پژوهشگران علوم دینى پس از مطالعه آثار موجود در تمدن اسلامى که به ارزش هاى الهى و کمالات انسانى پرداخته اند، با دو گونه آثار نظام مند مواجه شدند:

عرفان عملی در عرفان عملی، هدف رسیدن به قرب خداوند است و در آن همواره باید از وضع نامطلوب به سوی وضع مطلوب تر و از وضع ناقص به سوی وضع کامل تر در

شیعیان همزمان با سایر مسلمانان کار خود را در عرصه تدوین دانشهاى اسلامى آغاز کردند. یکى از این دانشها، تاریخ بود. در کنار جنبش تاریخنگارى عراق،

مقدمه دانش فقه در گستره فرهنگ و علوم اسلامی, جایگاهی رفیع و منزلتی فخیم داشته و دارد و هماره در نوک پیکان هماوردیهای عالمانه و مغرضانه قرار

 چکیده فقه امامیه از ویژگی‌هایی برخوردار است که نظیر آن را در کمتر دانشی می‌توان یافت. در میان این شاخصه‌ها سه ویژگی که تا حدودی از گوشه‌ای

 اشاره ای کوتاه به برخی از ادوار فقه شیعه: ۱ـ دوره تشریع: این دوره از زمان پیامبر (صلی الله علیه و آله) آغاز می شود و تا پایان غیبت کبری (۳۲۹) ادامه

مقایسه امامان اهل بیت (ع) با امامان اهل سنت مانند احمد بن حنبل و مالک بن انس و محمد ابن ادریس شافعی و ابو حنیفه نعمان بن ثابت و قرار دادن آنان در

 قیاس در لغت به معنای تقدیر و اندازه گرفتن آمده است، چنان که کلمه مقیاس به معنای مقدار است، و نیز به معنای شباهت آمده است مانند: هذا قیاس ذاک،

 فرقه های عمده ای کلامی اهل سنت مانند اشعری، ماتریدی، وهابیت و اهل حدیث. و نیز فرقه زیدیه نیز از نظر فقهی سنی مذهب به شمار می آیند. در زیر به