شیخ کمال الدین مسعود خجندى متخلّص به کمال و معروف به شیخ کمال از عرفا و شعراى مشهور سده هشتم هجرى است که وفات او در سومین سال از سده نهم (۸۰۳

محمّد یزدى متخلّص به (جیحون) و ملقّب به تاج الشعراء (متوفاى ۱۳۰۲هـ. ق)، به سال ۱۲۰۸ هـ  . ش (۱۲۵۰ هـ  . ق) در شهر یزد به دنیا آمد و سرانجام پس از ۵۲

جمال الدین سیدمحمّد عرفى شیرازى (متوفاى ۹۹۹ هـ  . ق) از سخنوران نازکْ اندیشه و رنگین طبع دوره صفوى است که به خاطر عدم اقبالى که پادشاهان صفوى

شیخ مصلح الدین سعدى شیرازى (متوفاى ۶۹۱ هـ  . ق) که یکى از ارکان مسلّم شعر فارسى است به قولى در سال ۵۷۱ هـ  . ق در شیراز به دنیا آمد. وى سى سال از

آذر بیگدلى قمى لطفعلى بیگ (آذر) بیگدلى (متوفاى ۱۱۹۵هـ  . ق) از سخنوران چیرهْ دست دوره زندیه است. وى در سال ۱۱۲۳ هـ  . ق در اصفهان به دنیا آمد و

میرزا ابوالحسن (یغما) جندقى (متوفاى ۱۲۷۶ هـ  . ق) از بزرگ ترین شاعران دوره قاجاریه در سده سیزدهم هجرى است. وى به سال ۱۱۹۶ هـ  . ق در روستاى خور

اشاره: در پهنه ادب فارسی کمتر شاعری را می توان سراغ گرفت که در شعر خویش ، پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) را نستوده باشد.بسیاری از شاعران فارسی

اشاره: عبدالرحمن جامی ـ رح ـ (۸۹۸- ۸۱۷ ه‍.ق.) ملقب به نورالدین، صاحب کتاب معروف «شرح جامی»، شاعرِ از بزرگ‌ترین شاعرانی به حساب می‌آید که در مدح

اشاره: عبید زاکانی ـ رح ـ (م۷۲۲ ه‍.ق.) شاعر و نویسنده‌ی طنزپرداز و شوخ طبع سده‌ی هشتم است. علت مشهور بودن او به زاکانی نسبت داشتن او به خاندان