجود ما و هم فضای عاطفی خانواده ما، سرشار از محبت، عشق و آرامشی حقیقی و پایدار می شود.
