مهم‌ترین مسئله در این باب، این است که ما در بین سلسله علمی فقهی و حِکمی خودمان در حوزه‌های علمیه – در این صراط مستقیم – یک گذرگاه و

اگر مقصود از سیر و سلوک آداب خاص صوفیان باشد، که معتقدند سالک باید به صلاح و صواب دید مرشد و راهنما برای تهذیب نفس و تزکیه آن در خانقاه مشغول

درست است که پیامبران و ائمه اطهار علیهم السّلام مربى انسانها و طبیبان نفوس هستند، لیکن مسؤولیت طبابت و تهذیب و اصلاح نفس بر عهده خود انسانها

انسان در این جهان یک زندگى ظاهرى دارد که به جسم و تن او مربوط است. مى خورد و مى آشامد و مى خوابد و حرکت و کار مى کند ولى در همین حال در باطن ذات یک

نفس بزرگترین دشمن ما است. همواره با عقل در جنگ و ستیز است. از وسوسه هاى شیطان الهام مى گیرد و با سپاهیانش بر عقل مى تازد تا او را منزوى و خاموش

بعد از اینکه بیمارى یا بیماریهاى نفسمان را شناختیم و یقین پیدا کردیم که بیمار هستیم باید فورا معالجه را شروع کنیم، و مهمترین موضوع در این مرحله

 کلمه قلب در قرآن و احادیث بسیار استعمال شده و از اهمیت خاصى برخوردار است. ولى مبادا خیال کنید که مراد از قلب همین جسم صنوبرى شکلى است که در طرف

عرفان در لغت عرفان در لغت به معانی متعددی از جمله : شناختن و دانستن بعد از نادانی ، شناختن (۱) و بازشناختن ، معرفت.(۲) آگاهی ، درایت ، در نهایت

مسئله اقبال یا انزجار از دنیا از دیرباز در بین اقوام وملل گوناگون طرح شده است. در بین ادیان اولیه آیین‌هایی قوای طبیعت را می‌پرستیدند و سعادت