اِبْن‌ِ اِسْحاق‌، ابوعبدالله‌، یا ابوبکر محمد بن‌ اسحاق‌ بن‌ یسار بن‌ خیارِ مطلبی‌ مدنی‌ (۸۰ -۱۵۱ق‌/۶۹۹ – ۷۶۸م‌)، محدث‌ و نخستین‌

ابوالحسن شعرانی (۱۳۲۰-۱۳۹۳ق/۱۲۸۱-۱۳۵۲ش) از علما و فلاسفه شیعی قرن ۱۴ هجری قمری است.وی زبان‌های فرانسوی و انگلیسی را می‌دانست و در علوم قرآن،

حسین‌ بن‌ شهاب الدین‌ بقاعی‌ کرکی‌ عاملی‌ مشهور به ابنِ جاندار (۱۰۱۲- ۱۰۷۶ق)، ادیب‌، نحوی‌، شاعر، متکلم‌، اخباری‌ و نیز طبیب‌ شیعی است.

  ابوالسعادات هبه الله بن علی علوی حسنی معروف به ابن شجری (۴۵۰ق – ۲۰ رمضان ۵۴۲ق)، نحوی، لغوی، ادیب و شاعرِ شیعی و نویسنده کتاب الامالی و

بارع هروی (د ۵۲۴ق/۱۱۳۰م) که از ادبای هم روزگار ابن هیصم است، او را امام مجدالدین علی بن هیصم خوانده است.[۱] ابن شهر آشوب[۲] و قفطی[۳] نیز او را علی

احمد بن ‎محمد، معروف به ابوغالب زراری (۲۸۵-۳۶۸ق)، فقیه، محدّث، متکلم، ادیب و شاعر شیعی بوده است. او از عالمان و محدّثان بنام آل اعین و آخرین فرد

سید احمد ادیب پیشاوری (۱۲۶۰-۱۳۴۹ق/۱۸۴۴-۱۹۳۰م)، فرزند شهاب الدین، از سخن‌سرایان و ادیبان قرن چهاردهم قمری و از شاگردان ملاهادی سبزواری. از

رضی الدین محمد بن حسن ‌استرابادی (درگذشته پس از ۶۸۸ق‌)، معروف به «فاضل رضی» و «شارح رضی»، و ‌ملقب به «نجم‌الائمه» و «رضی‌الدین»؛ عالم امامی،

سید صَدرالدین عَلی بن احمد بن محمد مَعصوم حسینی دَشتَکی شیرازی (۱۰۵۲ – ۱۱۱۸ق یا ۱۱۲۰ق)، معروف به سید علی خان مدنی، سید علیخان کبیر، یا ابن