تاریخچه اخلاق نقلى رویکرد اخلاق روایى را مى توان قدیمى ترین رویکرد در اخلاق اسلامى دانست؛ چرا که در بدو اسلام آموزه هاى اخلاقى، تنها در قالب

  اهوازى، حسین بن سعید (زنده در ۲۲۰ ق) حسین بن سعیدبن حمادبن سعید کوفى اهوازى، از اصحاب امام رضا، امام جواد و امام هادى (علیهم السلام) و از راویان

خاندان طبرسى [۱] این خاندان بین شیعیان معروف و داراى کتاب هایى ارزشمندى هستند. علامه مجلسى در ابتداى بحارالأنوار وقتى به نام ایشان مى رسد، مى

عاملى، حسین بن عبد الصّمد عزالدین حسین بن عبد الصمد عاملى، پدر شیخ بهائى که نسب از حارث بن عبدالله أعور همدانى، صحابى مشهور امیرالمؤمنین علیه

مقدمه مکتب اخلاق عقلى- فلسفى در سده هاى نخست در دنیاى اسلام پدید آمد و بیش از هزار سال ادامه یافت. اخلاق عقلى با خردورزى هاى متکلمان در مبانى و

محمدبن زکریاى رازى که به جالینوس عرب و فیلسوف عرب مشهور است در سال ۲۵۱ ق در رى به دنیا آمد. از دوران جوانى او اطلاعى در دسترس نیست؛ اما به گفته

استاد فلاسفه، ابونصر محمدبن طرخان [۱] فارابى (۳۳۹- ۲۶۰ ق) بى تردید بزرگ ترین حکیم مسلمان شیعه [۲] در سده چهارم هجرى است. وى ادبیات عرب، منطق،

ابوعلى احمدبن محمدبن یعقوب رازى، ملقب به مسکویه [۱] در سال ۳۲۰ ق در رى به دنیا آمد. لقب او به سه صورت ضبط شده است: مُشکوَیه، مِشکوَیه و مِسکوَیه.

ابوعلى حسین بن عبدالله بن سینا در سال ۳۷۰ ق در بخارا به دنیا آمد. او نخست به آموختن قرآن پرداخت و در ده سالگى همه قرآن و مباحث ادبى را فراگرفت.[۱]