آشنایی پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) و حضرت خدیجه بنت خویلد (سلام الله علیها)  از زمانی آغاز می ‌گردد که وقتی ابوطالب وضع دشوار زندگی

حضرت ابوطالب (ع) عموی پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) نقشی اساسی در حمایت از آن حضرت و مسلمانان داشته است و تا پایان عمر خویش با تمام توان

محاصره اقتصادی پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) و مسلمانان، یکی از روش های مشرکان و دشمنان اسلام برای مقابله با حرکت اصلاحی رسول خدا (ص) در

پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) در سنین نوجوانی، به مراقبت و شبانی از شترها پرداخت و با این کار، سرپرست خویش و عمویش ابوطالب را (که دارای

سفر پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) به طائف بعد از آن صورت گرفت که در سال دهم بعثت، رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) دو حامى بزرگ و

موقعیت جغرافیایی شعب ابی طالب در مکه و در میان دو کوه «ابوقبیس» و «خندمه» قرار دارد. به علت آزار مشرکان نسبت مسلمانان پیامبر خدا (صلی الله علیه

پس از فوت مادر پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) تمام زندگی عبد المطلب، پرورش و رسیدگی به رسول اکرم (ص) شده بود و بعد از مرگ عبد اللّه و

سه سال از آغاز بعثت گذشته بود، که پیامبر گرامی اسلام پس از دعوت خویشاوندان دست به دعوت عمومی زد. وی در مدت سه سال با تماس های خصوصی گروهی را به

طرز تفکر و عقیده هر شخص را از سه راه یاد شده در زیر میتوان به دست آورد: ۱- بررسى آثار علمى و ادبى که از او به یادگار مانده است. ۲- طرز رفتار و کردار