همان گونه که در ترکیب ویژه فقه الحدیث – که در آن مضاف به معنای لغوی و مضاف الیه در معنای اصطلاحی خویش به کار رفته است – نیز دیده می شود،

در طول سده های متقدم هجری، در حالی که محدثان با تثبیت شدن امر تدوین، سخت درگیر اعتبار سنجی و ارزیابی استنادی احادیث بودند، جنبه های سندی حدیث

واژگان فقه و حدیث ۱. فقه از لغت تا اصطلاح سخن گفتن درباره ی معنای ریشه فقه بسیار دشوار است؛ زیرا هم کاربرد آن در عربی پیش از قرآن و هم کاربردش در

 ابوعبیده معمر بن مثنی ابوعبیده معمر بن مثنی تیمی [د حدود ۲۱۰ ق]، یکی از راویان و لغت شناسان بنام در اوایل عصر عباسی است. وی از موالی تیره تیم از

[۳۷] ابوالحسن احمد بن علی بغدادی سورانی نام: احمد نام پدر: علی کنیه و لقب: ابوالحسن اسم اشهر: بغدادی سورانی سال و محل تولد: حدود ۳۹۵ ق، سوراء از

 حدیث در لغت به معنای تازه، جدید و نو است و در اصطلاح دینی به گفته، کارها و تقریر پیامبر یا امامان اطلاق و گاه به آن سنت گفته می شود. خبر، مترادف

  علم الحدیث علمی است که به وسیله آن اقوال، تقاریر و افعال پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) و امام (علیه السلام) شناخته می شود. (۱) و چون

اشاره:  مطالعه در پیشینه علوم، نشان می‌دهد که دانش ها به یکباره شکل نگرفته اند؛ بلکه در گذر زمان و در پرتو علل و عوامل گوناگون به فرهنگ و معارف

هریک از این چهار دانش، اگرچه در موضوع (یعنی بحث از حالات و صفات رجال دین) اشتراک دارند، لیکن پرواضح است که جهت و زاویه بحث در هریک، با دیگری