یکی از مباحث بسیار مهم علم اخلاق، تأثیر متقابل عمل و اخلاق و رابطه این دو با یکدیگر است. درست است که اعمال انسان از اخلاق او سرچشمه می گیرد به

محیط خانه مى تواند محلى براى عروج و سلوک و تکامل مرد و زن باشد مخصوصاً اگر سعه‏ صدر داشته باشیم زیرا تکرار و پافشارى و اصرار، تأثیر بسزا و عجیبى

برای روشن شدن این که آیا فرقی میان صوفی، عارف، زاهد و درویش هست یا نه و اگر هست، چیست؟ ابتدا باید معنای لغوی و اصطلاحی هر یک از این کلمات بیان

  مهم‌ترین مسئله در این باب، این است که ما در بین سلسله علمی فقهی و حِکمی خودمان در حوزه‌های علمیه – در این صراط مستقیم – یک گذرگاه و

اگر مقصود از سیر و سلوک آداب خاص صوفیان باشد، که معتقدند سالک باید به صلاح و صواب دید مرشد و راهنما برای تهذیب نفس و تزکیه آن در خانقاه مشغول

درست است که پیامبران و ائمه اطهار علیهم السّلام مربى انسانها و طبیبان نفوس هستند، لیکن مسؤولیت طبابت و تهذیب و اصلاح نفس بر عهده خود انسانها

انسان در این جهان یک زندگى ظاهرى دارد که به جسم و تن او مربوط است. مى خورد و مى آشامد و مى خوابد و حرکت و کار مى کند ولى در همین حال در باطن ذات یک

نفس بزرگترین دشمن ما است. همواره با عقل در جنگ و ستیز است. از وسوسه هاى شیطان الهام مى گیرد و با سپاهیانش بر عقل مى تازد تا او را منزوى و خاموش

بعد از اینکه بیمارى یا بیماریهاى نفسمان را شناختیم و یقین پیدا کردیم که بیمار هستیم باید فورا معالجه را شروع کنیم، و مهمترین موضوع در این مرحله