بارع هروی (د ۵۲۴ق/۱۱۳۰م) که از ادبای هم روزگار ابن هیصم است، او را امام مجدالدین علی بن هیصم خوانده است.[۱] ابن شهر آشوب[۲] و قفطی[۳] نیز او را علی

احمد بن ‎محمد، معروف به ابوغالب زراری (۲۸۵-۳۶۸ق)، فقیه، محدّث، متکلم، ادیب و شاعر شیعی بوده است. او از عالمان و محدّثان بنام آل اعین و آخرین فرد

سید احمد ادیب پیشاوری (۱۲۶۰-۱۳۴۹ق/۱۸۴۴-۱۹۳۰م)، فرزند شهاب الدین، از سخن‌سرایان و ادیبان قرن چهاردهم قمری و از شاگردان ملاهادی سبزواری. از

رضی الدین محمد بن حسن ‌استرابادی (درگذشته پس از ۶۸۸ق‌)، معروف به «فاضل رضی» و «شارح رضی»، و ‌ملقب به «نجم‌الائمه» و «رضی‌الدین»؛ عالم امامی،

سید صَدرالدین عَلی بن احمد بن محمد مَعصوم حسینی دَشتَکی شیرازی (۱۰۵۲ – ۱۱۱۸ق یا ۱۱۲۰ق)، معروف به سید علی خان مدنی، سید علیخان کبیر، یا ابن

علی بن حسین بن موسی (۳۵۵-۴۳۶ق)، معروف به سیدِ مرتضی، شریف مرتضی و علم الهدی، فقیه و متکلم امامی و از شخصیت‌های پرنفوذ اجتماعی شیعی. سید مرتضی

زین الدین علی بن محمد بن یونس نباطی بَیاضی بقاعی (۷۹۱-۸۷۷ق)، از متکلمان امامیه قرن نهم قمری. اثر مشهور وی، «الصراط‌ المستقیم الی مستحقی

شهید مطهری، به راستی یکی از نوادر روزگار در علم و عرفان و فلسفه و اخلاق بود. مطالعه و تفکر در سرگذشت و زندگینامه این عالم ربانی می تواند برای همه

مفسر قرن ششم ابوالفتوح رازی (ری۴۸۰ – ۵۵۲) جمال الدین حسین بن علی بن احمد خزاعی ، اهل ری . خاندان وی از حدود قرن های ۱و ۲ ق به ایران آمده بودند