خداوند متعال در آیه ۴۳ سوره چهاردهم (ابراهیم) فرموده است: «و خدا را از آنچه ستمگران مى کنند غافل مپندار». و در آخرین آیه سوره بیست و ششم (شعراء)

اخلاق در لغت به معنی صفت نفسانی یا هیأت راسخهای است که انسان در اثر آن حالتِ نفسانی، بدون فکر، اعمال، رفتار و گفتارهایی را انجام میدهد. این

یأس از روح الله از جمله مهلکات عظیمه بلکه گناهان کبیره است و در کتاب کریم نهى صریح از آن شده، چنانچه مى فرماید: «یا عِبادِیَ الَّذِینَ

کبر عبارت است از حالتى که آدمى خود را بالاتر از دیگرى ببیند و به برترى خود بر غیر اعتقاد داشته باشد. اما عجب، آن است که آدمى خود را شخصى داند، و

آدمى را چهار قوه است که حکم سرهنگان دارند: قوه عقلیه، وهمیه خیالیه، سبعیه غضبیه، و بهیمیه شهویه. بدان که به إزاى هر یک از این‏ها لذتى است و

همانگونه ک ه بدن و جسم انسان می تواند سالم باشد و می تواند به علتهای گوناگون به مرض مبتلا شود و سلامتی خود را از دست بدهد، روح انسان نیز چنین

فضایل و رذایل اخلاقی دارای اجناسی هستند که صفات متعددی را در تحت خود قرار می دهند. البته به دلیل اینکه این صفات دارای مراتب هستند و در بین افراط

تَکَبُّر، یا بزرگ‌بینی، از رذایل اخلاقی است که قرآن کریم و روایات آن را از صفات بسیار نکوهیده بشر شمرده‌اند. برای تکبر اقسامی مانند تکبر در

انسان چه بخواهیم و چه نخواهیم به صفات فاضله و رذیله متصف می شود، این مساله که آیا همه اخلاق یا بخشی از آن، در همه انسان ها یا در بعضی از آدمیان