اشاره: صاحِب بْنِ عَبّاد (۳۲۶-۳۸۵ق)، کاتب و وزیر دولت آل بویه (مؤید الدوله و فخر الدوله)، از دانشمندان شیعه و از ادیبان دو زبان عربی و فارسی. نام

اشاره: تشیع از آغاز عصر عباسیان، سال ۱۳۲ق، تاپان غیبت صغری، ‌سال ۳۲۹ق، از گسترش بیشتری، نسبت به عصر امویان برخوردار بود؛ این مسئله علل و

اشاره: سید ابوالحسن طباطبایی، معروف به میرزا ابوالحسن جلوه (۱۲۳۸ق ـ ۱۳۱۴ق)، از حکما و علمای شیعه قرن ۱۳ هجری قمری است. وی در آرا و اندیشه‌های

اشاره: کمال‌الدین علی مُحْتَشَم کاشانی (۹۰۵ -۹۹۶  ه‍ ق)، شاعر فارسی‌سرای سدهٔ دهم در عهد صفوی است. معروف‌‌ترین اثرش، ترکیب بند اوست که در

اشاره: رخشنده اعتصامی متخلص به پروین (۱۲۸۵-۱۳۲۰ش)، از شعرای زن ایران. پروین تحت تاثیر شخصیت علمی و ادبی پدرش اعتصام‌الملک رشد کرد و اولین شعرش

اشاره: ملاهادی سبزواری (۱۲۱۲-۱۲۸۹ هجری قمری) متخلص به «اسرار»، حکیم، عارف و شاعر شیعی عصر قاجار و بزرگ‌ترین فیلسوف قرن سیزدهم، که در سبزوار

اشاره: محمدمهدی الهی قمشه ای (۱۲۸۰- ۱۳۵۲ش)، ملقّب به مُحی الدین، حکیم، عارف، شاعر و مترجم قرآن و صحیفه سجادیه و مفاتیح الجنان است. او را آغازگر

اشاره: عبدالجواد ادیب نیشابوری (۱۲۸۱-ذیقعده ۱۳۴۴ق/۱۸۶۴-مه ۱۹۲۶م)، ادیب، مدرس و شاعر دوره مشروطه. ادیب نیشابوری علاوه بر شعر و ادبیات فارسی در

اشاره: ابوالقاسم حسن منصور معروف به ابوالقاسم فردوسی، شاعر و حماسه سرای ایرانی در قرن چهارم در یکی از روستا های خراسان به نام باژ در سال ۳۲۹ق به